Το
Ευρώ πιθανόν να αποδειχτεί ζυγός βαρύτερος από τον τουρκικό
Είθε
να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς, είναι μια κατάρα που αποδίδεται στην
κινεζική-κομφουκιανή παράδοση που ξόρκιζε το φόβο των αλλαγών, σε μια προσπάθεια διατήρησης της κοινωνικής τάξης. Εγώ πάλι θα έλεγα ότι μάλλον
για ευχή παρά για κατάρα πρόκειται …
Τα
σενάρια που θα ζήσουμε στο αμέσως προσεχές μέλλον ανάλογα με το εκλογικό αποτέλεσμα
που θα δώσουν οι επαναληπτικές εκλογές του Ιουνίου, είναι τρία. Και είναι όλα μαύρα…
Γιατί όπως εγώ αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, κανένα δεν προβλέπει κυβέρνηση που
θα μακροημερεύσει…. (θα προσπαθήσω να βγάλω ανάλυση σε επόμενο ποστ). Είμαι πάντως
πεπεισμένος, ότι η παραμονή ή αποπομπή (εθελούσια έξοδος αν προτιμάς) της χώρας από το ευρώ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΝΑ ΚΑΝΕΙ με το πολιτικό σκηνικό
που θα διαμορφωθεί στην Ελλάδα μετά τις εκλογές του Ιουνίου.
Είναι
εδώ προφανές, ότι είναι αδύνατη οποιαδήποτε πρόβλεψη σε σχέση με την εσωτερική πολιτική
και κοινωνική κατάσταση που θα επικρατήσει στο προσεχές μέλλον, αν προηγουμένως
δεν αποσαφηνιστεί ένα κρίσιμο ζήτημα: Αν
η Ευρωζώνη σήμερα αποτελεί ένα αποτυχημένο οικονομικό εγχείρημα ή αν πρόκειται
για γεωστατικό σχεδιασμό των Μεγάλων Δυνάμεων με στόχο την επιβολή της
γερμανικής εξουσίας μέσω της οικονομίας
στις χώρες του ευρωπαϊκού –κατ αρχήν- νότου.
Για
να έχει ο γεωστρατηγικός αυτός σχεδιασμός πιθανότητες επιτυχίας, προϋπόθεση είναι
η παγίδευση των χωρών μελών του ευρώ στα
νύχια της γερμανικής χρηματοδότησης. Αυτό θα μπορούσε να γίνει ΜΕ ΕΝΑΝ ΜΟΝΟ ΤΡΟΠΟ: να αποκλειστεί η πρόσβαση των χωρών της ευρωζώνης σε κάθε εναλλακτική
πηγή χρηματοδότησης, πλην μιας: Της Τρόικας…
Όταν δηλ η Γερμανία σου πει «το πακέτο σωτηρίας
που σου δίνω είναι take it or leave it», να
μην έχεις άλλη επιλογή εκτός από την ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ με ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ
ΠΑΛΙΟ ΣΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑ. Επιστροφή που πάλι όμως προϋποθέτει χρηματοδότηση από τη
Γερμανία ή τις ΗΠΑ… Αλλιώς πεθαίνεις της
πείνας…
Προς
τη νέα αυτή πραγματικότητα (του γεωστρατηγικού δηλ σχεδίου) οδηγούμαστε αν αναλογιστούμε
και το γεγονός ότι οι δομικές αδυναμίες του ευρώ φαίνεται να ήταν σε Γερμανούς και Γάλλους γνωστές ήδη από το
1993.
Ήταν
Φεβρουάριος του 1993, όταν σε ένα μικρό γραφείο συνεδριάσεων στις Βρυξέλλες, ο
Πρόεδρος της Γαλλίας Francois Mitterrand και ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής
Επιτροπής Jacques Delors συσκέπτονταν για το μεγαλεπήβολο πολιτικο-οικονομικό σχέδιο
της δημιουργίας της Ευρωζώνης. Σε εκείνη τη σύσκεψη ετεθη για πρώτη φορά ο προβληματισμός
ότι για να εδραιωθεί σωστά η νομισματική ένωση που ετοίμαζαν τότε ο γάλλος
Πρόεδρος με τον γερμανό Καγκελάριο Helmut Kohl, ήταν απαραίτητη η δημιουργία ενός κοινού ομολόγου. Αυτή η πρόταση
είχε πάρει την μορφή Green Paper που είχε ετοιμάσει ο Delors, προσπαθώντας να πείσουν τον Francois Mitterrand να το
ασπαστεί. Ο Jacques Delors ανέπτυσσε την πρόταση για περίπου 40 λεπτά, δίνοντας
τον καλύτερο εαυτό του. Ο Francois Mitterrand άκουγε προσεκτικά. Όταν ο Delors
τελείωσε, έπεσε σιωπή στο δωμάτιο καθώς ο γάλλος Πρόεδρος σκεφτόταν για 5
ολόκληρα λεπτά πριν απαντήσει. Όταν ήρθε η ώρα να μιλήσει, κοίταξε το ταβάνι
και είπε: «Jacques, έχεις απόλυτο δίκιο.
Όμως δεν υπάρχει πιθανότητα να προωθήσω αυτήν την πρότασή σου. Ο Helmut κι εγώ
απλά δεν διαθέτουμε την πολιτική ισχύ να την περάσουμε. Προς το παρόν, απλά να
δέσουμε τις οικονομίες μας με ένα κοινό νόμισμα μπορούμε – και αυτό θα κάνουμε.
Όταν όμως μετά από δέκα ή δεκαπέντε
χρόνια θα έρθει μια μεγάλη Κρίση, τότε οι διάδοχοί μας θα βρεθούν μπροστά σε
ένα μεγάλο δίλημμα: Είτε να κάνουν πράξη αυτό που προτείνεις, είτε να αφήσουν
το κοινό νόμισμα να καταρρεύσει.» πηγή