Δημοσιεύεται
στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας ........, άρθρο με ημερομηνία
δημοσίευσης .../.../201... με τίτλο ........ ............... (το άρθρο σε jpeg το είχα δημοσιευσει εδώ).
Στο
άρθρο αυτό, γίνεται μνεία απόφασης του Ειρηνοδικείου Αθηνών, την οποία δημοσίευσα στο άρθρο μου με τίτλο Τράπεζες: Δικαστήριο ακυρώνει διαταγή πληρωμής ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΗΣ , στις 28/11/2011.
Περαιτέρω, γίνεται παράθεση αποσπασμάτων από ίδιο
άρθρο μου δίχως όμως να αναφέρεται η πηγή, επειδή προφανώς τα αποσπάσματα που παρατίθενται στο δημοσίευμα της εφημερίδας, αντιγράφηκαν από δημοσιεύματα στο διαδίκτυο, τα οποία
δεν είχαν ένδειξη της πηγής και του ονόματος του δημιουργού και εκδότη (αρχικοί δικαιούχοι κατά πλάσμα).
Έστειλα
επιστολή στη δημοσιογράφο της οποίας το όνομα εμφανίζεται κάτω από το δημοσίευμα, με την οποία της γνωστοποιώ την πηγή και καλώ την εφημερίδα να αναφέρει την ένδειξη
της πηγής από την οποία έγινε η παράθεση των αποσπασμάτων.
Στην επιστολή αυτή, αναλύεται εν συντομία το νομοθετικό πλαίσιο
βάσει του οποίου τεκμαίρεται ο δημιουργός, ποιοι λογίζονται ως αρχικοί
δικαιούχοι κατά πλάσμα και ποιες συνέπειες επιφέρει η εμφάνιση του πραγματικού
δημιουργού. Τέλος, υπό ποιες προϋποθέσεις
γίνεται σύννομα η παράθεση αποσπασμάτων, που είναι εδώ το μείζον.
Όταν η δημοσιογράφος επικοινώνησε τηλεφωνικά μαζί μου, της εξήγησα ότι το ζήτημα δεν είναι νομικό αλλά πρωτίστως ηθικό. Μου εξέφρασε την κατανόησή της, εξηγώντας ότι προσπάθησε επανειλημμένα να επικοινωνήσει μαζί μου, πράγμα που δεν κατέστη εφικτό, λόγω της πίεσης του χρόνου να παραδώσει το άρθρο της, λόγος για τον οποίο μου ζήτησε να αποσύρω την ανάρτηση. Περαιτέρω, ότι ήταν για αυτή ανέφικτο να αιτηθεί συμπλήρωση.
Άποψή μου είναι ότι η ευαισθησία αναφορικά με τη φήμη κάποιου προσώπου, αποτελεί ένα από τα βασικά στοιχεία της προσωπικότητας ενός επαγγελματία. Ιδίως όταν οι επιπτώσεις από την ένταση της "προσβολής" της φήμης, περιγράφονται από τον "πληττόμενο" ως δυσανάλογα βαρύτερες της αμελείας που επιδείχθηκε και που οι περιστάσεις δικαιολογούσαν. Για το λόγο αυτό σκέφτηκα ότι θα ήταν σοφότερο να αποσύρω τα στοιχεία που παραπέμπουν στην ταυτότητα της υπόθεσης.
Όταν η δημοσιογράφος επικοινώνησε τηλεφωνικά μαζί μου, της εξήγησα ότι το ζήτημα δεν είναι νομικό αλλά πρωτίστως ηθικό. Μου εξέφρασε την κατανόησή της, εξηγώντας ότι προσπάθησε επανειλημμένα να επικοινωνήσει μαζί μου, πράγμα που δεν κατέστη εφικτό, λόγω της πίεσης του χρόνου να παραδώσει το άρθρο της, λόγος για τον οποίο μου ζήτησε να αποσύρω την ανάρτηση. Περαιτέρω, ότι ήταν για αυτή ανέφικτο να αιτηθεί συμπλήρωση.
Άποψή μου είναι ότι η ευαισθησία αναφορικά με τη φήμη κάποιου προσώπου, αποτελεί ένα από τα βασικά στοιχεία της προσωπικότητας ενός επαγγελματία. Ιδίως όταν οι επιπτώσεις από την ένταση της "προσβολής" της φήμης, περιγράφονται από τον "πληττόμενο" ως δυσανάλογα βαρύτερες της αμελείας που επιδείχθηκε και που οι περιστάσεις δικαιολογούσαν. Για το λόγο αυτό σκέφτηκα ότι θα ήταν σοφότερο να αποσύρω τα στοιχεία που παραπέμπουν στην ταυτότητα της υπόθεσης.
