Οι τύραννοι

Ξέρεις αλήθεια γιατί ποτέ κανένας τύραννος δε πρόλαβε να τη κοπανήσει?

Ο Θηραμένης (Αθήνα, 404 π.Χ.) ήταν Αθηναίος στρατηγός και πολιτικός. Μετά την τελική ήττα της Αθήνας στον Πελοποννησιακό πόλεμο, έγινε ένας από τους Τριάκοντα Τυράννους (Ιούλιος 404 - Φεβρουάριος 403 π.Χ.). Λόγω των μετριοπαθών αντιλήψεών του, και επειδή διαφώνησε με τον σκληρό τύραννο Κριτία, επειδή εναντιώθηκε στις εκτελέσεις Αθηναίων, φυλακίστηκε και υποχρεώθηκε να πιει το κώνειο, μετά από μια δίκη παρωδία όπου προσάχθηκε με την κατηγορία του εχθρού του καθεστώτος.

Έλεγα σε προηγούμενο ποστ για τη περίπτωση Ν + Ε Τσαουσέσκου  όπου ο λαός έτρεξε  γρηγορότερα απ το ελικόπτερο και  τους πρόλαβε λίγο πριν τα σύνορα. Τους τσακώσανε, τους σύρανε επιτόπου σε δίκη παρωδία (που διήρκησε 90 λεπτάκια), όπου  προσάχθηκαν με την κατηγορία του εχθρού του ρουμανικού λαού, δικάστηκαν στα όρθια  και  εκτελέστηκαν αμέσως. Εκτονώθηκε έτσι η συσσωρευμένη λαϊκή οργή και έπεσε η αυλαία της πολυετούς αδικίας και ανομίας…

Έκαμα μια ανάδρομη στο τέλος των απολυταρχικών καθεστώτων… Είδα ότι 9 στους 10 τύραννους δε τη γλιτώνουν… Και είναι να απορεί κανείς πως με τόση εξουσία στα χέρια τους καταλήγουν πάντοτε με την  εσχάτη των ποινών… Θες με μια καταψιά κώνειο, θες με μια θηλιά στο λαιμό, θες  με μια «τιμητική» χρυσή μπουλετ στο κρόταφο, θες στης φυλακής τα σίδερα, πάντως με την εκάστοτε εσχάτη… Τελικά τα πράματα είναι απλά…

Τους κάνουνε πάντα τσακωτούς, τους σέρνουνε σιδεροδέσμιους σε δίκες - παρωδίες πάντοτε με την ίδια κατηγόρια (αυτή του εχθρού του λαού ή  κάποια  έκφανσή της όπως προδοσία ή ακόμα καλύτερα εσχάτη προδοσία που είναι πιο εύηχη στα ωτα του αλλαλαζοντος πλήθους) και στο τέλος τους υποχρεώνουνε να πιούν τα κώνεια μονορούφι. Αυτή είναι η συνηθέστερη κατάληξη,  επειδή την ώρα της κρίσης  ο μεγαλύτερος εχθρός του τυραννικού καθεστώτος  δεν είναι ο εξεγερμένος λαός, αλλά ο ίδιος του ο εαυτός. Την ώρα δηλαδή  που το Συστεμ πρέπει να βάλει τα πόδια στον ώμο και να τη κοπανήσει, ο τύραννος κάθεται και «κυβερνάει» λες και δε τρέχει μια…Νομίζοντας εσφαλμένα ότι ελέγχει ακόμα τις εξουσίες του κράτους!!!...

Αυτό συμβαίνει γιατί κατά την ώρα της κρίσης, ο μακροχρόνιος και απόλυτος προηγούμενος έλεγχος των εξουσιών του κράτους,  δημιουργεί στον τύραννο την εσφαλμένη πεποίθηση της εξακολούθησης του έλεγχου, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για οιονεί έλεγχο που του δημιουργεί την ψευδαίσθηση της ύπαρξης χρονικού περιθωρίου ικανού να ελέγξει την κατάσταση, ψευδαίσθηση που κάνει την κρίση να φαντάζει στα μάτια του ως «πάντοτε διαχειρισιμη»… Στην  πραγματικότητα βεβαίως, ο χρόνος διαχείρισης έχει εκπνεύσει προ πολλού …

Αυτό δε που δημιουργεί στον τύραννο την εσφαλμένη εντύπωση της διαχειρισιμοτητας της καταστάσεως, είναι αυτή η διαολεμένη χαμηλής έντασης κοινωνική κινητικότητα που πάντοτε πριν τις μεγάλες κοινωνικές εκρήξεις επικρατεί, που όμως λόγω του αμοραλισμού, της καθολικής σήψης και της απόλυτης προηγούμενης κυριαρχίας  του καθεστώτος, γίνεται αντιληπτή όχι ως προσεισμός, αλλά ως μετασεισμός.

Η ιστορική πραγματικότητα αποδεικνύει, ότι οι τύραννοι 9 στις 10 φορές κάνουν λάθος στο ποιος ήταν ο κύριος κοινωνικός σεισμός. Πάντα νομίζουν ότι ο κύριος σεισμός είναι πίσω τους και πως τώρα βιώνουν τους μετασεισμούς… Η ιστορία δείχνει ότι κατά το χρόνο που νομίζουν ότι τα δύσκολα πέρασαν, στην πραγματικότητα αντιμετωπίζουν –χωρίς να θέλουν να το δουν ή να το πιστέψουν- την προσεισμική δραστηριότητα και έχουν μπροστά τους  τα Ρίχτερ της Αϊτής… Που όπως και εκεί συνέβη,  ισοπεδώνουν πάντοτε  τα   μέγαρά τους τα προεδρικά…     

Όπλο στα χέρια των τυράννων, ο νόμος. Όπλο πανίσχυρο  που το χρησιμοποιούν στο όνομα του λαού, για τα εγκλήματα κατά του λαού.  Όπλο όμως  που μόλις  αλλάξει χέρια, στρέφεται πάντοτε απάνω  τους και  τους εκτελεί, δίχως καν  τη στοιχειώδη τήρηση της νομιμότητας…

Πρέπει όλοι οι άνθρωποι να ξέρουνε ότι αντικειμενικά δίκαιο δεν υπάρχει. Το εκάστοτε ισχύων δίκαιο είναι το δίκιο του ισχυρού που εφαρμόζεται ως αντικειμενικά δίκαιο από δικαιοδοτικα όργανα που ο εκάστοτε ισχυρός θεσπίζει και ελέγχει απόλυτα.  

Άκου να δεις ένα παράδειγμα  

Ας πιάσουμε το νόμο περί ευθύνης υπουργών,  ή  πιο ορθά το νόμο περί ατιμωρησίας του πολιτικού εγκλήματος…

Πρόκειται για ένα πλέγμα θεσμικής νομιμοποίησης του πολιτικού εγκλήματος άλλως ατιμωρησίας πρωθυπουργών, υπουργών και βουλευτών, με ένα ισχυρό νομικό πλαίσιο (Ν. 3126/2003)  στο οποίο περιλαμβάνονται και συνταγματικές διατάξεις (αρθρ. 85 και 86) , που τους εξασφαλίζει προνομιακή -σε σχέση με τους απλούς πολίτες- μεταχείριση.    

Και αυτό  γιατί το νομοθετικό  αυτό έκτρωμα , εισάγει όχι απλώς  ευνοϊκή, αλλά σκανδαλώδη  μεταχείριση υπέρ των πολιτικών προσώπων, εις βάρος των πολιτών που κατηγορούνται για τις ίδιες εγκληματικές πράξεις, λόγω της προκλητικά βραχείας  παραγραφής τους (2-6 χρόνια) έναντι της εικοσαετούς (20) που ισχύει για όλους εμάς.
Δηλαδή το ίδιο το Σύνταγμα αντί να προνοεί με  αυστηρότερες προβλέψεις για υπουργούς και πρωθυπουργούς σε σχέση με τους κοινούς θνητούς, κατοχυρώνει  και διασφαλίζει  τα ιδιαίτερα προνόμια των πολιτικών προσώπων  όσων αφορά  την παραγραφή  και  τον τρόπο και τις προϋποθέσεις άσκησης της ποινικής σε βάρος τους διώξεως.

Κατοχυρώνει  δηλαδή  το προνόμιο  της  αποκλειστικής αρμοδιότητας της Βουλής να ασκεί την ποινική δίωξη κατά υπουργών και υφυπουργών. Με άλλα λόγια φρόντισαν να ξεδοντιάσουν  τη δικαιοσύνη , έτσι ώστε αν από εισαγγελική π.χ έρευνα   προκύψουν στοιχεία σε βάρος υπουργού, να απαγορεύεται στον εισαγγελέα να του ασκήσει ποινική  δίωξη. Αντί αυτού ο εισαγγελέας   υποχρεούται  να  διαβιβάσει «αμελλητί»  τα στοιχεία  στη Βουλή, (δηλαδή στους συναδέλφους του υπουργού!!!) οι οποίοι είναι  αποκλειστικά  αρμόδιοι να αποφασίσουν αν ο υπουργός  θα δικαστεί!!!  Το δεύτερο μεγάλο προνόμιο που κατοχυρώνει το Σύνταγμα είναι  η  εξαιρετικά σύντομη παραγραφή των πολιτικών  εγκλημάτων, η οποία επέρχεται μετά «το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου που αρχίζει από την τέλεση του αδικήματος», πρακτικά δηλαδή  μετά από 2- 6 έτη.

Όλα αυτό το πράμα κατασκευάστηκε από το συστεμ της κομματοκρατίας, στην περίοδο της απόλυτης παντοδυναμίας του. Στην τελευταία  αναθεώρηση του Συντάγματος (περίοδος 2007-2008),  ουδείς, κανένα κόμμα και κανένας πολιτικός, δεν πρότεινε να τροποποιηθεί το άρθρο που επιτρέπει στο πολιτικό έγκλημα να δρα ατιμώρητα (άρθρ. 86).  Έτσι  ο νόμος περί «ευθύνης» υπουργών, αποτέλεσε  επί σειρά ετών το δίκιο του ισχυρού (κομματοκρατια), που εφαρμόστηκε κατά του Ελληνικού  Λαού ως το αντικειμενικά δίκαιο (!!!), από δικαιοδοτικα όργανα που η κομματοκρατια θέσπισε, ήλεγχε και εξακολουθεί να ελέγχει  απόλυτα.

Όταν  κυρίαρχος του παιχνιδιού ήτανε  ο Σεμνός + Ταπεινός  στον οποίο και ανήκε και η σχετική αρμοδιότητα να κλείσει τη βουλή, τράβηξε μες στ άγρια μεσάνυχτα  μια θυροκόλληση του προεδρικού διατάγματος που  κήρυττε  τη λήξη των εργασιών της συνόδου της ολομέλειας της βουλής και πλέον όσες υποθέσεις αφορούσαν σε ενδεχόμενη ποινική εμπλοκή υπουργών της πρώτης κυβερνητικής θητείας της ΝΔ παραγράφηκαν…

Τώρα όμως  που οι άγριες κοινωνικές εκρήξεις που έρχονται επιβάλουν τον κατευνασμό του Θηρίου, ο νόμος περί ευθύνης υπουργών επανεξετάζεται (από τους άλλους), ώστε να διατυπωθεί κατά  τρόπο τέτοιο, που  θα επιτρέψει  κάποιοι –των οποίων σύμφωνα με το νόμο των αλλονών οι πράξεις  είναι παραγεγραμμενες- να πάνε μέσα...

Σε πρώτη φάση (όσο δηλαδή οι κοινωνικές αναταράξεις είναι χαμηλής έντασης), θα κοιτάξουνε να  βάλουνε στο χέρι τα μικρά τα ψάρια (καμμένους πρώην υπουργούς κλπ) , μπας και εξευμενίσουν το Θηρίο. Πως  όμως μπορεί να  γίνει  αυτό?

Για να «αποδυναμωθεί» ο υπάρχων νόμος (περί ευθύνης υπουργών), εξετάζεται από την παρούσα κυβέρνηση το ενδεχόμενο  να επεκτείνει, εν τοις πράγμασι, τον χρόνο παραγραφής ενδεχόμενων αδικημάτων πολιτικών προσώπων.  Αυτό θα μπορούσε να γίνει αν  περιληφθεί στον νόμο περί ευθύνης υπουργών διάταξη βάσει της οποίας ο χρόνος παραγραφής θα «μετρά» όχι από την τέλεση του όποιου αδικήματος αλλά από τον χρόνο που επήλθε η ζημία εις βάρος του Δημοσίου.

Άλλος τρόπος για να «καταστρατηγηθεί» ο νόμος περί ευθύνης υπουργών και  βάλουνε στο χέρι κάποιους καμμένους, θα ήταν η επίκληση του άρθρου 28 του Συντάγματος  σύμφωνα με το οποίο «οι κανόνες του διεθνούς δικαίου, καθώς και οι διεθνείς συμβάσεις, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού ελληνικού δικαίου και υπερισχύουν από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου»,  σε συνδυασμό με τις Διεθνείς Συμβάσεις για την πρόληψη της νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες (ξέπλυμα του βρώμικου χρήματος) όπως  είναι η Σύμβαση της Βιέννης (1988) , η Σύμβαση του Στρασβούργου (1990) και η Διεθνής Σύμβαση Ηνωμένων Εθνών (1999).

Το σκεπτικό για να αποδυναμωθεί ο  νόμος περί ευθύνης υπουργών, είναι εδώ απλό: Σύμφωνα με το άρθρο 28 του Συντάγματος η επίδραση του  διεθνούς και  κοινοτικού κανονιστικού πλαισίου  στο ελληνικό, γίνεται κατά τρόπο  που οι Διεθνείς Συμβάσεις για τη νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες υπερισχύουν του Εθνικού ρυθμιστικού πλαισίου και επομένως θα μπορούσε να μεθοδευτεί η παράκαμψη της βραχείας παραγραφής που το  νομικό αυτό έκτρωμα (ν περί ευθύνης υπουργών)  προβλέπει .

Είναι από αυτά προφανές ότι στα νομικά όλα είναι δυνατά. Ενώ η παραγωγή του δικαιοδοτικου έργου  δεν  είναι μαθηματικά, ο τρόπος που το εκάστοτε σύστημα επιβάλει «την εφαρμογή του -δικού του- νόμου», παραπέμπει σε πεποίθηση  ορθότητας ανάλογη με αυτή  που παράγουν τα μαθηματικά!…   Για το χρόνο δηλαδή που ο ισχυρός νέμεται την εξουσία και κατασκευάζει νόμους που εφαρμόζονται από όργανα που αυτός θεσπίζει και ελέγχει, το δικαιοδοτικο έργο που παράγεται βάσει των νόμων που ο ισχυρός έφκιασε, ισχύει έναντι όλων και μάλιστα με πεποίθηση ορθότητας ανάλογη με αυτή που το αποτέλεσμα μιας μαθηματικής εξίσωσης δίνει για όλους…

Υπό αυτό το πρίσμα, αν -υπό το βάρος μιας γενικευμένης κοινωνικής αναταραχής- οι συσχετισμοί των δυνάμεων αλλάξουν, τότε η εξίσωση ξαναγράφεται και το «μαθηματικό» αποτέλεσμα που η νέα  εξίσωση δίνει, είναι ότι  οι προηγούμενοι  νόμοι (που οι τύραννοι φτιάξανε προνοώντας για την ατιμωρησία τους),  καταρρέουν σα χάρτινοι πύργοι. Και όλα αυτά, με τη βούλα πάντοτε της  νομιμότητας… Η ένταση και το εύρος της καταστρατήγησης του προηγούμενου προστατευτικού πλαισίου και η τιμωρία που περιμένει  τον τύραννο, είναι ανάλογα με την ένταση  της προσβολής των εννόμων Αγάθων ή δικαιωμάτων του  Λαού, την ένταση της κοινωνικής εξέγερσης και το επίπεδο διαβίωσης των εξεγερμένων (άλλη δηλαδή θα είναι η τύχη σου αν είσαι Αφγανός τύραννος και εξεγερθούν εναντίον σου οι ταλιμπάν και άλλη αν είσαι  Ευρωπαίος και εξεγερθούν εναντίον σου οι κουλτουριάρηδες οι Παριζιάνοι).

Αν λοιπόν οι συσχετισμοί των δυνάμεων ανατραπούν άρδην, τότε οι τύραννοι ανάλογα με το είδος και την ένταση της προσβολής των έννομων Αγάθων ή Δικαιωμάτων του Λαού, φυλακίζονται και τηρουμένων των αναλογιών, υποχρεώνονται να πιουν το κώνειο ακόμη και στην Αθήνα , 2414 χρόνια μ.Θ (μετά το Θηραμένη).