Απεδείχθη ιστορικά , ότι ο υπαρκτός σοσιαλισμός (και μάλιστα με την ακραία μορφή των ολοκληρωτικών καθεστώτων του πρώην ανατολικού μπλοκ) , όχι μόνο δεν επέφερε την ωφέλεια της ολότητας αλλά ήταν αυτός που –αποδεδειγμένα- παραβίασε βάναυσα τα έννομα αγαθά του στενού πυρήνα της προσωπικότητας ( εκατομμύρια εκτελεσθέντες , εκατομμύρια αδίκως διωχθεντες , εκατομμύρια περιπτώσεις επιβολής ποινών με συνοπτικές διαδικασίες με αποστέρηση του δικαιώματός του «κατηγορουμένου» της πρόσβασης σε δίκαιη δική κλπ).
Είναι επίσης δεδομένο , ότι ο καπιταλισμός (υπό την έννοια του ακραίου και άκρατου νεοφιλελευθερισμού) διέρχεται μεγίστη κρίση… Κατά την άποψη μάλιστα του γράφοντος ο καπιταλισμός έχει ήδη καταρρεύσει αφού η σημερινή ύπαρξη και συνέχιση της λειτουργίας του βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στον –σοβιετικού τύπου- κρατικό παρεμβατισμό . Αναφορικά δε με τις πολιτικές παρατάξεις δηλαδή τις δήθεν αριστερές (σοσιαλιστικές) και τις δήθεν δεξιές (φιλελεύθερες) καθώς και τις μεταξύ τους δήθεν διαφορές , δέον όπως επισημανθεί ότι διάφορες μεταξύ αυτών πρακτικώς δεν υφίστανται…
Είναι επίσης δεδομένο , ότι ο καπιταλισμός (υπό την έννοια του ακραίου και άκρατου νεοφιλελευθερισμού) διέρχεται μεγίστη κρίση… Κατά την άποψη μάλιστα του γράφοντος ο καπιταλισμός έχει ήδη καταρρεύσει αφού η σημερινή ύπαρξη και συνέχιση της λειτουργίας του βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στον –σοβιετικού τύπου- κρατικό παρεμβατισμό . Αναφορικά δε με τις πολιτικές παρατάξεις δηλαδή τις δήθεν αριστερές (σοσιαλιστικές) και τις δήθεν δεξιές (φιλελεύθερες) καθώς και τις μεταξύ τους δήθεν διαφορές , δέον όπως επισημανθεί ότι διάφορες μεταξύ αυτών πρακτικώς δεν υφίστανται…
Η οικονομική και κοινωνική ασκούμενη πολιτική , ασχέτως του κόμματος που κυβερνά , είναι μια και μοναδική. Είναι η καπιταλιστική πολιτική και μάλιστα υπό την έννοια του ακραίου –θατσερικού τύπου- νεοφιλελευθερισμού . Σύμφωνα με αυτή την τάση , ως υπέρτατο κοινωνικό αγαθό ανάγεται το οικονομικό κέρδος και δη το κέρδος των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. Κατά την άποψή μου , τα δεινά των καπιταλιστικών κοινωνιών δεν οφείλονται αποκλειστικά στο εφαρμοστέο μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού (ακόμη και στην ακραία αυτή εκδοχή του) , αλλά οφείλονται στη διαφθορά των ασκούντων την καπιταλιστική αυτή πολιτική δηλαδή στη διαφθορά των κυβερνώντων (π.χ η καλύτερη παγκοσμίως έκφανση καπιταλιστικού συστήματος είναι το Σκανδιναβικό μοντέλο όπου η διαφθορά πρακτικώς δεν υφίσταται , σε αντίθεση με την ομοίως καπιταλιστική Κίνα , που τα δεινά της κοινωνίας επιτείνονται λόγω της μεγάλης διαφθοράς των κρατούντων ) .
Το χειρότερο όμως από όλα είναι , ότι στην Ελλάδα , τα τελευταία είκοσι χρόνια βιώνουμε την πιο άθλια μορφή του ακραίου νεοφιλελευθερισμού ήτοι βιώνουμε το νεοφιλελευθερισμό που ασκήθηκε και εξακολουθεί να ασκείται από άκρως διεφθαρμένες κυβερνήσεις. Τούτο είναι κεφαλαιώδες , διότι με δεδομένο ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι ούτως ή άλλως ένα σύστημα που στο βωμό του κέρδους υποβιβάζει το συμφέρον της ολότητας , εφ’ όσον αυτός ασκείται και από διεφθαρμένους κυβερνώντες , δημιουργεί την απόλυτη απαξίωση της ολότητας γεγονός που –με τρόπο ακραίο- επισυνέβη στη χώρα μας…
Τίθεται εν προκειμένου το ερώτημα:
Δεδομένου ότι η ως άνω διαφθορά συνιστά διαχρονική πρακτική των ελληνικών κυβερνήσεων , ερωτάται αν μπορεί αυτό να αλλάξει δίχως μια βίαιη εξέγερση… Είναι δηλαδή δυνατό με καθιστικές διαμαρτυρίες , αναμμένα κεριά και ροδοπέταλα να αποτραπεί η λεηλασία του δημοσίου – εθνικού πλούτου μας? Θα αναρωτηθεί δηλαδή ο καλόπιστος τρίτος , «ΟΚ το σύστημα της διαπλοκής και της διαφθοράς φοβήθηκε για λίγο… Φοβήθηκε ότι ο Λαός εξεγέρθηκε , ότι χάθηκε η κουτάλα …. Ποιος όμως εγγυάται ότι αυτό τους έγινε μάθημα ? Ποιος εγγυάται ότι μόλις παύσουν τα επεισόδια δε θα συνεχιστούν το θεάρεστο έργο της αφαίμαξης του δημόσιου πλούτου»?
Από ιστορικής απόψεως , αποδεικνύεται ότι από καταβολής της ιστορίας του ανθρωπίνου γένους ουδέποτε επισυνέβη ανατροπή της κρατούσας οικονομικο - πολιτικής τάξης δίχως ένοπλη πάλη… Τούτο συμβαίνει διότι το –εκάστοτε- σύστημα , δια των μηχανισμών ελέγχου που διαθέτει φροντίζει να διαφυλάσσει πρωτίστως, τα συμφέροντα των κρατούντων και των ημέτερων … Η διατύπωση των κανόνων δικαίου , η ερμηνεία τους και ιδίως η εφαρμογή τους συνιστούν πάντοτε , προνόμιο του ισχυρού . Τούτο συμβαίνει σε κάθε είδους ανθρώπινη σχέση (στις οικογενειακές σχέσεις , στις διαπροσωπικές σχέσεις , στις εργασιακές σχέσεις , εντός των ορίων της κρατικής οντότητας , καθώς και –ιδίως- στον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων σε επίπεδο εθνικών κρατών). Σύμφωνα με αυτό , ο κανόνας δικαίου αφενός διατυπώνεται και ενσωματώνεται στη νομοθεσία κατά τρόπο που να εξυπηρετεί πρωτίστως τα συμφέροντα του ισχυρού και αφετέρου εφαρμόζεται (από αυτόν) δια των μηχανισμών που όταν χρειαστεί , ελέγχει απολύτως (πχ στις ημέρες μας το διεθνές δίκαιο εξυπηρετεί απολύτως τα συμφέροντα των ΗΠΑ , διατυπώνεται και ερμηνεύεται από τις ΗΠΑ κατά το δοκούν και επιβάλλεται ως το αντικειμενικά δίκαιο δια των «ανεξάρτητων» Οργανισμών όπως είναι ο ΟΗΕ , το ΝΑΤΟ , το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης κλπ) …
Άρα , τίθεται επιτακτικά το ερώτημα αν για να επέλθει στη χώρα μας η πολυπόθητη ανατροπή της δυσμενέστατης -για τα συμφέροντα του Ελληνικού Λαού- κρατούσας και διαχρονικής αυτής νομενκλατούρας , απαιτείται βίαιη εξέγερση (ως αυτή που παρατηρήθηκε τις προηγούμενες ημέρες) … Η απάντηση είναι , ότι το ερώτημα αυτό δεν μπορεί να απαντηθεί αν προηγουμένως δεν υπάρξει μια νέα κοινωνικο – οικονομική θεωρία για το ποιο θα είναι το καινούργιο μοντέλο που θα διαδεχτεί το υπάρχων …
Κατά τα λοιπά , θεωρώ ότι η μορφή πάλης των κουκουλοφορων έχει ιστορικά αποδειχθεί ότι είναι χρήσιμη για τις κοινωνίες και πρέπει να υπάρχει . Προσωπικά , τις μάχες των –εκάστοτε- κουκουλοφορων τις θεωρώ ως την πεμπτουσία της επανάστασης και της ανατροπής (για την επικράτηση του νέου) , υπό την προϋπόθεση όμως , ότι ο ασκών βία έχει ιδεολογικό υπόβαθρο ήτοι μάχεται για μια ιδέα με την οποία επιδιώκει την ανατροπή ώστε η από αυτόν ποθούμενη αλλαγή να επιφέρει (σύμφωνα με τις προσδοκίες του) επωφελείς για την ολότητα αλλαγές .
Το χειρότερο όμως από όλα είναι , ότι στην Ελλάδα , τα τελευταία είκοσι χρόνια βιώνουμε την πιο άθλια μορφή του ακραίου νεοφιλελευθερισμού ήτοι βιώνουμε το νεοφιλελευθερισμό που ασκήθηκε και εξακολουθεί να ασκείται από άκρως διεφθαρμένες κυβερνήσεις. Τούτο είναι κεφαλαιώδες , διότι με δεδομένο ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι ούτως ή άλλως ένα σύστημα που στο βωμό του κέρδους υποβιβάζει το συμφέρον της ολότητας , εφ’ όσον αυτός ασκείται και από διεφθαρμένους κυβερνώντες , δημιουργεί την απόλυτη απαξίωση της ολότητας γεγονός που –με τρόπο ακραίο- επισυνέβη στη χώρα μας…
Τίθεται εν προκειμένου το ερώτημα:
Δεδομένου ότι η ως άνω διαφθορά συνιστά διαχρονική πρακτική των ελληνικών κυβερνήσεων , ερωτάται αν μπορεί αυτό να αλλάξει δίχως μια βίαιη εξέγερση… Είναι δηλαδή δυνατό με καθιστικές διαμαρτυρίες , αναμμένα κεριά και ροδοπέταλα να αποτραπεί η λεηλασία του δημοσίου – εθνικού πλούτου μας? Θα αναρωτηθεί δηλαδή ο καλόπιστος τρίτος , «ΟΚ το σύστημα της διαπλοκής και της διαφθοράς φοβήθηκε για λίγο… Φοβήθηκε ότι ο Λαός εξεγέρθηκε , ότι χάθηκε η κουτάλα …. Ποιος όμως εγγυάται ότι αυτό τους έγινε μάθημα ? Ποιος εγγυάται ότι μόλις παύσουν τα επεισόδια δε θα συνεχιστούν το θεάρεστο έργο της αφαίμαξης του δημόσιου πλούτου»?
Από ιστορικής απόψεως , αποδεικνύεται ότι από καταβολής της ιστορίας του ανθρωπίνου γένους ουδέποτε επισυνέβη ανατροπή της κρατούσας οικονομικο - πολιτικής τάξης δίχως ένοπλη πάλη… Τούτο συμβαίνει διότι το –εκάστοτε- σύστημα , δια των μηχανισμών ελέγχου που διαθέτει φροντίζει να διαφυλάσσει πρωτίστως, τα συμφέροντα των κρατούντων και των ημέτερων … Η διατύπωση των κανόνων δικαίου , η ερμηνεία τους και ιδίως η εφαρμογή τους συνιστούν πάντοτε , προνόμιο του ισχυρού . Τούτο συμβαίνει σε κάθε είδους ανθρώπινη σχέση (στις οικογενειακές σχέσεις , στις διαπροσωπικές σχέσεις , στις εργασιακές σχέσεις , εντός των ορίων της κρατικής οντότητας , καθώς και –ιδίως- στον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων σε επίπεδο εθνικών κρατών). Σύμφωνα με αυτό , ο κανόνας δικαίου αφενός διατυπώνεται και ενσωματώνεται στη νομοθεσία κατά τρόπο που να εξυπηρετεί πρωτίστως τα συμφέροντα του ισχυρού και αφετέρου εφαρμόζεται (από αυτόν) δια των μηχανισμών που όταν χρειαστεί , ελέγχει απολύτως (πχ στις ημέρες μας το διεθνές δίκαιο εξυπηρετεί απολύτως τα συμφέροντα των ΗΠΑ , διατυπώνεται και ερμηνεύεται από τις ΗΠΑ κατά το δοκούν και επιβάλλεται ως το αντικειμενικά δίκαιο δια των «ανεξάρτητων» Οργανισμών όπως είναι ο ΟΗΕ , το ΝΑΤΟ , το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης κλπ) …
Άρα , τίθεται επιτακτικά το ερώτημα αν για να επέλθει στη χώρα μας η πολυπόθητη ανατροπή της δυσμενέστατης -για τα συμφέροντα του Ελληνικού Λαού- κρατούσας και διαχρονικής αυτής νομενκλατούρας , απαιτείται βίαιη εξέγερση (ως αυτή που παρατηρήθηκε τις προηγούμενες ημέρες) … Η απάντηση είναι , ότι το ερώτημα αυτό δεν μπορεί να απαντηθεί αν προηγουμένως δεν υπάρξει μια νέα κοινωνικο – οικονομική θεωρία για το ποιο θα είναι το καινούργιο μοντέλο που θα διαδεχτεί το υπάρχων …
Κατά τα λοιπά , θεωρώ ότι η μορφή πάλης των κουκουλοφορων έχει ιστορικά αποδειχθεί ότι είναι χρήσιμη για τις κοινωνίες και πρέπει να υπάρχει . Προσωπικά , τις μάχες των –εκάστοτε- κουκουλοφορων τις θεωρώ ως την πεμπτουσία της επανάστασης και της ανατροπής (για την επικράτηση του νέου) , υπό την προϋπόθεση όμως , ότι ο ασκών βία έχει ιδεολογικό υπόβαθρο ήτοι μάχεται για μια ιδέα με την οποία επιδιώκει την ανατροπή ώστε η από αυτόν ποθούμενη αλλαγή να επιφέρει (σύμφωνα με τις προσδοκίες του) επωφελείς για την ολότητα αλλαγές .
Κατά την άποψη μου , όταν η άσκηση βίας και η πρόκληση αναταραχής αποσκοπεί στην ανατροπή ενός υπαρκτού καθεστώτος , πρέπει να υπάρχει η –από τον αγωνιστή- σαφής επίγνωση του ποιο είναι το επιδιωκόμενο νέο (μοντέλο) … Σε διαφορετική περίπτωση , υπάρχει έλλειψη ιδεολογίας και άρα η άσκηση βίας δεν νοείται ως επανάσταση , αλλά ως τυφλή βία. Επομένως , η τυφλή βία και η δημιουργία χαοτικής κατάστασης (και μάλιστα με απώτερο στόχο την προσβολή του έννομου αγαθού της ζωής , της σωματικής ακεραιότητας και της περιουσίας) , δεν συνιστούν επαναστατικές πράξεις αλλά συνιστούν εγκληματικές πράξεις και μάλιστα του κοινού ποινικού δικαίου. Κατά τα ανωτέρω , -ελλείψει ιδεολογίας- οι πράξεις της αφαίμαξης των καταστημάτων των συμπολιτών μας δεν ήταν «απαλλοτριώσεις» αλλά ήταν οι ποινικά κολάσιμες από τα αρθ. 374 και 380 ΠΚ πράξεις ήτοι της διακεκριμένης περίπτωσης κλοπής και της ληστείας .
Ελλείψει λοιπόν -νέας- ιδεολογίας , το μόνο που ο Ελληνικός Λαός μπορεί να απαιτήσει είναι η πάταξη της διαφθοράς και η δημιουργία στην Ελλάδα ενός Σκανδιναβικού μοντέλου ήτοι ενός φιλελευθέρου μοντέλου που όμως , να ασκείται από μη διεφθαρμένες κυβερνήσεις. Δεδομένου μάλιστα ότι οι κατευθυντήριες γραμμές της ασκούμενης πολιτικής της Ελλάδος υπαγορεύονται απευθείας από τις Βρυξέλλες (και άρα δεν νοούνται πλέον οι χαρισματικοί και οραματιστές πολιτικοί) , αυτό που πρέπει να απαιτήσει η Χώρα είναι ικανούς διαχειριστές της εξουσίας , ικανούς δηλαδή managers της πολιτικής. Και ικανός διαχειριστής σημαίνει κατ’ αρχήν μη διεφθαρμένος…Για το πώς αυτό μπορεί να επιτευχθεί , είναι ζήτημα που θα το δείξει η ιστορία αυτού του τόπου. Πάντως , οι υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις και τα υπάρχοντα πρόσωπα που εναλλάσσονται τα τελευταία τριάντα χρόνια στην εξουσία , αφενός μεν είναι τα ίδια , αφετέρου , έχουν αποδείξει ότι αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τη διαφθορά (όχι μόνον του κρατικού μηχανισμού αλλά και τη διαφθορά ως στοιχείο της προσωπικότητάς τους).
Ελλείψει λοιπόν -νέας- ιδεολογίας , το μόνο που ο Ελληνικός Λαός μπορεί να απαιτήσει είναι η πάταξη της διαφθοράς και η δημιουργία στην Ελλάδα ενός Σκανδιναβικού μοντέλου ήτοι ενός φιλελευθέρου μοντέλου που όμως , να ασκείται από μη διεφθαρμένες κυβερνήσεις. Δεδομένου μάλιστα ότι οι κατευθυντήριες γραμμές της ασκούμενης πολιτικής της Ελλάδος υπαγορεύονται απευθείας από τις Βρυξέλλες (και άρα δεν νοούνται πλέον οι χαρισματικοί και οραματιστές πολιτικοί) , αυτό που πρέπει να απαιτήσει η Χώρα είναι ικανούς διαχειριστές της εξουσίας , ικανούς δηλαδή managers της πολιτικής. Και ικανός διαχειριστής σημαίνει κατ’ αρχήν μη διεφθαρμένος…Για το πώς αυτό μπορεί να επιτευχθεί , είναι ζήτημα που θα το δείξει η ιστορία αυτού του τόπου. Πάντως , οι υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις και τα υπάρχοντα πρόσωπα που εναλλάσσονται τα τελευταία τριάντα χρόνια στην εξουσία , αφενός μεν είναι τα ίδια , αφετέρου , έχουν αποδείξει ότι αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τη διαφθορά (όχι μόνον του κρατικού μηχανισμού αλλά και τη διαφθορά ως στοιχείο της προσωπικότητάς τους).
