Στην
περίπτωση κατά την οποία, δεν είναι επιτρεπτό οι δοσοληψίες των συμβαλλόμενων μέρων δανειολήπτη και Τράπεζας,
να εξυπηρετούνται μέσω αλληλόχρεου λογαριασμού, η τήρηση αυτού δεν είναι
σύννομη, και τούτο, ανεξάρτητα από την τυχόν ύπαρξη ή μη σχετικής συμφωνίας μεταξύ
των μερών, κατά τα οριζόμενα σε προδιατυπωμένη τραπεζική σύμβαση δανεισμού. Ως
εκ τούτου, δεν συντρέχει περίπτωση συνάψεως συμβάσεως αλληλόχρεου λογαριασμού,
όταν η συνδέουσα τα συμβαλλόμενα μέρη, έννομη σχέση, δεν είναι τραπεζικό
άνοιγμα πιστώσεως, αλλά αντιθέτως, κοινός δανεισμός, όταν, δηλαδή, η μεν
δανείστρια τραπεζική εταιρεία, εφάπαξ ή τμηματικά, καταβάλει το ποσό του
δανείου στον δανειολήπτη, ο δε τελευταίος αναλαμβάνει την υποχρέωση να το
επιστρέψει, ομοίως, εφάπαξ ή τμηματικά.
Τυχόν
συμφωνία μεταξύ των μερών, κατά την οποία, η σύμβαση τοκοχρεωλυτικού δανείου θα
λειτουργεί ως αλληλόχρεος λογαριασμός δεν είναι σύννομη, καθώς γίνεται επί τω
σκοπό πορισμού των τραπεζικών εταιρειών, εμμέσων και ανεπίτρεπτων ωφελημάτων,
τα οποία προβλέπονται από τις διατάξεις του άρθρου 112 Εισ.Ν.ΑΚ, ως για παράδειγμα ο τρίμηνος ανατοκισμός. Ο νομικός
χαρακτηρισμός μίας συμβάσεως και η επιλογή των εφαρμοστέων κανόνων δικαίου
ανήκει στο Δικαστήριο, το οποίο και αποφαίνεται με βάση τα αποδεικνυόμενα
πραγματικά περιστατικά, ανεξαρτήτως της ονομασίας, την οποίαν έδωσαν στη
σύμβαση τα συμβαλλόμενα μέρη.
Ανεξαρτήτως
του χαρακτηρισμού, ο οποίος δόθηκε στη σύμβαση από την τράπεζα, η σύμβαση δεν ρυθμίζεται από τις
διατάξεις περί αλληλόχρεου λογαριασμού, ακόμη και όταν έχει συμβατικά
προβλεφθεί όρος σύμφωνα με τον οποίο το δάνειο θα παρακολουθείται λογιστικά σε
υπομερίδα του δανειζόμενου, με τη μορφή του ανοικτού τρεχούμενου λογαριασμού,
όταν ουδέν διαλαμβάνεται περί συμφωνίας
των συμβαλλόμενων μερών ότι οι αμοιβαίες χρεοπιστώσεις θα χάνουν την αυτοτέλεια
και την ατομικότητά τους και ότι η αξίωση της τράπεζας θα γεννάται, μόνο, από
το προκύπτον, κατά το κλείσιμο του λογαριασμού, κατάλοιπο αυτού.
Τα
ανωτέρω αναφερόμενα δεν αναιρούνται από το ότι, στη σύμβαση, αναγράφεται ότι η
λογιστική παρακολούθηση του δανείου, θα
γίνεται σε ενιαία υπομερίδια του οφειλέτη, με τη μορφή του ανοικτού τρεχούμενου
λογαριασμού, ενόψει του ότι, ουσιαστικά, δεν πρόκειται περί αλληλόχρεου
λογαριασμού, αλλά περί απλού δοσοληπτικού λογαριασμού. Και τούτο, διότι η
τήρηση ενός λογαριασμού, ο οποίος απεικονίζει, κατά τους κανόνες της λογιστικής
επιστήμης, τις εκατέρωθεν τμηματικές παροχές, εκ των οποίων οι παροχές του ενός
συμβαλλόμενου μέρους αποτελούν καταβολές έναντι των εκ των παροχών του άλλου
μέρους, απαιτήσεων, οι οποίες δημιουργούνται εξαιτίας της μη άμεσης
τακτοποιήσεως των δοσοληψιών τους, χωρίς την ύπαρξη ρητής ή έστω σιωπηρής
παρεπόμενης συμφωνίας περί υποβολής των εκατέρωθεν παροχών σε μη αυτοτελή
διαθέσιμα κονδύλια πιστώσεως και χρεώσεως του τηρούμενου λογαριασμού, ώστε
δικαστικά επιδιώξιμο να είναι, μόνο, το προκύπτον, κατά το κλείσιμο αυτού,
κατάλοιπο, δεν αποτελεί αλληλόχρεο λογαριασμό, αλλά έχει τον χαρακτήρα απλού
δοσοληπτικού λογαριασμού.
Οι παραπάνω νομικές σκέψεις,
διατυπωμένες πλήρως ως λόγος ανακοπής / ισχυρισμός αγωγικού δικογράφου, εδώ.
[Σχετικές δημοσιεύσεις
Ευρωπαϊκή
Επιτροπή: Υποχρεωτικός ο προληπτικός δικαστικός έλεγχος της νομιμότητας
σύμβασης συναφθείσας μεταξύ τράπεζας και καταναλωτή πριν την έκδοση διαταγής
πληρωμής (εδώ)
Αριθμός
Απόφασης 145/2013 του Μονομελούς Πρωτοδικείου Κεφαλληνίας: Ακύρως εκδίδεται
διαταγή πληρωμής όταν υφίσταται ως προς τους επικαλούμενους ως καταχρηστικούς
όρους δεδικασμένο υπέρ του συνόλου των καταναλωτών που απορρέει από δικαστικές
αποφάσεις που εκδόθηκαν επί συλλογικών αγωγών μεταξύ Ενώσεων Καταναλωτών και
Τραπεζών (εδώ)
]
