Ο
προσφεύγων δικηγόρος επέδωσα στο καθού Ταμείο («ΕΝΙΑΙΟ ΤΑΜΕΙΟ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ
ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΩΝ - ΤΟΜΕΑΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΝΟΜΙΚΩΝ (Ε.Τ.Α.Α. -Τ.Α.Ν.) την από 10 Σεπτεμβρίου 2014 εξώδικη δήλωση –
αίτηση, με αίτημα να αναγνωριστεί ο χρόνος προϋπηρεσίας μου ως μη συντάξιμος
καθώς και η μη απονομή των πάσης φύσεως παροχών, δι’ αποφάσεως του προϊσταμένου
των Υπηρεσιών του ΕΤΑΑ-ΤΑΝ, λόγω ασκήσεως του δικαιώματος διαγραφής μου από τα
μητρώα του Οργανισμού όταν μεταβλήθηκαν τα περιστατικά από ασυνήθιστα γεγονότα,
πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά κλπ, που είχαν ως αποτέλεσμα την οικονομική κατάρρευση του
ΕΤΑΑ-ΤΑΝ, κατά τρόπο που οι απρόβλεπτες συνθήκες που συντρέχουν να καθιστούν
για εμένα, ως συμβληθέντα
ασφαλισμένο, την οφειλόμενη
παροχή υπέρμετρα επαχθή.
Την
10/11/2014 μου επιδόθηκε η από 03/11/2014 με αριθμό πρωτοκόλλου 514/2014
απόφαση του Ταμείου, το περιεχόμενο
της οποίας έχει ως εξής: «Μετά την
παραπάνω εξώδικη δήλωσή σας με την οποία ζητάτε να διαγραφτείτε από τα μητρώα
του ΕΤΑΑΤΑΝ και του ΤΕΑΔ και να αναγνωρισθεί ότι δεν είστε ασφαλιστέος, ούτε θα
είστε στο μέλλον σε κανέναν κλάδο κύριας ή επικουρικής ασφάλισης του ΕΤΑΑ, για
τους λόγους που επικαλείστε, σας γνωρίζουμε ότι σύμφωνα με το άρθρο 7, παρ. 1
του Ν.Δ. 4114/1960, η ασφάλισή σας στο ΕΤΑΑΤΑΝ και στον ΤΕΑΔ είναι υποχρεωτική,
από την ημερομηνία εγγραφής σας στα μητρώα του Δικηγορικού Συλλόγου μέχρι την
ημερομηνία παραίτησής σας από αυτά, με υποχρέωση καταβολής των εισφορών που
αναλογούν για όλο το παραπάνω χρονικό διάστημα. Επίσης σας γνωρίζουμε ότι η
σύνταξη χορηγείται στον ενδιαφερόμενο μετά την παραίτησή του και ύστερα από
σχετική αίτηση του».
Κατά του
Ν.Π.Δ.Δ. με την επωνυμία «ΕΝΙΑΙΟ ΤΑΜΕΙΟ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΩΝ -
ΤΟΜΕΑΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΝΟΜΙΚΩΝ (Ε.Τ.Α.Α. -Τ.Α.Ν.) καθώς και κατά της παραπάνω πράξης
απόρριψης της αίτησής μου, ασκήθηκε ενώπιον του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών
η από 10/11/2014 Προσφυγή μου, οι ισχυρισμοί της οποίας αναλύονται σε 9
συνολικά κεφάλαια, επιδιώκοντας με αυτή όσα είχα ζητήσει με την αίτησή μου.
Επί
της προσφυγής μου εκδόθηκε η υπ’ αριθμ. 18426/23-12-2019
απορριπτική απόφαση του Διοικητικού πρωτοδικείου Αθηνών (Αλαμπάσης κατά Ταμείου
Νομικών). Στο σκεπτικό της ανωτέρω
απόφασης αναφέρεται ότι: «Επειδή, με το περιεχόμενο αυτό, το προσβαλλόμενο με
την προσφυγή έγγραφο της Διευθύντριας Ασφάλισης, με το οποίο γίνεται απλώς
αναφορά σε διατάξεις της κείμενης νομοθεσίας, σχετικά με τις προϋποθέσεις
υπαγωγής στην ασφάλιση του καθού και τη διάρκεια της ασφαλιστικής σχέσης και με
το οποίο γνωστοποιούνται οι διατάξεις αυτές στον αιτούντα και το οποίο δεν
επάγεται καμία έννομη συνέπεια, καθόσον με αυτό η ως άνω διευθύντρια δεν
αποφαίνεται επί αιτήματος αναγνωρίσεως δικαιώματος ή χορηγήσεως παροχής κατ'
εφαρμογή της νομοθεσίας περί κοινωνικής ασφαλίσεως ούτε επιφέρει μεταβολή σε
κατάσταση που δημιουργήθηκε με διοικητική πράξη περί χορηγήσεως παροχής κατ'
εφαρμογή της νομοθεσίας αυτής, στερείται εκτελεστού χαρακτήρα και ως απλό
πληροφοριακό έγγραφο δεν υπόκειται σε προσφυγή ενώπιον του διοικητικού
πρωτοδικείου. Συνεπώς η κρινομένη προσφυγή πρέπει να απορριφθεί ως απαράδεκτη.».
Επειδή,
η από 10 Σεπτεμβρίου 2014 εξώδικη δήλωση
– αίτηση, συνιστά περίπτωση που, με την ανωτέρω αίτησή μου, ο προσφεύγων
προς τη Διοίκηση, ΔΕΝ ζήτησα τη χορήγηση βεβαίωσης για «τις διατάξεις της κείμενης νομοθεσίας,
σχετικά με τις προϋποθέσεις υπαγωγής στην ασφάλιση του καθού Ταμείου», ούτε τη
χορήγηση βεβαίωσης για «τη διάρκεια της ασφαλιστικής σχέσης»
αιτούμενος να μου γνωστοποιηθούν οι διατάξεις αυτές, οι οποίες (πράγματι) δεν επάγονται καμία έννομη συνέπεια.
Αντίθετα, κατόπιν της κοινοποίησης της παραπάνω εξώδικης δήλωσης – αίτησης,
το καθού Ταμείο αποφάνθηκε επί
συγκεκριμένου αιτήματος ασφαλισμένου
περί αναγνωρίσεως δικαιώματος σ’ αυτόν ·
συγκεκριμένα αποφάνθηκε επί του αιτήματος να αναγνωριστεί ο χρόνος προϋπηρεσίας μου ως
μη συντάξιμος καθώς και η μη απονομή των πάσης φύσεως παροχών λόγω ασκήσεως του
δικαιώματος διαγραφής μου από τα μητρώα του Ταμείου όταν μεταβλήθηκαν τα
περιστατικά από ασυνήθιστα γεγονότα, πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά κλπ, που
είχαν ως αποτέλεσμα την οικονομική κατάρρευση του ΕΤΑΑ-ΤΑΝ, κατά τρόπο που οι
απρόβλεπτες συνθήκες που συντρέχουν να καθιστούν για εμένα, ως συμβληθέντα ασφαλισμένο,
την οφειλόμενη παροχή υπέρμετρα επαχθή.
Συνεπώς,
λόγω της προηγηθείσας από 10 Σεπτεμβρίου
2014 εξώδικης δήλωσης – αίτησης, έπρεπε εξετασθεί ως προς το εκτελεστόν του
χαρακτήρα της, σύμφωνα με το άρθρο 63 παρ. 1 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας
(πρβλ. ΣτΕ 3404/09), αφού το
Δικαστήριο, μπορούσε να σχηματίσει
ασφαλή δικανική πεποίθηση για το αίτημα
και να αποφανθεί επί της κρινόμενης υπόθεσης (πρβ. 2244/2013 ΔΕΦ ΑΘ, βλ.
και ΣΤΕ 3301/2011 - Ταμείο Προνοίας Δικηγόρων Αθηνών και αίτηση ακύρωσης της
απόφασης του Δ.Σ. περί καταβολής αυξημένων ασφαλιστικών εισφορών από τους
έμμισθους δικηγόρους).
Συνακόλουθα,
το έγγραφο αυτό, ΔΕΝ είναι πληροφοριακού
τύπου έγγραφο, στερούμενο εκτελεστότητας, καθώς το αίτημα προκύπτει ευθέως από το σώμα της προσβαλλόμενης απόφασης της διευθύντριας
Ασφάλισης του Τομέα Ασφάλισης Νομικών
του καθού Ταμείου («Μετά την
παραπάνω εξώδικη δήλωσή σας με την οποία ζητάτε να διαγραφτείτε από τα μητρώα
του ΕΤΑΑΤΑΝ και του ΤΕΑΔ και να αναγνωρισθεί ότι δεν είστε ασφαλιστέος, ούτε θα
είστε στο μέλλον σε κανέναν κλάδο κύριας ή επικουρικής ασφάλισης του ΕΤΑΑ, για
τους λόγους που επικαλείστε, σας γνωρίζουμε ότι…») και, επομένως,
παραδεκτώς μπορούσε να προσβληθεί με
προσφυγή (πρβ. 2244/2013 ΔΕΦ ΑΘ).
Σε
διαφορετική περίπτωση, ήτοι της ακολουθούμενης από τη Διοίκηση πρακτικής της
έκδοσης πληροφοριακών εγγράφων
επί συγκεκριμένων αιτημάτων των
διοικούμενων, τυχόν δικανική κρίση ότι
τα παραπάνω έγγραφα («πληροφοριακά») δεν υπόκεινται σε προσφυγή ενώπιον των διοικητικών
δικαστηρίων, επειδή κρίνοντάς τα μεμονωμένα και ανεξάρτητα από το περιεχόμενο
του αιτήματος ως «καθαρά πληροφοριακού
τύπου έγγραφα, στερούνται εκτελεστότητας» (!), τούτο θα οδηγούσε σε προδήλως
αντισυνταγματική παραβίαση του
δικαιώματος σε δίκαιη δίκη υπό την έκφανση της πρόσβασης σε Δικαστήριο, καθ'
όσον θα μείωνε την κατοχυρουμένη από το άρθρο 20 παρ. 1 του Συντάγματος παροχή
δικαστικής προστασίας και θα ήταν αντίθετη προς το άρθρο 6 της ΕΣΔΑ περί
δικαίας δίκης και το άρθρο 14 του Ν 2462/1997 περί κυρώσεως του Διεθνούς
Συμφώνου για τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα. Όπως και έγινε.
