Η
Δημοκρατία πεθαίνει στην χώρα που γεννήθηκε! Σκληρή καταπίεση με παράνομη
υπερφορολόγηση. 21 φόροι σε 6 μήνες για κάθε οικογένεια! 100% πάνω οι
αντικειμενικές στις λαϊκές περιοχές! Η Δάφνη έγινε πιο ακριβή από την Εκάλη…
Στις επονομαζόμενες «λαϊκές» και «υποβαθμισμένες περιοχές» (Περιστέρι, Αιγάλεω,
Άγιος Δημήτριος, Πέραμα, Νίκαια, Δραπετσώνα, Καλλιθέα κ.ά.) οι τιμές της
Εφορίας αυξήθηκαν κατά 100% [1]
! Εξοντωτικά τεκμήρια διαβίωσης. Γυναίκα διαζευγμένη με ένα ανήλικο τέκνο,
πάμφτωχη κυριολεκτικά, με ετήσιο πραγματικό εισόδημα 4.500 ευρώ, με ένα σπίτι
90 τ.μ στα Σεπόλια (από γονική παροχή πριν από 30 χρόνια) και ένα ταπεινό
αυτοκινητάκι (που το πληρώνει κάθε μήνα με δόσεις), καλείται με βάση εξοντωτικά
τεκμήρια διαβίωσης να πληρώσει ετήσιο φόρο εισοδήματος ύψους 2.800 ευρώ [2]
!!!
Καμία δημόσια συζήτηση για την άνευ προηγουμένου απρόοπτη μεταβολή των
συνθηκών, για το υποχρεωτικό από το εθνικό, το ενωσιακό και το διεθνές δίκαιο,
κούρεμα των δανείων που οι πολίτες οφείλουν στις τράπεζες, οι οποίες
ανακεφαλαιωθήκαν με χρήματα που αναδέχθηκαν υποχρεωτικά ως Χρέος οι πολίτες.
Παράνομη και ληστρική φορολόγηση με κούρεμα ελληνικών καταθέσεων στην Κύπρο,
για επιχειρήσεις και φυσικά πρόσωπα μη κατοίκους Κύπρου, με ανεπίτρεπτη από το
διεθνές δίκαιο και τις διακριτικές συμβάσεις παράλειψη του «ελληνικού» κράτους
να παρέχει ελάφρυνση, ώστε να αποφεύγεται η διπλή φορολογία [3].
Κατασχέσεις, πλειστηριασμούς και πρόστιμα που θα κυμαίνονται από 300 έως 2.000
ευρώ για την καθυστέρηση εξόφλησης φόρων άνω των 30 ημερών, σύμφωνα με τον νέο
Κώδικα Φορολογικών Διαδικασιών που κατατέθηκε στη Βουλή με τη διαδικασία του
κατεπείγοντος… Τη στιγμή που το 27,7%
των Ελλήνων βρίσκεται κάτω από τα όρια της φτώχειας… Όταν η Ελλάδα είναι η δεύτερη σε φτώχεια χώρα της
Ευρώπης με το ποσοστό της γενικής ανεργίας να έχει διαμορφωθεί σταθερά άνω του
28% και πάνω από 55% για τους νέους… Όταν για μισθωτούς και συνταξιούχους
σημειώθηκε το 2012, μείωση εισοδήματος 18% και αύξηση φόρων 52% [4].
Την
ίδια ώρα το φως της δημοσιότητας βλέπουν «λίστες», όπως αυτή της
«Λαγκάρντ» [18],
του «Λίχτενσταϊν», των «400 ελλήνων με τα ακριβά ακίνητα στο Λονδίνο» κ.ά, που
αποτελούν τη σύγχρονη εκδοχή της «λίστας του Σίντλερ»… Της επιλεκτικής δηλαδή
διάσωσης κάποιων ελαχίστων προνομιούχων, από το Οικονομικό Ολοκαύτωμα που με
αμείλικτη ένταση εξολοθρεύει τους Έλληνες τα τρία τελευταία χρόνια, με άνιση
μεταχείριση όμοιων περιπτώσεων με την καθιέρωση προνομίων ή εξαιρέσεων από τον
γενικό κανόνα βασισμένων σε κριτήρια όπως αυτό της πρόσβασης στα κέντρα
εξουσίας. Πρόκειται δυστυχώς για την ελληνική εκδοχή των λιγοστών Εβραίων που
διασώθηκαν από τον Σίντλερ κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος του Β’ Παγκοσμίου
Πολέμου, με τους εκατομμύρια υπολοίπους να οδηγούνται μαζικά στα ναζιστικά
κρεματόρια…
Χαρακτηριστική
του αναβρασμού που επικρατεί στην κοινωνία, είναι η σκληρή ανακοίνωση του
Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών (ΔΣΑ) και του
προέδρου του Γ. Αδαμόπουλου που εκδόθηκε με αφορμή την 39η επέτειο
αποκατάστασης της Δημοκρατίας, στην οποία επισημαίνεται ότι «όταν η νομοθετική
λειτουργία ασκείται με πράξεις της εκτελεστικής εξουσίας (ΠΝΠ) χωρίς να
συντρέχει έκτακτη περίπτωση εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης, όταν
η κυβέρνηση προχωρεί κατ' επανάληψη σε επίταξη προσωπικών υπηρεσιών ομοίως
χωρίς να πληρούνται οι προϋποθέσεις που ορίζει το Σύνταγμα, όταν, εν γένει,
μεθοδεύεται η εξαθλίωση των πολιτών, με τη μετακύλιση του βάρους της
οικονομικής κρίσης στη βάση της κοινωνίας, προκειμένου να προστατευτεί η
οικονομική ελίτ και να εξυπηρετηθούν διεθνή και εγχώρια οικονομικά συμφέροντα,
η Δημοκρατία οδηγείται εκ των πραγμάτων στην αυτοκατάργησή της» [7].
H
απόφαση τoυ Euroworking Group της 24ης Ιουλίου να αναβάλει για κάποιες ημέρες ,
τη λήψη απόφασης για την εκταμίευση της ελληνικής δόσης για… 80 υπαλλήλους που
δεν μπήκαν σε καθεστώς διαθεσιμότητας (!!!) και η εσπευσμένη ενέργεια της
κυβέρνησης προκειμένου να άρει το
αδιέξοδο, να καταθέσει αμέσως τροπολογία, δυο ημέρες μετά την ψήφιση του
πολυνομοσχεδίου (!!!), με την οποία άρθηκε η εξαίρεση από την κινητικότητα για
τους κατόχους μεταπτυχιακών τίτλων, προκειμένου να ικανοποιηθούν αι απαιτήσεις
των δανειστών που μπλόκαραν τη δόση
γιατί δεν είχαν τεθεί σε διαθεσιμότητα από τους 4.200 υπαλλήλους ένας αριθμός
80 εργαζομένων (!!!) [8],
έρχεται να υπενθυμίσει την πλήρη κατάλυση της εθνικής μας κυριαρχίας και την
παράδοση της άσκησης της γενικής πολίτικης της Χώρας στους πιστωτές. Το γεγονός
αυτό, που καταδεικνύει ότι οι δανειστές δεν δείχνουν διατεθειμένοι να προβούν
στην ελάχιστη παραχώρηση ως προς την καταστροφική πολιτική που ασκούν στη Χώρα,
έρχεται να επιβεβαιώσει την άποψη που κυριαρχεί στην κοινή γνώμη, για την
αναγκαιότητα επικαιροποίησης της απόφασης της Ολομέλειας του Συμβουλίου της
Επικρατείας με αριθμό 668/2012, που αποφάνθηκε ότι με τα δεδομένα που
επικρατούσαν στη Χώρα το 2010 [ενόψει του πρώτου Μνημονίου (ν. 3845/2010)] ότι
«ούτε με το Μνημόνιο ούτε με τον ν. 3845/2010 παραχωρούνται αρμοδιότητες
σχετικές με την άσκηση της οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής της χώρας
στα κράτη μέλη της Ευρωζώνης, σε όργανα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και στο Διεθνές
Νομισματικό Ταμείο, ούτε αναγνωρίζονται εξουσίες σε όργανα διεθνών οργανισμών,
περιορίζουσες την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας, η Ελληνική δε Κυβέρνηση
διατηρεί την κατ’ άρθρο 82 παρ. 1 του Συντάγματος εξουσία της για τη χάραξη της
γενικής πολιτικής της χώρας, (…) [9].
Σε
αυτή την Ελλάδα της ανέχειας και της εξαθλίωσης, με τις πρώτες φαβέλες να
κάνουν ήδη την εμφάνισή τους [5],
ψηφίστηκε στις 09/07/2013 το πολυνομοσχέδιο που εισάγει νέες φορολογικές
διατάξεις, με τις οποίες θεσμοθετείται η Στέρηση της Ιδιοκτησίας και η Στέρηση
ταυτόχρονα του Δικαιώματος της Δικαστικής Προστασίας!!! Άξιο μνείας είναι το
γεγονός, ότι η περιστολή των παραπάνω
θεμελιωδών δικαιωμάτων υπερψηφίστηκε από το ελληνικό κοινοβούλιο σε κλίμα πανηγυρικό
[6]
!!! Κατόπιν τούτου, για την αμφισβήτηση μιας φορολογικής πράξης, τέλους ή
προστίμου, το οποίο δύναται, όχι απλώς να είναι εσφαλμένο, αλλά και καταφανώς
παράνομο ή και σκόπιμο, η πρόσβαση του φορολογουμένου στη δικαιοσύνη καθίσταται
πρακτικά ΑΔΥΝΑΤΗ!!!
Με
το πολυνομοσχέδιο που έγινε νόμος του κράτους (4152/2013) προστέθηκε νέο άρθρο
70 Β (Ειδική Διοικητική Διαδικασία -Ενδικοφανής προσφυγή), με το οποίο
καταργείται από τα τέλη Ιουλίου 2013 η Επιτροπή Διοικητικής Επίλυσης
Φορολογικών Διαφορών. Πλέον από την 1η Αυγούστου οι φορολογικές διαφορές θα
επιλύονται με συνοπτικό τρόπο, με την αρμοδιότητα να περνά στην υπό σύσταση
Υπηρεσία Εσωτερικής Επανεξέτασης της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων του
υπουργείου Οικονομικών. Με την νέα αυτή
διαδικασία η οποία όπως παρακάτω αναλύω οδηγεί στον αποκλεισμό
ουσιαστικά του δικαιώματος πρόσβασης στο Δικαστήριο, προσβάλλοντας κατά τον
τρόπο αυτό τον πυρήνα του δικαιώματος σε έννομη προστασία και στερώντας τον
πολίτη από τον φυσικό του Δικαστή,
εκτιμάται από την κυβέρνηση πως με διαδικασίες εξπρές θα εισρεύσουν έως
τον Φεβρουάριο του 2014 στα κρατικά ταμεία βεβαιωμένοι φόροι ύψους 1,25 δισ.
ευρώ…
Το
υπουργείο Οικονομικών με το πολυνομοσχέδιο που ψηφίσθηκε στην Βουλή αναθεώρησε
πλήρως της διαδικασία επίλυσης φορολογικών διαφορών, μεταφέροντας από την 1η
Αυγούστου 2013 τη συγκεκριμένη αρμοδιότητα στην υπό σύσταση Υπηρεσία Εσωτερικής
Επανεξέτασης της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων. Έτσι, από την 1η
Αυγούστου ο φορολογούμενος που αμφισβητεί την καταλογιστική πράξη φόρου,
δασμού, προστίμου κτλ, που έχει εκδοθεί σε βάρος του από τη φορολογική αρχή,
οφείλει να υποβάλει ενδικοφανή προσφυγή με αίτημα την επανεξέταση της πράξης
από την Υπηρεσία Εσωτερικής Επανεξέτασης της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων
Εσόδων.
Η
αίτηση θα υποβάλλεται στην Εφορία, στο Τελωνείο ή στην φορολογική αρχή (ΣΔΟΕ)
που εξέδωσε την πράξη και θα αναφέρει τους λόγους στους οποίους ο
φορολογούμενος βασίζει το αίτημά του. Η αίτηση πρέπει να υποβάλλεται από τον
φορολογούμενο εντός 30 ημερών από την ημερομηνία κοινοποίησης της πράξης σε
αυτόν. Περαιτέρω, με την άσκηση της ενδικοφανής προσφυγής θα βεβαιώνεται άμεσα από
τη φορολογική αρχή και καταβάλλεται ποσοστό πενήντα τοις εκατό (50%) του
αμφισβητούμενου ποσού της πράξης (παρ. 3). Αυτό σύμφωνα με δημοσιεύματα του
τύπου, συνεπάγεται ότι με την ενεργοποίηση της νέας διαδικασίας και το αργότερο
έως τον Φεβρουάριο 2014 θα εισπραχθούν 1,25 δισ. ευρώ από τα 2,5 δισ. ευρώ των
εκκρεμών υποθέσεων που λιμνάζουν σήμερα στην Επιτροπή Διοικητικής Επίλυσης
Φορολογικών Διαφορών (η καταβολή του 50% δεν ίσχυε στην περίπτωση προσφυγής
στην επιτροπή).
Οι
πλέον προκλητικές διατάξεις του πρόδηλης και κραυγαλέας αντισυνταγματικότητας
νόμου 4152/2013 που ψηφίστηκε από το ελληνικό κοινοβούλιο σε κλίμα σχεδόν
πανηγυρικό(!), που σε οποιοδήποτε κράτος δικαίου που θεωρείται ως κράτος
δημοκρατικό και ευνομούμενο και αναγνωρίζεται από τη διεθνή κοινότητα ως μια
ευνομούμενη πολιτεία θα είχε ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων από τον νομικό,
πολιτικό και πνευματικό κόσμο, είναι η διάταξη που κάνει λόγο για «σαφή, ειδική
και πλήρη αιτιολογία» της απόφασης της
Υπηρεσία Εσωτερικής Επανεξέτασης επί της προσφυγής του φορολογουμένου με
«νομικούς ή/και πραγματικούς ισχυρισμούς», όταν ως εισηγητές ορίζονται…
«υπάλληλοι κατηγορίας ΠΕ του Υπουργείου Οικονομικών ή υπάλληλοι με δεκαετή
τουλάχιστον εμπειρία σε φορολογικούς ελέγχους»!!!) [παρ 6 αρθρ. 70Β και
παράγραφος 4 του άρθρου 70 Α του Κ.Φ.Ε. όπως αντικαταστάθηκε με την
υποπαράγραφο Α.5 αρ. 1.6 αρ. 3.β.β ].
Επίσης, η διάταξη που
προβλέπει τη δυνατότητα προσφυγής
στην Υπηρεσία Εσωτερικής Επανεξέτασης για την αναστολή (!!!!!!!) της βεβαίωσης του 50% σε περιπτώσεις
πρόκλησης “ανεπανόρθωτης βλάβης” του
φορολογουμένου [άρθρο 70 Β παρ. 4 «Η
Υπηρεσία Εσωτερικής Επανεξέτασης δύναται να αναστείλει την εν λόγω πληρωμή,
μέχρι την κοινοποίηση της απόφασής της στον υπόχρεο, μόνο στην περίπτωση κατά
την οποία η πληρωμή θα είχε ως συνέπεια ανεπανόρθωτη βλάβη για τον
υπόχρεο»].
Τέλος αξιομνημόνευτο είναι το τεκμήριο όχι απλώς
απόρριψης της ενδικοφανούς προσφυγής και της αίτησης αναστολής από την εν λογω
Επιτροπή, αλλά και της λήψης γνώσης της τεκμαιρόμενης απόρριψης από το φορολογούμενο,
με τις άγνωστες στο δικαιϊκό μας σύστημα
προβλέψεις της παρ. 4 του άρθρου 70Β για την απόρριψη της αίτησης
αναστολής [«Εάν δεν εκδοθεί απόφαση
εντός είκοσι (20) ημερών από την υποβολή της αίτησης στη φορολογική αρχή, η
αίτηση αναστολής θεωρείται ότι έχει απορριφθεί»] και της παραγράφου 5 του ίδιου
άρθρου για την απόρριψη της ενδικοφανούς προσφυγής [«Εάν, εντός της προθεσμίας
των εξήντα (60) ημερών, δεν εκδοθεί απόφαση ή δεν κοινοποιηθεί απόφαση στον
υπόχρεο, τότε θεωρείται ότι η ενδικοφανής προσφυγή έχει απορριφθεί από την
Υπηρεσία Εσωτερικής Επανεξέτασης και ο υπόχρεος έχει λάβει γνώση αυτής της
απόρριψης κατά την εκπνοή της ανωτέρω προθεσμίας»]. Αντί δηλαδή να
ενισχύεται η υποχρέωση της Διοίκησης να λαμβάνει μέριμνα για τη λήψη γνώσης των
δυσμενών διοικητικών πράξεων από το φορολογούμενο με βέβαιο και ασφαλή τρόπο, οι ανωτέρω
διατάξεις εισάγουν ανεπίτρεπτο τεκμήριο «γνώσης» του απορριπτικού περιεχομένου
της απόφασης, που λαμβάνει υποτίθεται χώρα από την ΜΗ ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ της απόφασης εντος της
προβλεπόμενης προθεσμίας (20 ημέρες για την απόφαση επί της αίτησης αναστολής
και 60 ημέρες από την απόφαση επί προσφυγής)!!!
Η κατάσταση που δημιουργείται από τη θέσπιση και ακώλυτη εφαρμογή
των άρθρων 34 και 22 παρ. 3 του ν.
3900/2010 και της υποπαραγράφου Α.5 του
ν. 4152/2013 με υποχρέωση καταβολής
ποσοστού 100% της οφειλής, για την αμφισβήτηση μιας φορολογικής πράξης, τέλους
ή προστίμου, το οποίο δύναται, όχι απλώς να είναι εσφαλμένο, αλλά και καταφανώς
παράνομο ή και σκόπιμο, ήτοι του ΣΥΝΟΛΟΥ ΤΗΣ ΟΦΕΙΛΗΣ μέχρι και το χρόνο
δημοσίευσης της πρωτόδικης απόφασης επί τυχόν προσφυγής στα διοικητικά
δικαστήρια [50% άμεσα κατά την έκδοση της δυσμενούς πράξης κατά του
φορολογούμενου + 50% με την δημοσίευση της απόφασης του Διοικητικού Πρωτοδικείου
αν ασκηθεί προσφυγή = 100% βεβαίωση με
ταυτόχρονη υποχρέωση καταβολής της αμφισβητούμενης οφειλής] και μάλιστα
α) ΔΙΧΩΣ να διασφαλίζεται το συνταγματικά κατοχυρωμένο από το άρθρο 20 παρ. 2
του Συντάγματος δικαίωμα της προηγούμενης ακρόασης, β) ΔΙΧΩΣ καμία πρακτικά
πιθανότητα χορήγησης αναστολής [αφού η «εκδίκαση» της σχετικής αίτησης δεν ανήκει πλέον στην αρμοδιότητα των Διοικητικών
Δικαστηρίων αλλά στην… Υπηρεσία
Εσωτερικής Επανεξέτασης στην οποία ως εισηγητές ορίζονται υπάλληλοι του ΥΠΟΙΚ
που ΔΕΝ διαθέτουν νομικές γνώσεις], γ) ΔΙΧΩΣ τη δυνατότητα αναστολής της
απόφασης που εξέδωσε το πρωτοβάθμιο δικαστήριο και άρα στέρηση του δικαιώματος
του φορολογούμενου να εκθέσει τα παράπονά του στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο (αν
αδυνατεί -που αδυνατεί- να καταβάλει το 50% του οφειλόμενου κατά την πρωτόδικη
απόφαση φόρου, έχοντας ήδη καταβάλει το υπόλοιπο 50% του αμφισβητούμενου ποσού
της πράξης που βεβαιώθηκε και
καταβλήθηκε στη φορολογική αρχή ΑΜΕΣΑ κατά την έκδοση της πράξης), λόγω
έλλειψης σήμερα «πάγιας νομολογίας» την οποία το ΣτΕ έθεσε ως βασική προϋπόθεση
για την πιθανολόγηση τυχόν ευδοκίμησης
της προσφυγής, έχει ως αποτέλεσμα ο φορολογούμενος να μην στερείται απλώς της
ιδιοκτησίας του, αλλά αυτή να δημεύεται
βίαια!
