Πριν
αναλύσω το ζήτημα νομικά, θα ήθελα να
αναφερθώ σύντομα στην πρόδηλης και κραυγαλέας αντισυνταγματικότητας διάταξη που
επιτρέπει την άρση του τραπεζικού απορρήτου για μεμονωμένα πρόσωπα άλλως τη μη διασφάλιση της καθολικότητας και του αδιάβλητου της
διαδικασίας με νομοθετική εγγύηση
της πολιτείας, ότι η εν λόγω διάταξη
ισχύει και εφαρμόζεται ΕΝΑΝΤΙ ΠΑΝΤΩΝ.
Έχω
ξαναγράψει ότι η παραπάνω διάταξη που ανοίγει το δρόμο στην ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ άρση του τραπεζικού απορρήτου της
πλέμπας για 100 και 200 χιλιάρικα, τη στιγμή που η οικουμένη ολόκληρη γνωρίζει
το πάρτι δισεκατομμυρίων που στήθηκε στα εργοτάξια των ολυμπιακών έργων,
δημιουργεί βάσιμες υπόνοιες, ότι μεταξύ των ελεγχομένων, δεν μπορεί να
αποκλειστεί το ενδεχόμενο να περιλαμβάνονται και περιπτώσεις που υποκρύπτουν
ΣΤΟΧΕΥΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΙΏΞΕΙΣ (άρθρο εδώ).
Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΗΜΕΡΑ ΝΟΜΟΥ
με τον οποίο καθορίζονται ρητώς οι ειδικότερες προϋποθέσεις για την άσκηση
του δικαιώματος παροχής εννόμου προστασίας, το αδιάβλητο ως προς την
ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ των ελέγχων καθώς και οι
προϋποθέσεις για την άσκηση του
δικαιώματος δικαστικής ακρόασης κατά τρόπο τέτοιο ώστε να εξασφαλίζεται μια
αποτελεσματική δικαστική προστασία για τον διωκόμενο, δημιουργεί συνθήκες που
καθιστούν τους ελεγχόμενους παντελώς ανίσχυρους απέναντι σε φαινόμενα κρατικής αυθαιρεσίας. Φαινόμενα που
φτάνουν μέχρι του σημείου της βίαιης
αρπαγής της ατομικής ιδιοκτησίας και της επιβολής ταυτόχρονα βαρύτατων ποινών
φυλάκισης για φορολογικά αδικήματα… Σε σημείο μάλιστα που να γίνεται πλέον
λόγος για διώξεις που ασκούνται όχι στο όνομα της δημοκρατικής πολιτείας, αλλά
στο όνομα του παρακράτους, που όπως όλα δείχνουν τα τελευταία τρία χρόνια
συστηματικά ετοιμάζεται…