Για να πάρεις μια ιδέα της διαδικασίας και της ορολογίας, πριν διαβάσεις τα παρακάτω διάβασε αυτό .
Προβλέπεται από το αρθ. 10 παρ. 16 περ. δ του Ν. 3587/2007 περί Προστασίας Καταναλωτών η επέκταση της ισχύος του δεδικασμένου, σύμφωνα με το οποίο οι έννομες συνέπειες που προκύπτουν από την απόφαση μεταξύ ένωσης καταναλωτών και τράπεζας ισχύουν ΕΝΑΝΤΙ ΠΑΝΤΩΝ, και αν δεν ήταν διάδικοι. Το δεδικασμένο απόφασης που δέχεται εν όλω ή εν μέρει αγωγή της ένωσης καταναλωτών κατά Τράπεζας ισχύει και υπέρ των ζημιωθέντων καταναλωτών, έστω και αν αυτοί δεν είχαν συμμετάσχει στη σχετική δίκη. Τούτο πανηγυρικά διατυπώνεται και στο σκεπτικό της ΕΑ 5253/2003 στην οποία ενάγουσα ήταν η Ένωση καταναλωτών ΕΚΠΟΙΖΩ και εναγομένη η τραπεζική εταιρία με την επωνυμία «ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ της ΕΛΛΑΔΟΣ». Παραπονούμενη η δεύτερη κατά της πρωτοβάθμιας απόφασης που έκανε δεκτή την αγωγή, προέβαλε στην ενώπιον του εφετείου δίκη τον ισχυρισμό, ότι καταχρηστικώς «η ενάγουσα δεν στράφηκε και εναντίον άλλων τραπεζών που χρησιμοποιούν τους ίδιους όρους γενικών συναλλαγών», αλλά στράφηκε μόνον κατά αυτής…. Επ’ αυτού του ισχυρισμού το Εφετείο απεφάνθη ότι «άλλωστε, κατά το άρθρο 10 παρ. 12 του ν. 2251/94, η απόφαση παράγει τα αποτελέσματά της έναντι πάντων και αν δεν ήταν διάδικοι και επομένως όσα αυτή καθορίζει ισχύουν και για τις άλλες τράπεζες».
Προκειμένου να εξυπηρετηθεί δήθεν η αναγκαιότητα της επέκτασης της ισχύος των αμετάκλητων αποφάσεων στο σύνολο του τραπεζικού συστήματος εκδόθηκε από την κλεπτοκτατία η από 25 Ιουνίου 2008 Ζ1 – 798 Υ.Α όπως αυτή τροποποιήθηκε και συμπληρώθηκε με την υπ’ αριθμ. Ζ1-21/17-01-2011 («Τροποποίηση - συμπλήρωση της υπ’ αριθμ. Ζ1-798/25-06-2008 ΦΕΚ Β΄1353 Απόφασης του Υπουργού Ανάπτυξης για την απαγόρευση αναγραφής Γενικών Όρων Συναλλαγών που έχουν κριθεί καταχρηστικοί με αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις») η οποία λαμβάνοντας υπόψη τις αποφάσεις υπ’ αριθ 430/05 και 1219/01 του Αρείου Πάγου, και 5253/03, 6291/00 του Εφετείου Αθηνών καθώς και τις 1119/02 και 1208/98 του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, οι οποίες είχαν κατά το χρόνο έκδοσης της ενλογω Υ.Α καταστεί αμετάκλητες, καθώς και την απόφαση υπ΄ αριθ 961/07 του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, στο μέρος που είχε καταστεί αμετάκλητη, και το γεγονός ότι οι συνέπειες του δεδικασμένου των ανωτέρω αποφάσεων έχουν ευρύτερο δημόσιο ενδιαφέρον για την εύρυθμη λειτουργία της αγοράς και την προστασία των καταναλωτών (άρθρο 10 παρ. 12 του ν. 2251/94), αποφάσισε «την απαγόρευση αναγραφής των Γενικών Όρων Συναλλαγών που έχουν κριθεί ως καταχρηστικοί με αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις επί αγωγών ενώσεων καταναλωτών, σε συμβάσεις που συνάπτουν τα Πιστωτικά Ιδρύματα με τους καταναλωτές», παραθέτοντας το σύνολο των Γ.Ο.Σ που είχαν έως τότε κριθεί άκυροι, ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΝΤΑΣ ΟΜΩΣ ΕΝΑΝ:
Το ληστρικό Όρο σύμφωνα με τον οποίο τα τραπεζικά επιτόκια διαμορφώνονται ελευθέρα με κριτήρια που η τράπεζα γουστάρει, Όρος που με την ΙΣΤΟΡΙΚΗ 1219/2001 απόφασή του ΑΠ είχε κριθεί ως ΑΚΥΡΟΣ, με το σκεπτικό ότι η συμφωνία για επιτόκια που υπερβαίνουν τα ανώτατα όρια των εξωτραπεζικων επιτοκίων απαγορεύεται από το νόμο.
Γίνεται από αυτά αντιληπτό, πως με την Υπουργική αυτή Απόφαση, προσπάθησε η κλεπτοκρατία να πείσει το λαουτζίκο ότι σέβεται δήθεν τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης, μαγειρεύοντας όμως την ουσία του πράγματος (που ήτανε και τα πολλά λεφτά)… Το ανώτατο δηλ επιτρεπόμενο ύψος του επιτοκίου και τα κριτήρια μεταβολής του… Πρόκειται δυστυχώς για απύθμενο θράσος, μιας και κατά τα λοιπά, στην ενλογω Υ.Α αναφέρεται η αναγκαιότητα δήθεν της επέκτασης της ισχύος (και) της 1219/2001 στο σύνολο του τραπεζικού συστήματος!!! Τραγικό?
Πάμε τώρα παρακάτω
Την ως άνω μαγειρεμένη Υ.Π, προσπάθησε να ακυρώσει η Ένωση Ελληνικών Τραπεζών!!! Δεν έφτανε δηλ που η μαγειρεμένη Υ.Π παρέλειψε να πειράξει τα χοντρά τα λεφτά (ύψος και κριτήρια μεταβολής του επιτοκίου), θέλησαν οι άνθρωποι αυτοί να ακυρώσουν και τα… ρέστα τους!!!
Έτσι εχόντων των πραγμάτων κατά της ανωτέρω από 25 Ιουνίου 2008 Ζ1 – 798 Υ.Α η Ένωση Ελληνικών Τραπεζών άσκησε ενωπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας αίτηση ακυρώσεως την οποία το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε με την υπ αριθμ. ΣτΕ 1210/2010 (Τμήμα: Ολομέλεια Πρόεδρος: Μ. Βροντάκης Εισηγητής: Δ. Σκαλτσούνης). Το ΣτΕ έκρινε ως νόμιμη την απόφαση του Υπουργού Ανάπτυξης που απαγόρευε την αναγραφή συγκεκριμένων όρων συναλλαγών -κριθέντων ήδη ως καταχρηστικών με αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις- σε συμβάσεις που συνάπτουν τα πιστωτικά ιδρύματα με τους καταναλωτές (Άρθρα: 5 παρ. 1, 43 παρ. 2 και 106 παρ. 2 Σ, ν. 2251/1994, όπως τροποποιήθηκε με τον ν. 3587/2007, οδηγίες 93/13/ΕΟΚ και 2005/29/ΕΚ).
Πάμε τώρα να δεις πως εκδίδεται ή μάλλον πότε ΔΕΝ εκδίδεται μια διαταγή πληρωμής
"Ο δικαστής απορρίπτει την αίτηση α`) αν δεν συντρέχουν οι νόμιμες προϋποθέσεις για την έκδοση διαταγής πληρωμής" (άρθρο 628). Σύμφωνα δε με το άρθρο 629 , "Ο δικαστής δέχεται την αίτηση κατά το μέρος που κατά την κρίση του είναι νομικά και πραγματικά βάσιμη …".
Εξάλλου , βάσει της γενικής αρχής, υπό την ισχύ των ρυθμιστικών της διαταγής πληρωμής διατάξεων του ΚΠολΔ ότι στη διαδικασία προς έκδοση αυτής ο δικαστής δεν δικαιοδοτεί, αφού η έκδοση διαταγής πληρωμής, δεν έχει τις εγγυήσεις της δικαστικής απόφασης αλλ' η αποδοχή της αίτησης παρέχει στο δανειστή τίτλο εκτελεστό, χωρίς όμως ουσιαστική διάγνωση της διαφοράς, γίνεται δεκτό ότι με την αίτηση προς έκδοση διαταγής πληρωμής δεν επιδιώκεται η παροχή έννομης προστασίας υπό τη μορφή έκδοσης απόφασης, αλλά υπό τη μορφή εκτέλεσης, δηλαδή δεν εισάγεται προς διάγνωση απαίτηση. Άρα η διαταγή πληρωμής είναι εκτελεστός τίτλος και όχι δικαστική απόφαση. Δεν είναι επομένως προϊόν δικαστικής κρίσης προσώπου το οποίο ενεργεί με δικαιοδοτική εξουσία.
Προβληματισμοί:
n Χωρεί έκδοση διαταγής πληρωμής για απαιτήσεις που προκύπτουν από ΓΟΣ η ακυρότητα των οποίων έχει κριθεί με τελεσίδικες και αμετάκλητες αποφάσεις (μεταξύ αυτών και η 1219/01), το δεδικασμένο των οποίων ισχύει σύμφωνα με το άρθρο 10 παρ. 12 του ν. 2251/94 ΕΝΑΝΤΙ ΠΑΝΤΩΝ και έχουν σύμφωνα με την ίδια διάταξη ευρύτερο δημόσιο ενδιαφέρον για την εύρυθμη λειτουργία της αγοράς και την προστασία των καταναλωτών?
n Παράγει η απόφαση που έχει κρίνει την ακυρότητα ενός ΓΟΣ τα αποτελέσματά της ΕΝΑΝΤΙ ΠΑΝΤΩΝ και αν δεν ήταν διάδικοι και επομένως όσα αυτή καθορίζει ισχύουν και για ΟΛΕΣ τις τράπεζες, όπως έκρινε η ΕΑ 5253/2003?
Έχω την αίσθηση ότι προ της έκδοσης της 652/2010 και για όσο η 1219/2001 ήταν η μοναδική που είχε κρίνει το ανώτατο επιτρεπτό ύψος των τραπεζικών επιτοκίων και τα κριτήρια μεταβολής αυτού, ο δικαστής στον οποίο απευθυνόταν η αίτηση για έκδοση Δ/γης Πληρωμής από σύμβαση οι όροι της οποίας έχουν με τελεσίδικη ή αμετάκλητη απόφαση κριθεί άκυροι (ως παράνομοι και καταχρηστικοί), όφειλε κατ αναλογική εφαρμογή και ερμηνεία των αρθ. 321, 322, 324 και 331 ΚΠολΔ, αφού προηγουμένως ελέγξει τα θεμελιώδη στοιχεία που διαμορφώνουν την απαίτηση ήτοι τους όρους της συμβάσεως που έχουν κριθεί ως άκυροι ώστε να διαπιστωθεί αν υπάρχουν παράνομες χρεώσεις (ύψος και τα κριτήρια διαμόρφωσης του επιτοκίου) και αφού διαπίστωνε ότι στην απαίτηση ενσωματώνονταν χρεώσεις κατά παραβίαση των όρων και της έκτασης του δεδικασμένου της ΑΠ1219/2001, είτε να εφαρμόσει την παρ. 1 του αρθ. 628 ΚΠολΔ [να αρνηθεί την έκδοση της διαταγής πληρωμής], είτε την 629 ΚΠολΔ [ο δικαστής δέχεται την αίτηση κατά το μέρος που κατά την κρίση του είναι νομικά και πραγματικά βάσιμη, βλ και Σκαλίδη, ΕΕμπΔ 26/367]. Επί εφαρμογής κατά τα ανωτέρω της 629 ΚΠολΔ ο αιτών (τράπεζα), ως προς το μέρος που απορρίφθηκε η αίτηση , θα μπορούσε ενόψει της παραπομπής από την υπόψη διάταξη στο άρθρα 628 παρ 3, ή να ασκήσει αγωγή ή να επανέλθει με νέα αίτηση (βελτιωμένη-νόμιμη), γιατί δεν δημιουργείται με αυτή δεδικασμένο, αφού δεν έχει το χαρακτήρα δικαστικής απόφασης.
Όσον δε αφορά τους λοιπούς άκυρους Όρους για τους οποίους υπάρχει δεδικασμένο όπως π.χ τα "έξοδα" για αναλήψεις μετρητών, Όρος ο οποίος κρίθηκε (και) με την 652/2010 ως άκυρος, ο δικαστής στον οποίο απευθύνεται η αίτηση για έκδοση Δ/γης Πληρωμής, αφού προηγουμένως ελέγξει τα θεμελιώδη στοιχεία που διαμορφώνουν την απαίτηση ήτοι τους όρους της συμβάσεως που έχουν κριθεί ως άκυροι ώστε να διαπιστωθεί αν υπάρχουν παράνομες χρεώσεις ως έξοδα για αναλήψεις μετρητών και εφόσον διαπιστώσει ότι στην απαίτηση ενσωματώνονται χρεώσεις ως έξοδα για αναλήψεις μετρητών κατά παραβίαση των όρων και της έκτασης του δεδικασμένου (ΑΠ1219/2001 , 652/2010 κλπ) , οφείλει είτε να εφαρμόσει την παρ. 1 του αρθ. 628 ΚΠολΔ [να αρνηθεί την έκδοση της διαταγής πληρωμής], είτε την 629 ΚΠολΔ [ο δικαστής δέχεται την αίτηση κατά το μέρος που κατά την κρίση του είναι νομικά και πραγματικά βάσιμη].
Ομοίως με ανωτέρω, επί εφαρμογής κατά τα ανωτέρω της 629 ΚΠολΔ, ο αιτών (τράπεζα), ως προς το μέρος που απορρίφθηκε η αίτηση (άρνηση του δικαστή να εκδώσει διαταγή πληρωμής κατά το μέρος της απαίτησης που αφορά σε χρεώσεις για «έξοδα» ανάληψης μετρητών), μπορεί, ή να ασκήσει αγωγή ή να επανέλθει με νέα αίτηση (βελτιωμένη-νόμιμη).
Περαιτέρω, με την 652/2010 ΑΠ η οποία έκρινε ως προς το ύψος και τα κριτήρια μεταβολής του επιτοκίου αντίθετα από την ΑΠ 1219/2001, κρίθηκε ως νόμιμη η μεταβολή του κυμαινόμενου επιτοκίου μέχρι και 200% της διαφοράς μεταξύ του προηγούμενου και του νέου παρεμβατικού επιτοκίου σε περίπτωση μεταβολής του Βασικού Παρεμβατικού επιτοκίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Κρίθηκε επίσης ότι το πολλαπλάσιο αυτό δεν αποτελεί σημαντική απόκλιση και ουσιαστική διατάραξη της συμβατικής ισορροπίας. Κρίθηκε τέλος, ότι δεν είναι αόριστα τα κριτήρια μεταβολής του κυμαινόμενου συμβατικού επιτοκίου ("ο κίνδυνος που αναλαμβάνει έναντι του κατόχου", "ο γενικότερος προϊοντικός κίνδυνος" και "οι συνθήκες της αγοράς και του ανταγωνισμού"). Περισσότερα για την απόφαση αυτή εδώ.
Επομένως με την 652/2010 τα πράγματα άλλαξαν και οι δικαστές που εκδίδουν τις διαταγές πληρωμής έχουν τη διακριτική ευχέρεια να υιοθετήσουν αντί της 1219/2001 την 652/2010.
Προκύπτει για το λόγο αυτό η ανάγκη να βρεθεί νομικά τρόπος, ώστε το κακό να χτυπηθεί στη ρίζα του… Τρόπος δηλ που να αποκλείει νομικά την έκδοση διαταγής πληρωμής…
Αυτό είναι εφικτό με την άσκηση κατά της τράπεζας της αγωγής του άρθρου 70 ΚΠολΔ. Υπό την προϋπόθεση ότι ο δανειολήπτης θα κινηθεί δικαστικά κατά της τράπεζας ΠΡΙΝ η τράπεζα κινηθεί δικαστικά εναντίον του. Να προλάβει δηλ να ασκήσει την αγωγή του άρθρου 70 ΚΠολΔ, ΠΡΙΝ από την έκδοση της διαταγής πληρωμής. Έχω την άποψη, ότι η αγωγή αυτή, σε συνδυασμό με μια δήλωση (ανακοίνωση) προς τον Δικαστή ή Ειρηνοδίκη στον οποίο η τράπεζα θα αιτηθεί την έκδοση διαταγής πληρωμής, ότι ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ την έκδοση διαταγής πληρωμής…
Υπομονή… Εις αύριον τα σπουδαία…
