Άμεση
δημοκρατία μη λαθέψεις ότι υπάρχει. Υπάρχει μοναχά το δίκιο που καθένας θαρρεί
πως έχει. Και κείνοι που κρίνουν την υποκειμενικότητα, αντικειμενικά. Που εγγυώνται
την εφαρμογή του νόμου. Που ναι το μόνο Δίκιο.
Τα
Δικαστήρια. Με Δικαστές που φτιάχνουν έργο δικαιοδοτικό με τρόπο επιστημονικό. Με γνώση και σοφία που ο κοινός άνθρωπος δεν έχει. Που το αγράμματο
πολιτικάντι ούτε μπορεί, ούτε και δικαιούται να χει.
Μια
απόφαση του Δικαστή ο λαός ποτέ δεν μπορεί να κρίνει. Ούτε δυο, ούτε τρεις. Μπορεί
όμως δεκατρείς. Μ αυτό που λεν κοινό περί δικαίου αίσθημα. Τότε είναι που φτιάχνει
συνείδηση για το θεσμό.
Οι
Δικαστές λόγο δε δίνουν πουθενά. Ούτε σε θεό ούτε σε άνθρωπο. Λογοδοτούνε μονάχα σ έναν: στον ιστορικό του μέλλοντος που θα γυρίσει πίσω, στα ταραγμένα, τ άσκημα τα χρόνια. Μέσα από τη χρονομηχανή της Google σήμερα, αύριο αλληνής. Τη Μηχανή αυτή
των μηχανών που παράγει Δημοκρατία Αληθινή. Τη Δημοκρατία του διαδικτύου. Της απόλυτης
διαφάνειας. Όπου αίτηση κι απόφαση θα κρέμονται εκεί ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ… Χρόνια πολλά μετά
το φαλιμέντο…
Για
τον άνθρωπο δε ξέρω άμα λόγο θα δώσει στο θεό. Θα δώσει όμως στο Δικαστή. Που όπως λεν
είναι το τελευταίο καταφύγιο γι αδύναμους και για κατατρεγμένους. Σε Αυτόν όμως μονάχα που στέκεται στη συνείδηση του λαού ψηλά. Στο Δικαστή που σκέψη δεύτερη δεν κάνει. Σ’ Αυτόν που όταν το Νόμο εφαρμόζει, μπορεί κι εξαφανίζει τον πολιτικάτντη, όπως ο εφέτης μια πρωτόδικη απόφαση.
Άμα
όμως ο Δικαστής ξεπέσει στα μάτια του λαού, δρόμος άλλος από τη βία δεν υπάρχει. Είναι
τότε που και νόμιμη και θεμιτή και αναγκαία είναι. Ειν η στιγμή που λίγο πριν, έδωσε
ραντεβού στο Δικαστή η Ιστορία. Είναι όπως θα ξέρεις, πάντα συνεπής. Χρόνο πολύ δεν είχαν. Ήταν αυτό το τελευταίο ραντεβού τους…
