Η απόφαση του Διοικητικού
Πρωτοδικείου επί αγωγής εντολέα μου κατά του ελληνικού Δημοσίου για πρόδηλα
σφάλματα των εθνικών δικαστηρίων καθώς οι σχετικές 'αποφάσεις' (έκδοση Διαταγής
Πληρωμής και αποφάσεις επί ανακοπών και αναστολών) παραβιάζουν κατάφωρα το
ενωσιακό δίκαιο και τη νομολογία του
Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, για τον λόγο ότι παραλείπουν να αποτιμούν α υ τ ε π α γ γ έ λ τ ω ς (με δική τους πρωτοβουλία) κατά πόσον οι
τυποποιημένες ρήτρες συμβάσεων σε ελβετικό Φράγκο είναι δίκαιες, και δ ε ν κηρύττουν άκυρες όσες είναι καταχρηστικές.
Η υπόθεση αφορά σε Αγωγή κατά του
ελληνικού Δημοσίου, ύψους 180.000 Ευρώ, για
ηθική βλάβη (α) λόγω της απώλειας ακινήτου δανειολήπτη από δάνειο σε
ελβετικό Φράγκο και (β) για τον
μακροχρόνιο και δαπανηρό δικαστικό αγώνα που ξεκίνησε, λόγω πεπλανημένων δικαστικών αποφάσεων της
ελληνικής Δικαιοσύνης (έκδοση διαταγής πληρωμής, απόρριψη ανακοπών,
ασφαλιστικών μέτρων κλπ), που παραβιάζουν
κατάφωρα το κοινοτικό δίκαιο, επειδή εκδόθηκαν κατά προφανή αντίθεση προς τη
σχετική νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου.
Η οδηγία 93/13/ΕΟΚ έχει την έννοια,
ότι ο εθνικός δικαστής που επιλαμβάνεται
αιτήσεως για την έκδοση διαταγής πληρωμής οφείλει να εξετάσει
αυτεπαγγέλτως, κατά το αρχικό στάδιο της διαδικασίας όταν διαθέτει όλα τα προς
τούτο αναγκαία νομικά και πραγματικά στοιχεία, τον καταχρηστικό χαρακτήρα
ρήτρας περί ανάληψης από τον καταναλωτή συναλλαγματικού κινδύνου σε Συμβάσεις
Στεγαστικού Δανείου σε Συνάλλαγμα Ελβετικού Φράγκου, για τις οποίες δεν
τηρήθηκε η ελάχιστη ενημέρωση για την δυνατότητα και το κόστος χρησιμοποίησης
τεχνικών κάλυψης του κινδύνου από ενδεχόμενη μεταβολή της συναλλαγματικής
ισοτιμίας (παρ. 2 στοιχ. χϊ ΠΔΤΕ 2501/31.3.2002).
Ο δικαστής ο φ ε ί λ ε ι να α ρ
ν η θ ε ί την έκδοση Διαταγής
Πληρωμής π ρ ι ν ακόμη
ο δανειολήπτης ασκήσει ανακοπή
(υπόθεση C-618/10, Banco Español de Crédito SA κατά Joaquín Calderón Camino, ως
προς τους καταχρηστικούς όρους μιας
σύμβασης δανείου στη διαδικασία έκδοσης διαταγής πληρωμής και τις αρμοδιότητες
του εθνικού δικαστηρίου). Σύμφωνες με την οδηγία 93/13/ΕΟΚ είναι και οι
δικονομικές ρυθμίσεις των άρθρων 628 και
629 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας που επιτάσσουν αυτεπάγγελτο και προληπτικό
δικαστικό έλεγχο της απαίτησης.
Στον δικαστή που δικάζει την
ανακοπή/αγωγή/αίτηση ασφαλιστικών μέτρων απόκειται να εξακριβώσει ποιοι είναι
οι εθνικοί δικονομικοί κανόνες που έχουν εφαρμογή στην ενώπιόν του εκκρεμούσα
διαφορά και να πράξει ό,τι είναι δυνατό εντός των ορίων της δικαιοδοσίας του,
λαμβάνοντας υπόψη το σύνολο του εσωτερικού δικαίου και, ιδίως, την ελάχιστη
ενημέρωση σχετικά με τη δυνατότητα και το κόστος χρησιμοποίησης τεχνικών
κάλυψης του κινδύνου από την ενδεχόμενη μεταβολή της συναλλαγματικής ισοτιμίας
(παρ. 2 στοιχ. χϊ ΠΔΤΕ 2501/31.3.2002) στην περίπτωση δανείων σε συνάλλαγμα ή
με ρήτρα συναλλάγματος, και εφαρμόζοντας τις αναγνωρισμένες από το ελληνικό
δίκαιο μεθόδους ερμηνείας, να διασφαλίσει την πλήρη αποτελεσματικότητα του
άρθρου 6, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13 και να καταλήξει σε λύση σύμφωνη προς
τον σκοπό που επιδιώκει η οδηγία αυτή (υπόθεση C-618/10, Banco Español de
Crédito SA κατά Joaquín Calderón Camino, και απόφαση της 24ης Ιανουαρίου 2012,
C 282/10, Dominguez).
Τα κράτη μέλη οφείλουν να
αποκαθιστούν τις ζημίες που προκλήθηκαν στους ιδιώτες από παραβιάσεις του
κοινοτικού δικαίου που τους καταλογίζονται. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έχει
αποφανθεί ότι η αρχή αυτή ισχύει για κάθε περίπτωση παραβιάσεως του κοινοτικού
δικαίου από κράτος μέλος, όποιο και αν είναι το όργανο του κράτους μέλους του
οποίου η πράξη ή η παράλειψη προκαλεί την παραβίαση, ασχέτως του αν η
ζημιογόνος παραβίαση είναι καταλογιστέα στη νομοθετική, την εκτελεστική ή
τη δ ι κ α σ τ ι κ ή εξουσία (αποφάσεις Brasserie du pêcheur και
Factortame, C-302/97, Konle, και Haim).
Βασική προϋπόθεση που τίθεται από το
Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για την
αποκατάσταση της ζημιάς που προκλήθηκε σε ιδιώτη από παραβίαση του κοινοτικού
δικαίου από κράτος - μέλος είναι, η παραβίαση του κοινοτικού δικαίου να
είναι κ α τ ά φ ω ρ η (υπόθεση C-424/97, Salomone Haim). Η
παραβίαση του κοινοτικού δικαίου είναι κατάφωρη, όταν η σχετική δικαστική
απόφαση του εθνικού δικαστηρίου εκδόθηκε κατά προφανή αντίθεση προς τη
νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου (απόφαση Brasserie du pêcheur και
Factortame).
Η υπ' αριθμ. 3607/2020 του
Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών είπε ότι, σύμφωνα με το άρθρο 1 παρ. 1 του ν.
3900/2010 «Οποιοδήποτε ένδικο βοήθημα ή
μέσο ενώπιον οποιουδήποτε τακτικού διοικητικού δικαστηρίου μπορεί να εισαχθεί
στο Συμβούλιο της Επικρατείας με πράξη τριμελούς επιτροπής, αποτελούμενης από
τον Πρόεδρο του, τον αρχαιότερο Αντιπρόεδρο και τον Πρόεδρο του αρμόδιου καθ`
ύλην Τμήματος, ύστερα από αίτημα ενός των διαδίκων ή του Γενικού Επιτρόπου των
διοικητικών δικαστηρίων, όταν με αυτό τίθεται ζήτημα γενικότερου ενδιαφέροντος
που έχει συνέπειες για ευρύτερο κύκλο προσώπων.».
Ότι με αγωγή που μπορεί να ασκηθεί
κατά του Ελληνικού Δημοσίου τίθεται το γενικότερου ενδιαφέροντος ζήτημα των
ουσιαστικών προϋποθέσεων θεμελίωσης της αστικής ευθύνης του δημοσίου από
ζημιογόνες πράξεις / παραλείψεις οργάνων του ενταγμένων στη δικαστική
λειτουργία και, συγκεκριμένα, από δικαστικές αποφάσεις των πολιτικών
δικαστηρίων όλων των βαθμών.
Ότι με την κρινόμενη αγωγή οι
ενάγοντες ζητούν, με βάση τις διατάξεις του άρθρου 105 ΕΙΣ.Ν.Α.Κ., να
υποχρεωθεί το εναγόμενο Ελληνικό Δημόσιο στην αποκατάσταση της ηθικής βλάβης
που υπέστησαν από τις προδήλως παράνομες 39616/2013 διαταγή πληρωμής του
Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών και 8106/2014 απορριπτικής απόφασης του
Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών που εκδόθηκε κατά τη διαδικασία των ασφαλιστικών
μέτρων, το πρόδηλο δε της παρανομίας κατά τους ενάγοντες έγκειται στην
παραβίαση της Οδηγίας 93/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 5ης Απριλίου 1993, περί
προστασίας των καταναλωτών, όπως αυτή έχει ερμηνευτεί από το Δικαστήριο της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, ώστε ανακύπτει εν προκειμένω το ζήτημα των ουσιαστικών προϋποθέσεων
θεμελίωσης της αστικής ευθύνης του Δημοσίου από ζημιογόνες πράξεις/παραλείψεις
οργάνων του ενταγμένων στη δικαστική λειτουργία και, συγκεκριμένα, από
αποφάσεις δικαστών των πολιτικών δικαστηρίων.
Ότι, περαιτέρω, εκκρεμεί αγωγή κατά του Ελληνικού Δημοσίου για
την απόρριψη αναίρεσης που ασκήθηκε κατά απόφασης του Ειρηνοδικείου Αθηνών με
την οποία απορρίφθηκε αγωγή αποζημίωσης καταναλωτή κατά … αεροπορικής εταιρείας, για την αποκατάσταση
της ζημίας που ο καταναλωτής έχει υποστεί από… την καθυστέρησή της πτήσης του, και ότι για
την εν λόγω αγωγή (που στρέφεται κατά του ελληνικού δημοσίου) αποφασίστηκε από
την Επιτροπή του άρθρ. 1 παρ. 1 του ν. 3900/2010 ότι τίθεται το γενικότερου
ενδιαφέροντος ζήτημα των ουσιαστικών
προϋποθέσεων θεμελίωσης της αστικής ευθύνης του δημοσίου από ζημιογόνες πράξεις
/ παραλείψεις οργάνων του ενταγμένων στη δικαστική λειτουργία και,
συγκεκριμένα, από δικαστικές αποφάσεις των πολιτικών δικαστηρίων όλων των
βαθμών, λόγος για τον οποίο εκδόθηκε η από
18/2.10.2019 πράξη της Επιτροπής του άρθρου 1 παρ.1 του ν.3900/2010 με την
οποία αποφασίστηκε η υπόθεση εισαχθεί στο Συμβούλιο της Επικρατείας κατά τη
διαδικασία της πρότυπης δίκης, ώστε να κριθεί το ζήτημα των… προϋποθέσεων θεμελίωσης της αστικής ευθύνης
του δημοσίου από ζημιογόνες πράξεις / παραλείψεις οργάνων του ενταγμένων στη
δικαστική λειτουργία, λες και δεν έχει από το ΔΕΕ κριθεί ε π α ν
ε ι λ η μ μ έ ν α ότι «Τα
κράτη μέλη οφείλουν να αποκαθιστούν τις ζημίες που προκλήθηκαν στους ιδιώτες
από παραβιάσεις του κοινοτικού δικαίου που τους καταλογίζονται· το Ευρωπαϊκό
Δικαστήριο έχει αποφανθεί ότι η αρχή αυτή ισχύει για κάθε περίπτωση παραβιάσεως
του κοινοτικού δικαίου από κράτος μέλος, όποιο και αν είναι το όργανο του
κράτους μέλους του οποίου η πράξη ή η παράλειψη προκαλεί την παραβίαση, ασχέτως
του αν η ζημιογόνος παραβίαση είναι καταλογιστέα στη νομοθετική, την
εκτελεστική ή τη δ ι κ α σ τ ι κ ή εξουσία» (αποφάσεις Brasserie du pêcheur και
Factortame, C-302/97, Konle, και Haim).
Με το παραπάνω σκεπτικό κρίθηκε από την
υπ' αριθμ. 3607/2020 απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών ότι πρέπει να α ν α σ τ α λ ε ί η
πρόοδος της παρούσας δίκης μέχρι να δημοσιευθεί απόφαση του Συμβουλίου της
Επικρατείας επί της αγωγής που στρέφεται
κατά του Ελληνικού Δημοσίου, για την απόρριψη αναίρεσης που ασκήθηκε κατά
απόφασης του Ειρηνοδικείου Αθηνών με την
οποία απορρίφθηκε αγωγή αποζημίωσης καταναλωτή
κατά αεροπορικής εταιρείας,
για την αποκατάσταση της ζημίας που ο καταναλωτής έχει υποστεί από την καθυστέρησή της πτήσης του, ώστε να κριθεί
το γενικότερου ενδιαφέροντος ζήτημα των ουσιαστικών προϋποθέσεων θεμελίωσης της
αστικής ευθύνης του δημοσίου από ζημιογόνες πράξεις / παραλείψεις οργάνων του
ενταγμένων στη δικαστική λειτουργία και, συγκεκριμένα, από δικαστικές
αποφάσεις των πολιτικών δικαστηρίων όλων των βαθμών…
Την απόφαση δημοσιεύω εδώ
