Είπα να μοιραστώ ένα πρωτοφανές περιστατικό εμπλοκής μου με αστυνομικό… Δε θα το χαρακτήριζα ως περιστατικό αστυνομικής αυθαιρεσίας, αλλά ως περιστατικό επίδειξης νομιζόμενου τσαμπουκά στηριζόμενου στη στολή και εκπορευόμενου από τη βλαχιά του φέροντος το σήμα της ΕΛ.ΑΣ.
Να σημειώσω εδώ ότι όχι μόνο δε διάκειμαι αρνητικά προς τη στολή, αλλά καθότι γιος αστυνομικού που μεγάλωσε μες στ αστυνομικά τμήματα, αισθάνομαι ότι έχω φάει ψωμί απ την αστυνομία… Οπότε ακόμη και στις δύσκολες μέρες της (βλ. Δεκεμβριανά), ήμουν απ τους λίγους που εξακολουθούσε να τρέφει για το μέσο αστυνομικό συναισθήματα συμπάθειας και νομίζω ένας απ τους ελάχιστους που δεν πετροβολούσαν (κυριολεκτικά ή μεταφορικά) την αστυνομία...
Εν πάση όμως περιπτώσει , τέτοιου είδους συμπεριφορές σαν και αυτή που περιγράφω εδώ και οι οποίες εκδηλώνονται παρά τη σκληρή (η μάλλον αυστηρή) γραμμή Χρυσοχοϊδη, πρέπει να δημοσιοποιούνται και να στηλιτεύονται για τον απλούστατο λόγο, ότι διαφορετικά ο βλάχος δε διορθώνεται… Θα μου πεις βέβαια ότι δε νοείται δημοσιοποίηση χωρίς στοιχεία (αριθμός περιπολικού , διακριτικός αριθμός που ο αστυνομικός φέρει στη στολή του κ.α)… Καθώς επίσης δημοσιοποίηση χωρίς ενέργειες εναντίον του επιδείξαντος συμπεριφορά που προσβάλει τον πολίτη δε νοείται… Ας όψεται όμως εδώ η μεροληψία μου υπέρ της στολής και η στάση ζωής των μαχόμενων δικηγόρων, σύμφωνα με την οποία πληκτρολόγιο πιάνεις για να γράψεις για τον εαυτό σου, μόνο για σπουδαίο λόγο και όταν δε γίνεται αλλιώς …
Τέλος πάντων, ακου να δεις τι μπορεί στα καλά του καθουμένου να σε βρει:
Κινούμουν τις προ άλλες χαλαρά με καμιά 70ρια χιλιόμετρα στη μεσαία λωρίδα κυκλοφορίας της ΝΕΟΑΚ, με κατεύθυνση από Αθήνα προς Κόρινθο. Η ΝΕΟΑΚ έχει τρεις λωρίδες κυκλοφορίας. Μπροστά μου πήγαινε ένα περιπολικό με αναμμένο φάρο και ταχύτητα αρκετά μικρότερη από μένα. Φτάνω που λες από πίσω του και κόβω. Η αριστερή λωρίδα ήταν φουλ όποτε για να μη περιμένω, είπα να περάσω μπροστά του μπαίνοντας στη δεξιά λωρίδα (η οποία σε βάθος μισού χιλιομέτρου ήταν άδεια) και μετά ήρεμα και ωραία να μπω στη μεσαία και να φύγω. Οπότε ενεργοποιώ το δεξιό φανό αλλαγής κατεύθυνσης (δεξί φλας), μπαίνω στη δεξιά λωρίδα και πατάω γκάζι.
Όπως επιταχύνω, διαπιστώνω έκπληκτος ότι επιταχύνει και το περιπολικό, με προφανή στόχο να με παρεμποδίσει να μπω στη μεσαία λωρίδα… Όσο έδινα εγώ γκάζι άλλο τόσο έδινε και αυτός με αποτέλεσμα να κινούμαστε παράλληλα για καμιά 300ρια μέτρα, οπότε και έκοψα ταχύτητα γιατί έπεσα σε προπορευόμενη νταλίκα… Η νταλίκα πήγαινε με 40-50 χλμ. Κόβω λοιπόν και γω και κινούμαι πίσω από τη νταλίκα με 40-50 χλμ. Έκπληκτος διαπιστώνω ότι κόβει και το περιπολικό, το οποίο παραμένει δίπλα μου (στη μεσαία λωρίδα), κινούμενο και αυτό με 40-50 χλμ!!! Είπα ο άνθρωπος ότι η ιδέα μ θα ναι , θα γκαζώσει και θα φύγει, αφήνοντάς με να βγω στη μεσαία λωρίδα… Αμ δε. Με εγκλωβίζει που λες πίσω από τη νταλίκα και με πάει καροτσάκι για κανα χιλιόμετρο, με 40-50 χλμ!!! Γυρνάω το κεφάλι και τον κοιτάω… Μια κοιτούσε εμένα με το ύφος του ιππότη της ασφάλτου και μια γελούσε ειρωνικά στο συνοδηγό του… Εεεε όχι λέω…
Φρενάρω στα 30, φρενάρει και αυτός δίπλα μου. Φρενάρω στα 20, φρενάρει και αυτός. Φρενάρω στα 10, βγάζω αλαρμ να σταματήσω, οπότε αυτός επιταχύνει και τη κοπανάει.
Βγαίνω εκνευρισμένος στη μεσαία λωρίδα , το πλακώνω και τον πλησιάζω. Όπως τον έχω πλησιάσει, και ενώ μπροστά του έχει άδειο δρόμο, γλύφει ελάχιστα τα φρένα του ίσα για να ανάψουν τα ΣΤΟΠ του!!! Έντρομος, πέφτω στα φρένα, για να αποφύγω -όπως ενστικτωδώς πίστεψα- επικείμενη σύγκρουση από φρενάρισμα πανικού που νόμισα ότι επιχείρησε… Με ψαρωσε δηλαδή για τα καλά!!! Εκεί που αυτός γελούσε (έγλυψε δηλ. τα φρένα του ίσα για να ανάψουν τα ΣΤΟΠ του και να με κάνει να αποβάλω αέρια που η πυκνότητα τους θα μπορούσε κάλλιστα να προσομοιάζει με πατάτες), εγώ έντρομος έπεφτα στα φρένα, νιώθοντας το αυτοκίνητο να παλαντζάρει πέρα δώθε και την χαρακτηριστική αίσθηση τραντάγματος στο πεντάλ του φρένου με τον ήχο γκρρρρρ που συνοδεύουν πάντοτε την ενεργοποίηση του Ει.Μπι.Ες….
Ξέρεις ε? Είναι κάποιες φορές που όταν η ένταση του εξωτερικού ερεθίσματος α) υπερβαίνει τα όρια του ανεκτού όπως αυτά γίνονται αντιληπτά από τον κοινό μέσο άνθρωπο, β) είναι παρατεταμένης διάρκειας κατά τρόπο που έχει ήδη διεγείρει τον ψυχισμό του αποδέκτη του ερεθίσματος , τότε αν γ) επακολουθήσει νέο ερέθισμα πολλαπλάσιας εντάσεως αυτού που ήδη ο αποδέκτης βιώνει, εξαφανίζεται η απόχρωση του γκρι και αυτό που μένει είναι μόνο το άσπρο και το μαύρο (κοίτα δω να δεις τι εννοώ).
Σε κατάσταση εντονότατου εκνευρισμού τον πλαγιάζω, βγάζω αλαρμ, κατεβάζω το τζάμι, βγαίνω ολόκληρος έξω και τον προτρέπω να σταματήσει. Ανοίγει και αυτός το τζάμι και τον βλέπω να μου απευθύνεται σε έντονο ύφος κάνοντας χειρονομίες (εδώ πρέπει νά’ πεσαν και μερικά κινέζικα αλλά από τον αέρα δεν άκουγα τίποτα, παρά μόνο τις φωνές μου). Με αγνοεί επιδεικτικά και δε σταματάει… Τον προσπερνάω, βγάζω αλαρμ και σηκώνω το κινητό να καλέσω το 100 για τα περαιτέρω… Μόλις είδε το τηλέφωνο, έβγαλε αλαρμ και σταμάτησε. Σταματάω και γω και κατεβαίνουμε και οι δυο κάτω.
Δε θα συνεχίσω άλλο τη περιγραφή γιατί η συνέχεια δεν έχει καμία σημασία… Το μόνο που θα πω, είναι ότι μετά από κανα τέταρτο, το επεισόδιο θεωρήθηκε λήξαν και ο κάθε ένας πήρε το δρόμο του, αφού προηγουμένως –και για το θεαθήναι- μου πήρε και του πήρα τα στοιχεία… Αυτό που θα ενδιέφερε ίσως, είναι ότι στην ερώτηση γιατί επέδειξε την άκρως αυτή προκλητική συμπεριφορά (να με κλείσει πίσω από τη νταλίκα για κανα χιλιόμετρο και να «φρενάρει» στα καλά του καθουμένου ενώ κινούμουν πίσω του), μου απάντησε: «Σε υποχρέωσα να εφαρμόσεις τον ΚΟΚ στην πράξη. Ποτέ δεν προσπερνάμε από δεξιά και πάντα τηρούμε από τον προπορευόμενο απόσταση ασφαλείας»!!!
