Από
την πάγια νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου προκύπτει ότι, το άρθρο 4,
παράγραφος 2, της οδηγίας 93/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 5ης Απριλίου 1993,
σχετικά με τις καταχρηστική ρήτρα περί ανάληψης από τον καταναλωτή ολόκληρου
του συναλλαγματικού κινδύνου σε Συμβάσεις Στεγαστικού Δανείου σε Συνάλλαγμα
Ελβετικού Φράγκου που συνάπτονται με καταναλωτές, έχει την έννοια ότι ο όρος
«κύριο αντικείμενο της συμβάσεως» κατά τη διάταξη αυτή καλύπτει συμβατική
ρήτρα, όπως η επίμαχη στην υπό κρίση υπόθεση, η οποία ετέθη σε σύμβαση δανείου
συνομολογηθείσα σε ξένο νόμισμα μεταξύ της αντιδίκου Τράπεζας ως επαγγελματία
και ημών ως καταναλωτών, χωρίς να έχει αποτελέσει αντικείμενο ατομικής
διαπραγματεύσεως, και κατά την οποία το δάνειο πρέπει να εξοφληθεί στο ίδιο
νόμισμα με εκείνο στο οποίο συνομολογήθηκε, δεδομένου ότι η εν λόγω ρήτρα
καθορίζει κύρια παροχή χαρακτηρίζουσα τη συγκεκριμένη σύμβαση [υπόθεση C
186/16, Ruxandra Paula Andriciuc κ.λπ. κατά Banca Românească SA].
alampasis@gmail.com
Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2018
Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2018
Δάνεια σε ελβετικό Φράγκο: Ο κίνδυνος για τους δανειολήπτες από τις δικαστικές αποφάσεις που κρίνουν σύμφωνη με το εθνικό και ενωσιακό δίκαιο τη «συμπλήρωση της δανειακής σύμβασης σύμφωνα το άρθρο 200 του Αστικού Κώδικα.»
Η
απόφαση 356/2018 του Εφετείου Ναυπλίου για δάνειο σε ελβετικό Φράγκο, που
εξαφανίζει την πρωτόβαθμη απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου που απέρριψε την
αγωγή δικηγόρου. Δεκτοί όλοι οι ισχυρισμοί της ενάγουσας δικηγόρου. Επαναφορά
της συναλλακτικής ισοτιμίας των δύο
νομισμάτων στην ισοτιμία που ίσχυε και εφαρμόσθηκε κατά την ημερομηνία της εκταμίευσης. Η
προβληματική διατύπωση του Εφετείου Ναυπλίου σύμφωνα με την οποία «…πρέπει το
κενό στις επίδικες δανειακές συμβάσεις να σ υ μ π λ η ρ ω θ ε ί.» ! Ο κ ί ν
δ υ ν ο ς για τους δανειολήπτες από
τυχόν απόφαση του Αρείου Πάγου που κρίνει σύμφωνη με το εθνικό και ενωσιακό
δίκαιο τη «σ υ μ π λ ή ρ ω σ η της
δανειακής σύμβασης σύμφωνα το άρθρο 200 του Αστικού Κώδικα.»
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)