Το ανεφάρμοστο της εγκυκλίου Σανιδά λόγω παραβίασης της αρχής του αδιαιρέτου της έγκλησης (ά. 119 Π.Κ)

το πλήρες άρθρο είναι εδώ

--Τι εννοείς όταν λες ότι παραβιάζεται η αρχή του αδιαιρέτου της έγκλησης?

Εννοώ ότι με τα σημερινά δεδομένα , κάθε φορά που διώκεται ποινικά ένας μπλόγκερ, πρέπει ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ να διώκεται και αυτός που φιλοξενεί το μπλόγκ (π.χ η Google , εφόσον αποδεικνύεται ότι ενεργεί με δόλο). Διαφορετικά υπάρχει ευθεία παραβίαση του νόμου. Πάμε όμως να δούμε τα θεματακια ένα ένα…

-- Ποια είναι η νέα κατάσταση που διαμορφώνεται με την εγκύκλιο Σανιδά?

Προ της γνωμοδότησης Σανιδά η άρση του απορρήτου στο Ιντερνετ επιτρέπονταν μόνο για τα σοβαρά πλημμελήματα και τα κακουργήματα (βλ. εδώ για ποια εγκλήματα αίρεται το απόρρητο). Η εγκύκλιος Σανιδά δεν άλλαξε το νόμο , αλλά ερμηνεύοντας ένα πλήθος διατάξεων κατάληξε ότι το απόρρητο των επικοινωνιών δεν καλύπτει «την επικοινωνία μέσω του διαδικτύου (Internet)» ούτε «τα εξωτερικά στοιχεία της επικοινωνίας (ονοματεπώνυμα και λοιπά στοιχεία συνδρομητών, αριθμοί τηλεφώνων, κ.λ.π.)». Έτσι στο εξής , οι μπλογκερς θα διώκονται με διαδικασίες express… Το ίδιο και αυτοί που τους «υποθάλπουν» …

Το ανεφάρμοστο της υπ’ αριθμ. 9/2009 γνωμοδότησης Σανιδά όταν παραβιάζεται η αρχή του αδιαιρέτου της έγκλησης (άρθρο 119 ΠΚ)

Το ανεφάρμοστο της υπ’ αριθμ. 9/2009 γνωμοδότησης Σανιδά όταν παραβιάζεται η αρχή του αδιαιρέτου της έγκλησης (άρθρο 119 ΠΚ) , άλλως

 

το σύννομο της εφαρμογής υπό την προϋπόθεση ότι δεν παραβιάζεται η αρχή του αδιαιρέτου της εγκλήσεως (άρθρο 119 ΠΚ) , προϋπόθεση που πληρείται μόνον εφόσον η ποινική δίωξη ασκείται κατά όλων των συμμετοχων στην άδικη πράξη και όχι κατά ενός μόνο δράστη (όχι δηλ. κατά μόνο του blogger αλλά και κατά του ιδιοκτήτη του μέσου που φιλοξενεί το ιστολογιο)

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΔΑ) σχεδόν καταργεί τη συκοφαντική δυσφήμιση,όταν το θύμα είναι δημόσιο πρόσωπο

Κατά την πάγια στάση της νομολογίας των ελληνικών δικαστηρίων , «…αν ο λόγος κάθε πολίτη, συνεπώς και ο δημοσιογραφικός λόγος, δεν είναι τεκμηριωμένος, απλώς δεν πρέπει να εκφέρεται δημοσίως». Η άποψη αυτή είναι στην ελληνική έννομη τάξη η κρατούσα.

Σε αντίθεση όμως με την παραπάνω άποψη , το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΔΑ) σε μια προσπάθεια να θωρακίσει το δικαίωμα της ελευθερίας της έκ­φρασης , ερμηνεύει το αρθ. 10 της ΕΣΔΑ κατά τρόπο τέτοιο που αποκλείει στην πράξη τις κρατικές αυθαιρεσίες. Τούτο δε, το πράττει με ένα μπαράζ αποφάσεων που δικαιώνουν πανηγυρικά τους προσφεύγοντες. Ταυτοχρόνως όμως , η πρόσφατη αυτή νομολογία του ΕΔΔΑ ανατρέπει άρδην και τα εγχώρια νομολογιακά δεδομένα … Σημειωτέων δε , ότι η ΕΣΔΑ υπερισχύει έναντι των κανόνων του εσωτερικού ελληνικού δικαίου και ως εκ τούτου τα ελληνικά δικαστήρια έχουν όχι μόνο το δικαίωμα αλλά την υποχρέωση να λαμβάνουν υπόψη τους τη νομολογία του ΕΔΔΑ (η ΕΣΔΑ, κυρώθηκε εκ νέου από την Ελλάδα με το ν.δ.53/1974 και αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του ελληνικού εσωτερικού δικαίου, με αυξημένη, κατά το άρθρο 28 παρ.1 του Συντάγματος, νομοθετική ισχύ).