Αναφορικά με τη δράση των κουκουλοφορων και των πλιατσικολόγων παραθέτω τα κάτωθι:
Κατ’ αρχήν δέον όπως γίνει η κατηγοριοποίηση και ο διαχωρισμός των επιλεγμένων από αυτούς στόχων.
Οι επιλεγμένοι από τους κουκουλοφορους στόχοι ήταν α) η περιουσία υπό τη στενή έννοια ήτοι η ιδιωτική περιουσία των πολιτών (αυτοκίνητα , καταστήματα κ.α) , β) η δημόσια περιουσία συμπεριλαμβανομένων των πολιτιστικών μνημείων και των συμβόλων του κράτους και γ) οι τράπεζες και τα μεγάλα super market.
Κατ’ αρχήν δέον όπως γίνει η κατηγοριοποίηση και ο διαχωρισμός των επιλεγμένων από αυτούς στόχων.
Οι επιλεγμένοι από τους κουκουλοφορους στόχοι ήταν α) η περιουσία υπό τη στενή έννοια ήτοι η ιδιωτική περιουσία των πολιτών (αυτοκίνητα , καταστήματα κ.α) , β) η δημόσια περιουσία συμπεριλαμβανομένων των πολιτιστικών μνημείων και των συμβόλων του κράτους και γ) οι τράπεζες και τα μεγάλα super market.
Α, Β) ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΦΘΟΡΑΣ ΣΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ . ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΣΕ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΛΑ. ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΔΙΚΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ:
Από μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας , από ορισμένες εφημερίδες της κεντροαριστεράς αλλά και –δυστυχώς- από συγκεκριμένο (συντεταγμένο) πολιτικό χώρο , εξεφράσθησαν απόψεις και θέσεις που είτε ετάχθησαν υπέρ είτε αντιμετώπισαν με συμπάθεια άλλως ανοχή τις κακουργηματικες πράξεις της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης (πράξης τιμωρητέας κατά το αρθ. 187 ΠΚ) , του εμπρησμού (264 ΠΚ) , της πρόκλησης εκρήξεων (270 ΠΚ) , των παραβάσεων σχετικά με τις εκρηκτικές ύλες (272 ΠΚ) , της πρόκλησης βαριάς σωματικής βλάβης (310 ΠΚ) , των διακεκριμένων περιπτώσεων κλοπής (374 ΠΚ) , της ληστείας (380 ΠΚ) , της έκθεσης σε κίνδυνο (306 ΠΚ) , και των εγκληματικών πράξεων που προβλέπονται στη νομοθεσία περί όπλων, εκρηκτικών υλών και προστασίας από υλικά που εκπέμπουν επιβλαβείς για τον άνθρωπο ακτινοβολίες.
Η ανωτέρω άκρως επικίνδυνη στάση της επίδειξης συμπάθειας και ανοχής στις ως άνω έκνομες κακουργηματικες πράξεις , δικαιολογήθηκε από πολλούς , ως η δήθεν αναμενόμενη και εύλογη αντίδραση της ευρύτερης κοινωνίας …
Όμως, ουδεμία σχέση είχε η πλατιά λαϊκή έκφραση με τις ως άνω τελεσθείσες κακουργηματικες πράξεις… Οι πράξεις αυτές τελέστηκαν από τους γνωστούς αγνώστους , ο αριθμός των οποίων δεν υπερέβη τα 2.000 άτομα. Τα πρόσωπα αυτά κατέλυσαν επί πέντε ημέρες κάθε έννοια της νομιμότητας προβαίνοντας σε πρωτοφανείς καταστροφές σε βάρος της περιουσίας των πολιτών. Σημειωτέων δε ότι η Πολιτεία (ως αυτή εκφράζεται από την εκτελεστική εξουσία ) , διακατεχόμενη από το ενοχικό σύνδρομο των σκανδάλων και της διαφθοράς (βλ σκάνδαλο του Βατοπεδιου , δομημένα ομόλογα , αρνητική δημοκοπική εικόνα της κυβέρνησης κλπ) , δεν τόλμησε ούτε καν το αυτονόητο ήτοι δεν ενήργησε άλλως παρέλειψε να ενεργήσει ώστε να προστατεύσει αποτελεσματικά τη δημόσια και –ιδίως- την ιδιωτική περιουσία…
Αντί λοιπόν η Πολιτεία να λειτουργήσει αποτρεπτικά (πράττοντας το αυτονόητο) , επέτρεψε στους 2.000 γνωστούς αγνώστους να λεηλατήσουν επί μια εβδομάδα τη δημόσια και ιδιωτική περιουσία . Ο λόγος που η κυβέρνηση δεν απέτρεψε τις καταστροφές ήταν για λόγους καθαρά πολιτικού κόστος… Υπό αυτές τις συνθήκες και με γνώμονα πάντοτε όχι το συμφέρον των πολιτών αλλά αυτό κάθε αυτό το πολιτικό κόστος , δεν απέτρεψε τις προσκληθείσες ζημιές , το κόστος αποκατάστασης των οποίων υπερβαίνει τα εκατό εκατομμύρια ευρω . Σημειωτέων δε , ότι το κόστος αυτό , το μετακύλυσε (μετά τις καταστροφές) στο φορολογούμενο πολίτη αναμένοντας μάλιστα για αυτά τα «φιλολαϊκά» μέτρα να εισπράξει πολιτικά οφέλη με χρήματα –πάντοτε- του Λαού!!!
Ένεκεν λοιπόν της αδυναμίας (ή μάλλον της απροθυμίας) της συντεταγμένης πολιτείας να προστατέψει την ιδιωτική περιουσία , δικαίως και απολύτως σύννομα ενήργησαν κάποιοι απειλούμενοι από τις καταστροφές πολίτες (όπως λ.χ οι πολίτες της πόλης των Πατρών) οι οποίοι ερήμην της πολιτείας , ανέλαβαν το επικίνδυνο έργο της διαφύλαξης της δικής τους περιουσίας αλλά και της περιουσίας των συμπολιτών μας…
Ένεκεν λοιπόν της αδυναμίας (ή μάλλον της απροθυμίας) της συντεταγμένης πολιτείας να προστατέψει την ιδιωτική περιουσία , δικαίως και απολύτως σύννομα ενήργησαν κάποιοι απειλούμενοι από τις καταστροφές πολίτες (όπως λ.χ οι πολίτες της πόλης των Πατρών) οι οποίοι ερήμην της πολιτείας , ανέλαβαν το επικίνδυνο έργο της διαφύλαξης της δικής τους περιουσίας αλλά και της περιουσίας των συμπολιτών μας…
Δυστυχώς όμως , και σε αυτή την περίπτωση ακούστηκαν αρκετοί γραφικοί (ιδίως δημοσιογράφοι) οι οποίοι έκαναν λόγο για το… «απαράδεκτο παράνομο και επικίνδυνο φαινόμενο της αυτοδικίας» (!) , χαρακτήρισαν δε την κατάσταση ως επικίνδυνη , «όταν οι πολίτες παίρνουν το νόμο στα χέρια τους» !!!
Κατά το Άρθρο 5 παρ. 1 του Συντάγματος καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη.
Εξάλλου κατά το Άρθρο 17 παρ. 1 του Συντάγματος η ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του Κράτους, ενώ κατά το άρθρο 1 του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Σύµβασης περί πρoασπίσεως τωv δικαιωµάτωv τoυ αvθρώπoυ και τωv θεµελιωδώv ελευθεριώv , παv φυσικόv ή voµικόv πρόσωπov δικαιoύται σεβασµoύ της περιoυσίας τoυ. Ουδείς δύvαται vα στερηθή της ιδιoκτησίας αυτoύ ειµή δια λόγoυς δηµoσίας ωφελείας και υπό τoυς πρoβλεπoµέvoυς, υπό τoυ vόµoυ και τωv γεvικώv αρχώv τoυ διεθvoύς δικαίoυ όρoυς.
Περαιτέρω , τα όργανα του κράτους έχουν την υποχρέωση και ο πολίτης το δικαίωμα να προβαίνει σε κάθε πράξη αποτροπής αδικημάτων που στρέφονται κατά των προστατευόμενων από το νόμο έννομων αγαθών. Το δικαίωμα αυτό του πολίτη ενδυναμώνεται , ιδίως σε καταστάσεις που τα όργανα του κράτους είτε αδυνατούν , είτε δεν βρίσκονται επιτόπου ώστε να αποτρέψουν τον επικείμενο κίνδυνο της προσβολής του έννομου αγαθού.
Περαιτέρω , κατά το άρθρο 22 του ΠΚ δεν είναι άδικη η πράξη που τελείται σε περίπτωση άμυνας. Κατά την παράγραφο 2 του ίδιου άρθρου , άμυνα είναι η αναγκαία προσβολή του επιτεθέμενου στην οποία προβαίνει το άτομο, για να υπερασπισθεί τον εαυτό του ή άλλον από άδικη και παρούσα επίθεση που στρέφεται εναντίον τους , ενώ κατά την παρ. 3 το αναγκαίο μέτρο της άμυνας κρίνεται από το βαθμό επικινδυνότητας της επίθεσης, από το είδος της βλάβης που απειλούσε, από τον τρόπο και την ένταση της επίθεσης και από τις υπόλοιπες περιστάσεις.
Τέλος κατά το άρθρο 25 , η κατάσταση ανάγκης αποκλείει το άδικο και συνεπακόλουθα δεν είναι άδικη η πράξη που τελεί κάποιος, για να αποτρέψει παρόντα και αναπότρεπτο με άλλα μέσα κίνδυνο, ο οποίος απειλεί το πρόσωπο ή την περιουσία του ίδιου ή κάποιου άλλου χωρίς δική του υπαιτιότητα, αν η βλάβη που προκλήθηκε στον άλλο είναι σημαντικά κατώτερη κατά το είδος και τη σπουδαιότητα από τη βλάβη που απειλήθηκε.
Στο ίδιο ακριβώς πνεύμα είναι και οι διατάξεις του Αστικού Κώδικα (ΑΚ 282 περί του δικαιώματος της αυτοδικίας , 284 δικαίωμα άμυνας και 285 περί Κατάστασης ανάγκης).
Εξάλλου κατά το Άρθρο 17 παρ. 1 του Συντάγματος η ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του Κράτους, ενώ κατά το άρθρο 1 του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Σύµβασης περί πρoασπίσεως τωv δικαιωµάτωv τoυ αvθρώπoυ και τωv θεµελιωδώv ελευθεριώv , παv φυσικόv ή voµικόv πρόσωπov δικαιoύται σεβασµoύ της περιoυσίας τoυ. Ουδείς δύvαται vα στερηθή της ιδιoκτησίας αυτoύ ειµή δια λόγoυς δηµoσίας ωφελείας και υπό τoυς πρoβλεπoµέvoυς, υπό τoυ vόµoυ και τωv γεvικώv αρχώv τoυ διεθvoύς δικαίoυ όρoυς.
Περαιτέρω , τα όργανα του κράτους έχουν την υποχρέωση και ο πολίτης το δικαίωμα να προβαίνει σε κάθε πράξη αποτροπής αδικημάτων που στρέφονται κατά των προστατευόμενων από το νόμο έννομων αγαθών. Το δικαίωμα αυτό του πολίτη ενδυναμώνεται , ιδίως σε καταστάσεις που τα όργανα του κράτους είτε αδυνατούν , είτε δεν βρίσκονται επιτόπου ώστε να αποτρέψουν τον επικείμενο κίνδυνο της προσβολής του έννομου αγαθού.
Περαιτέρω , κατά το άρθρο 22 του ΠΚ δεν είναι άδικη η πράξη που τελείται σε περίπτωση άμυνας. Κατά την παράγραφο 2 του ίδιου άρθρου , άμυνα είναι η αναγκαία προσβολή του επιτεθέμενου στην οποία προβαίνει το άτομο, για να υπερασπισθεί τον εαυτό του ή άλλον από άδικη και παρούσα επίθεση που στρέφεται εναντίον τους , ενώ κατά την παρ. 3 το αναγκαίο μέτρο της άμυνας κρίνεται από το βαθμό επικινδυνότητας της επίθεσης, από το είδος της βλάβης που απειλούσε, από τον τρόπο και την ένταση της επίθεσης και από τις υπόλοιπες περιστάσεις.
Τέλος κατά το άρθρο 25 , η κατάσταση ανάγκης αποκλείει το άδικο και συνεπακόλουθα δεν είναι άδικη η πράξη που τελεί κάποιος, για να αποτρέψει παρόντα και αναπότρεπτο με άλλα μέσα κίνδυνο, ο οποίος απειλεί το πρόσωπο ή την περιουσία του ίδιου ή κάποιου άλλου χωρίς δική του υπαιτιότητα, αν η βλάβη που προκλήθηκε στον άλλο είναι σημαντικά κατώτερη κατά το είδος και τη σπουδαιότητα από τη βλάβη που απειλήθηκε.
Στο ίδιο ακριβώς πνεύμα είναι και οι διατάξεις του Αστικού Κώδικα (ΑΚ 282 περί του δικαιώματος της αυτοδικίας , 284 δικαίωμα άμυνας και 285 περί Κατάστασης ανάγκης).
Επομένως , ορθώς και απολύτως σύννομα ενήργησαν οι πολίτες (όπου αυτό απαιτήθηκε) , τούτο διότι η έκρυθμη κατάσταση που δημιουργήθηκε ήταν τέτοιας έντασης , που πολίτες περιήλθαν σε κατάσταση νόμιμης άμυνας ήτοι σε κατάσταση τέτοια που ήταν αναγκαία η προσβολή των επιτιθέμενων κουκουλοφορων και πλιατσικολόγων.
Στην ενέργεια αυτή προέβησαν οι πολίτες για να υπερασπισθούν τον εαυτό τους ή άλλον συμπολίτη τους από άδικη και παρούσα επίθεση που στράφηκε εναντίον τους , ενώ το αναγκαίο μέτρο της άμυνας κρίνεται στην προκειμένη περίπτωση από το βαθμό επικινδυνότητας της επίθεσης, από το είδος της βλάβης που απειλούσε, από τον τρόπο και την ένταση της επίθεσης και από τις υπόλοιπες περιστάσεις οι οποίες ήταν πρωτόγνωρες για την ελληνική πραγματικότητα .
Επιπρόσθετα , η επικρατούσα αυτή κατάσταση αποκλείει τον άδικο χαρακτήρα της πράξης που συνίσταται στη βίαιη απώθηση των κακοποιών αυτών στοιχείων για να αποτραπεί παρόντος και αναπότρεπτος με άλλα μέσα κίνδυνος (καταστροφή περιουσιών , πλιάτσικο) , διότι οι πράξεις ενάντια στους πολίτες απείλησαν το πρόσωπο ή την περιουσία του ίδιου του πολίτη ή κάποιου άλλου συμπολίτη μας χωρίς υπαιτιότητα του πολίτη , αφού η βλάβη που προκλήθηκε στους κουκουλοφορους και πλιατσικολόγους είναι σημαντικά κατώτερη κατά το είδος και τη σπουδαιότητα από τη βλάβη που απειλήθηκε στα έννομα αγαθά των πολιτών.
Εξάλλου σε εφαρμογή του αρθ. 308 παρ 3 του ΠΚ , αίρεται ο άδικος χαρακτήρας της πράξης της άσκησης βίας και της πρόκλησης απλής σωματικής βλάβης από πολίτη στρεφόμενης κατά των κλεπτών και των ληστών - πλιατσικολόγων , τούτο διότι ο πολίτης παρασύρθηκε στην πράξη από δικαιολογημένη αγανάκτηση εξαιτίας μιας αμέσως προηγούμενης πράξης που τέλεσε ο παθών πλιατσικολόγος εναντίον του πολίτη ή ενώπιον του πολίτη και που ήταν ιδιαίτερα σκληρή και βάναυση.
Τέλος , αναφορικά με την πρόκληση καταστροφών σε Πανεπιστήμια , Βιβλιοθήκες , αγάλματα και ιδίως η προσβολή των συμβόλων του Κράτους (βλ. επανειλημμένο κάψιμο της Σημαίας μας , επικάλυψη του προσώπου του αγάλματος του Ελ. Βενιζέλου με μαύρο χρώμα κατά τρόπο που να φαίνεται ότι ο Εθνάρχης φοράει μαύρη κουκούλα!!!) , επισημαίνω ότι οι δράστες αυτών των ειδεχθών πράξεων είναι εχθροί του Κράτους και της ευνομούμενης πολιτείας μας τούτο δε , διότι με τις ειδεχθείς αυτές πράξεις τους επιδεικνύουν μίσος και περιφρόνηση προς την Ιστορία μας και προς εμάς τους ιδίους . Εξ’ άλλου σε αυτό το πνεύμα κινείται και η διάταξη του αρθ. 181 ΠΚ που προβλέπει τον ποινικό κολασμό της πράξης κάποιου που «για να εκδηλώσει μίσος ή περιφρόνηση, αφαιρεί, καταστρέφει, παραμορφώνει ή ρυπαίνει την επίσημη σημαία του Κράτους ή έμβλημα της κυριαρχίας του».
B) ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΦΘΟΡΩΝ ΣΕ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ.
Επιπρόσθετα , η επικρατούσα αυτή κατάσταση αποκλείει τον άδικο χαρακτήρα της πράξης που συνίσταται στη βίαιη απώθηση των κακοποιών αυτών στοιχείων για να αποτραπεί παρόντος και αναπότρεπτος με άλλα μέσα κίνδυνος (καταστροφή περιουσιών , πλιάτσικο) , διότι οι πράξεις ενάντια στους πολίτες απείλησαν το πρόσωπο ή την περιουσία του ίδιου του πολίτη ή κάποιου άλλου συμπολίτη μας χωρίς υπαιτιότητα του πολίτη , αφού η βλάβη που προκλήθηκε στους κουκουλοφορους και πλιατσικολόγους είναι σημαντικά κατώτερη κατά το είδος και τη σπουδαιότητα από τη βλάβη που απειλήθηκε στα έννομα αγαθά των πολιτών.
Εξάλλου σε εφαρμογή του αρθ. 308 παρ 3 του ΠΚ , αίρεται ο άδικος χαρακτήρας της πράξης της άσκησης βίας και της πρόκλησης απλής σωματικής βλάβης από πολίτη στρεφόμενης κατά των κλεπτών και των ληστών - πλιατσικολόγων , τούτο διότι ο πολίτης παρασύρθηκε στην πράξη από δικαιολογημένη αγανάκτηση εξαιτίας μιας αμέσως προηγούμενης πράξης που τέλεσε ο παθών πλιατσικολόγος εναντίον του πολίτη ή ενώπιον του πολίτη και που ήταν ιδιαίτερα σκληρή και βάναυση.
Τέλος , αναφορικά με την πρόκληση καταστροφών σε Πανεπιστήμια , Βιβλιοθήκες , αγάλματα και ιδίως η προσβολή των συμβόλων του Κράτους (βλ. επανειλημμένο κάψιμο της Σημαίας μας , επικάλυψη του προσώπου του αγάλματος του Ελ. Βενιζέλου με μαύρο χρώμα κατά τρόπο που να φαίνεται ότι ο Εθνάρχης φοράει μαύρη κουκούλα!!!) , επισημαίνω ότι οι δράστες αυτών των ειδεχθών πράξεων είναι εχθροί του Κράτους και της ευνομούμενης πολιτείας μας τούτο δε , διότι με τις ειδεχθείς αυτές πράξεις τους επιδεικνύουν μίσος και περιφρόνηση προς την Ιστορία μας και προς εμάς τους ιδίους . Εξ’ άλλου σε αυτό το πνεύμα κινείται και η διάταξη του αρθ. 181 ΠΚ που προβλέπει τον ποινικό κολασμό της πράξης κάποιου που «για να εκδηλώσει μίσος ή περιφρόνηση, αφαιρεί, καταστρέφει, παραμορφώνει ή ρυπαίνει την επίσημη σημαία του Κράτους ή έμβλημα της κυριαρχίας του».
B) ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΦΘΟΡΩΝ ΣΕ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ.
Σε αντίθεση με τις καταστροφές που προκλήθηκαν στη δημόσια περιουσία και στις περιουσίες των πολιτών , η κοινή γνώμη φαίνεται ότι συντάσσεται άλλως ότι δεν αποδοκιμάζει τις τεράστιες ζημιές που προκλήθηκαν στις τράπεζες και στα σούπερ μαρκετ… Ειδικότερα , στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου των Αθηνών δεν απέμεινε ούτε μια τράπεζα που να γλίτωσε από το μένος των κουκουλοφορων . Το γεγονός αυτό , φαίνεται να επιδοκιμάζει η συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας… Θεωρώ ότι αν επί του θέματος διεξάγονταν δημοσκόπηση , το δημοκοπικό αποτέλεσμα θα ήταν σε συντριπτικό ποσοστό υπέρ των καταστροφών , άλλως σε συντριπτικό ποσοστό δεν θα τις αποδοκίμαζε… Προσωπικώς , στο ερώτημα αν επικροτώ τις επιθέσεις των κουκουλοφορων στα υποκαταστήματα των τραπεζών , θα απαντήσω , ότι για τις καταστροφές αυτές δεν λυπήθηκα καθόλου τούτο δε για τους ακόλουθους λόγους:
Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια , οι ελληνικές τράπεζες , με την πλήρη σύμπραξη της πολιτείας (κατά το ορθότερων σε συνέργια με την πολιτεία) απομύζησαν οικονομικά τον έλληνα πολίτη . Τούτο δε το έπραξαν , κατά παράβαση του νόμου και με τρόπο πρωτοφανή και εξοργιστικό σε πλήρη αντίθεση με τα χρηστά συναλλακτικά ήθη και έθιμα. Ειδικότερα, κατά πλήρη παραβίαση κάθε έννοιας δικαίου , τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια οι τράπεζες αποκόμισαν αστρονομικά κέρδη απομυζώντας οικονομικά , σύσσωμο τον Ελληνικό Λαό. Η προκλητικά έκνομη αυτή στάση τους έφτασε σε σημείο τέτοιο ώστε να αγνοούν επιδεικτικά και προκλητικά ακόμη και τις αποφάσεις του Αρείου Πάγου (επιδεικτική και επανειλημμένη μη συμμόρφωση τους στις καταδικαστικές αποφάσεις των δικαστηρίων) .
Ειδικότερα , έχουν εκδοθεί σωρεία δικαστικών αποφάσεων με σημαντικότερη 1219/2001 του Αρείου Πάγου (η οποία έδειξε το δρόμο) κρίνοντας ότι , είναι παράνομοι και καταχρηστικοί οι Γενικοί Όροι Συναλλαγών (Γ.Ο.Σ) που αφορούν σε:
--Έξοδα κίνησης λογαριασμού διότι το περιεχόμενό του αντίκειται στις απαγορευτικές διατάξεις του άρθρου 2 παρ. 6 και 7 περ. ε` και ια` του ν. 2251/1994 καθώς επίσης και στις στις αρχές της καλής πίστης και των συναλλακτικών ηθών (288 ΑΚ)
--Προμήθεια ανάληψης μετρητών: Σύμφωνα με αυτό το Γ.Ο.Σ προβλεπόταν ότι η «Η προμήθεια ανάληψης μετρητών ανέρχεται σήμερα στο 3% επίτου ποσού της ανάληψης, με ελάχιστο ποσό προμήθειας 500 δρχ.». Κρίθηκε ότι ο παραπάνω όρος είναι άκυρος τόσο λόγω αντιθέσεώς του στο άρθ. 1 τηςΠΔ/ΤΕ 1969/1991 κατ` εφαρμογή προδήλως του άρθ. 178 ΑΚ όσο και λόγω αντιθέσεως στο άρθρο 2 παρ. 6 Ν. 2251/1994.
-- Ο όρος των ΓΟΣ που αφορούσε στην ευθύνη του κατόχου πιστωτικής κάρτας στην περίπτωση κλοπής ή απώλειας της , κρίθηκε ως παράνομος και καταχρηστικός διότι ο γενικός αυτός όρος με το περιεχόμενο που επιβαλλόταν , είναι καταχρηστικός και συνεπώς άκυρος γιατί αντίκειται τόσο στην παρ. 6 του άρθ. 2 ν. 2251/1994 αφού περιέχει ουσιώδη διατάραξη της ισορροπίας δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των μερών υπό την προεκτεθείσα έννοια όσο και στην ειδική περίπτωση (ιγ) της παρ. 7 του άρθ. 2 ν. 2251/94.
-- Αναφορικά με τα επιβαλλόμενα από τις τράπεζες επιτόκια , το δυσθεώρητο ύψος των οποίων επί σειρά ετών απομύζησε και συνεχίζει να απομυζεί οικονομικά την ελληνική κοινωνία ... Κρίθηκε ότι ο γενικός όρος που επιτρέπει στην τράπεζα να καθορίζει εκάστοτε συμβατικό τόκο με τον οποίο θα χρεώνεται ο λογαριασμός του πελάτη στις περιπτώσεις τμηματικών εξοφλήσεων (καταβολών σε δόσεις) είναι καταχρηστικός και συνεπώς άκυρος λόγω αντιθέσεώς του στο άρθ. 2 παρ. 7 περ. ια του Ν. 2251/1994 όταν δεν καθορίζονται κριτήρια ειδικά εκ των προτέρων και εύλογα για τον καταναλωτή - πελάτη. Σύμφωνα μάλιστα με τη δικανική σκέψη , «ο κοινωνικός και οικονομικός σκοπός του δικαιώματος στην ελεύθερη διαμόρφωση των τραπεζικών επιτοκίων είναι η συμπίεσή τους κάτω από τα όρια των εξωτραπεζικών. Έτσι η συμφωνία για επιτόκια που υπερβαίνουν τα ανώτατα αυτά όρια δεν παύει να απαγορεύεται από το νόμο (ΑΚ 281)».
--Κρίθηκαν επίσης ως άκυροι οι γενικοί όροι που ρύθμιζαν την ανώμαλη εξέλιξη της τριμερούς σχέσεως Τράπεζας – πελάτη – καταστηματάρχη , ο γενικός όρος που αφορούσε σε αδιαφανείς και απροσδιόριστες χρεώσεις της ετήσιας συνδρομής για τη χρήση της πιστωτικής κάρτας και ο γενικός όρος που αοριστία παρείχε στην τράπεζα το δικαίωμα της αναπροσαρμογής των τόκων κατά τρόπο που επέτρεπε στην τράπεζα να μεταβάλει το ποσοστό του τόκου χωρίς να είναι εκ των προτέρων γνωστά στον πελάτη κριτήρια ειδικά, ορισμένα και εύλογα.
--Τέλος κρίθηκε ότι η προμήθεια για κατάθεση σε λογαριασμό τρίτου είναι παράνομη και καταχρηστική.
Παρά όμως την έκδοση σωρείας αποφάσεων , οι τράπεζες συνεχίζουν την παράνομη συμπεριφορά τους μη συμμορφούμενες προς τις αποφάσεις της δικαιοσύνης. Η μη συμμόρφωση τους , συνίσταται σε δυο κατευθύνσεις:
Α) Άρνηση των τραπεζών για επιστροφή των παράνομα εισπραχθέντων ποσών (αχρεοστητως καταβληθέντων) δίχως την προηγούμενη έκδοση δικαστικής απόφασης επί ασκήσεως αγωγής για κάθε ένα πολίτη ξεχωριστά (σ.σ οι ομαδικές αγωγές είναι στην Ελλάδα μια ιστορία πονεμένη για λόγους που δεν θα αναλύσω εδώ). Σημειωτέων δε , ότι η τυχόν άσκηση αγωγής είναι βέβαιο ότι θα δικαιώσει τον πολίτη (αφού τα ανωτέρω έχουν ήδη κριθεί από το Ανώτατο Δικαστήριο).
Σύμφωνα όμως με την πρακτική των τραπεζών , αν κάποιος πολίτης υποβάλλει αίτηση (για να του αποδώσει η τράπεζα τα όσα επί σειρά ετών του έπαιρνε –ως ο ΑΠ έκρινε- παρανόμως) , η τράπεζα θα αρνηθεί , απαντώντας ότι θα συμμορφωθεί μόνο με δικαστική απόφαση (που θα αφορά τον κάθε πελάτη ξεχωριστά , δηλαδή κάθε συμβαλλόμενος με αυτή , θα πρέπει για να πάρει πίσω τα λεφτά του να ασκήσει ξεχωριστή αγωγή!!!) . Τούτο , ακόμη και με δεδομένο ότι ο πολίτης μετά βεβαιότητας θα κερδίσει , αφενός είναι άκρως χρονοβόρο και αφετέρου στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι οικονομικά ασύμφορο. Στην περίπτωση που λ.χ ο πελάτης καταθέτει στο λογαριασμό του εκμισθωτή το μηνιαίο μίσθωμα της κατοικίας που μισθώνει , χρεώνεται από την τράπεζα με προμήθεια περίπου 2 ευρω (για κατάθεση σε λογαριασμό τρίτου) , περίπτωση για την οποία αν ο πελάτης διαμαρτυρηθεί λέγοντας πως έχει κριθεί δικαστικά πως αυτό είναι παράνομο και καταχρηστικό , ο τραπεζίτης θα απαντήσει «είτε μου δίνεις τα 2 ευρω που είναι η προμήθεια και κάνεις αγωγή για να τα πάρεις πίσω , είτε δεν δέχομαι την κατάθεση του ενοικίου »!!!. Όμως , η άσκηση αγωγής για 2 ευρω απαιτεί υπερπολαπλασιο κόστος για δικαστικά έξοδα και δικηγορική αμοιβή , λόγος για τον οποίο ο -μη δικηγόρος- πολίτης , πρακτικά αδυνατεί να προσφύγει στη δικαιοσύνη.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο , συνίσταται η απουσία άλλως -κατά το ορθότερων- η συνέργια της πολιτείας στην οικονομική αφαίμαξη των Ελλήνων από τις τράπεζες , αφού η πολιτεία αν και οφείλει να νομοθετήσει προς την κατεύθυνση της άμεσης επιστροφής στους πολίτες των αχρεστητως καταβληθέντων , παρ όλα αυτά παραλείπει να το πράξει , με αποτέλεσμα για όσες χρεώσεις ο ΑΠ έχει κρίνει ως παράνομες και καταχρηστικές , ο πολίτης να πρέπει να ασκήσει ξεχωριστή αγωγή για να δικαιωθεί (δηλαδή αν και υπάρχει ήδη το δεδικασμένο του ΑΠ , παρ όλα αυτά λόγω της παράλειψης της πολιτείας να ρυθμίσει το ζήτημα , απαιτείται –για κάθε πολίτη- ξεχωριστή αγωγή η οποία σημειωτέων , μετά βεβαιότητας θα ευδοκιμήσει )!!!
Β) Η δεύτερη περίπτωση μη συμμόρφωσης στις αποφάσεις των δικαστηρίων , είναι και η πιο εξοργιστική…
Κατά την πάγια πρακτική των τραπεζών , αμέσως μόλις κάποιος από τους γενικούς όρους των συμβάσεων κριθεί από τον ΑΠ ως άκυρος , προχωρούν στην τροποποίηση κάποιων λέξεων των συμβάσεων κατά τρόπο τέτοιο , που η προηγούμενη (παράνομη και καταχρηστική) σύμβαση , να παραμένει ως είχε … Λόγω όμως ακριβώς της αλλαγής της μιας λέξης (!) απαιτούνται νέοι δικαστικοί αγώνες (διάρκειας άνω των επτά ετών) μέχρι να κριθεί (εκ νέου) από το ΑΠ , ότι … η λέξη που τροποποιήθηκε δημιουργεί εκ νέου άκυρο και καταχρηστικό γενικό όρο!!! Στο μεταξύ όμως , με δεδομένο ότι η μια λέξη που άλλαξε στη σύμβαση , δεν έχει ακόμη κριθεί οριστικά και αμετάκλητα ως άκυρη , μέχρις ότου αυτό κριθεί (επτά περίπου χρόνια) , οι τράπεζες εξακολουθούν να «αρμέγουν» το Λαό!!! Ειδικότερα: Κρίθηκε για παράδειγμα , ότι ο όρος σύμφωνα με τον οποίο «η προμήθεια επί ανάληψης μετρητών από πιστωτική κάρτα ανέρχεται στο 3% επί του ποσού της ανάληψης, με ελάχιστο ποσό προμήθειας 500 δρχ.» είναι άκυρος .
Αμέσως μόλις δημοσιεύτηκε η απόφαση του ΑΠ (8 Ιουνίου 2001) , όλες οι συμβάσεις των τραπεζών τροποποιήθηκαν ως εξής: «ο κάτοχος βαρύνεται και με έξοδα ανάληψης μετρητών συνιστάμενα σε πέντε ευρω (5) ανά ανάληψη»!!! Μετά την ως άνω τροποποίηση (την αλλαγή δηλαδή μιας λέξης!!!) , το επιχείρημα των τραπεζών είναι το εξής: Ναι μεν κρίθηκε από τον ΑΠ ότι είναι άκυρος ο γενικός όρος σύμφωνα με τον οποίο «η προμήθεια επί ανάληψης μετρητών από πιστωτική κάρτα ανέρχεται στο 3% επί του ποσού της ανάληψης, με ελάχιστο ποσό προμήθειας 500 δρχ» , αλλά δεν έχει ακόμη κριθεί ως άκυρος , ο όρος σύμφωνα με τον οποίο «ο κάτοχος βαρύνεται και με έξοδα ανάληψης μετρητών συνιστάμενα σε πέντε ευρω (5) ανά ανάληψη».
Με τον τρόπο αυτό –και παρά την έκδοση της αποφάσεως του ΑΠ- οι τράπεζες συνέχισαν για κάθε ανάληψη να χρεώνουν τον κάτοχο με 5 ευρω (π.χ επί ανάληψης 20 ευρω επιβάλλεται χρέωση 5 ευρω!!!)… Κατόπιν αυτού , άρχισε αμέσως ένας νέος δικαστικός αγώνας (που δεν έχει ακόμη περατωθεί) σε μια προσπάθεια να ακυρωθεί μεταξύ άλλων και αυτός ο όρος… Έκτοτε (και ενώ ακόμη ισχύουν οι νέοι καταχρηστικοί όροι) εκδόθηκαν το 2007 δύο αποφάσεις του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών οι οποίες έκριναν -εκ νέου- ως παράνομους και καταχρηστικούς 11 από τους 14 γενικούς όρους των συμβάσεων , πλην όμως οι τράπεζες δεν αλλάζουν τους όρους έως … ότου αποφανθεί ο ΑΠ. Ειδικότερα κρίθηκε ότι άκυροι είναι οι όροι:
-- Ο όρος που επιβάλλει προμήθεια επί των κινήσεων του λογαριασμού ,
-- Ο όρος που επιβάλλει προμήθεια ατά την κατάθεση σε λογαριασμό τρίτου
--Επί των στεγαστικών δανείων όταν το ποσό είναι σε δεσμευμένο λογαριασμό του δανειολήπτη και εκταμιεύεται τμηματικά τον όρο οφειλής τόκων του δανειολήπτη επί του όλου ποσού του δανείου ακόμα και όταν δεν έχει εκταμιευτεί.
-- Ο όρος που προβλέπει ότι ο κάτοχος της πιστωτικής κάρτας χρεώνεται με τον συμβατικό τόκο επί του εκάστοτε οφειλόμενου ποσού από την ημερομηνία εγγραφής κάθε συναλλαγής στα βιβλία της Τράπεζας και χρέωσης του λογαριασμού της κάρτας.
-- Ο όρος ότι η Τράπεζα δικαιούται να μεταβάλει το συμβατικό επιτόκιο μέχρι του 200% του ποσού της διαφοράς μεταξύ του προηγούμενου και του νέου παρεμβατικού επιτοκίου, και κατά το τμήμα του που δίνει το δικαίωμα στην τράπεζα να μη μειώνει το συμβατικό επιτόκιο σε περίπτωση μείωσης του επιτοκίου αναφοράς.
-- Ο όρος ότι «σε περίπτωση ανάληψης μετρητών από κατάστημα της Τράπεζας ή από ATM της Τράπεζας, ο κάτοχος επιβαρύνεται με ποσά που αναφέρονται στην Πρόσθετη Πράξη, για τη μερική κάλυψη των σχετικών λειτουργικών εξόδων της Τράπεζας, Σε περίπτωση ανάληψης μετρητών από ATM άλλης Τράπεζας, ο κάτοχος επιβαρύνεται και με το κόστος της διατραπεζικής συναλλαγής που αναφέρεται στην Πρόσθετη Πράξη»
-- Ο όρος που επιβάλλει χρέωση ποσού ύψους 50 ευρώ ως έξοδα εξέτασης αιτήματος έκδοσης βεβαίωσης οφειλών
-- Ο όρος με τον οποίο ορίζεται εφάπαξ δαπάνη εξέτασης αιτήματος δανειοδότησης και προέγκρισης δανείων μη επιδοτούμενων ή επιδοτούμενων μόνο από το ελληνικό Δημόσιο.
-- Ο όρος που επιβάλλει χρέωση σε ακίνητους λογαριασμούς
-- Ο όρος που ορίζει ότι η Τράπεζα ορίζει και ανακοινώνει τα εκάστοτε ισχύοντα επιτόκια και διατηρεί το δικαίωμα να τα διαφοροποιεί ανάλογα με το υπόλοιπο του λογαριασμού
-- Ο όρος ότι η Τράπεζα δικαιούται να καθορίζει κάθε φορά αριθμό ημερών δέσμευσης της διαθεσιμότητας και μετάθεσης της έναρξης της τοκοφορίας (valeur) ποσών που είτε κατατίθενται είτε αναλαμβάνονται από Καταστήματα διαφορετικά εκείνου στο οποίο τηρείται ο σχετικός λογαριασμός.
-- Ο όρος που αποκλείει την ευθύνη της Τράπεζας για δόλο ή για βαριά αμέλεια, αν αυτή πραγματοποιήσει πληρωμή σε άλλο πρόσωπο με βάση το χαμένο βιβλιάριο ή και με πλαστή υπογραφή, πριν λάβει την ειδοποίηση του κατόχου του βιβλιαρίου ότι αυτό χάθηκε
-- Ο όρος ότι οι λογαριασμοί με μέσο μηνιαίο υπόλοιπο μικρότερο εκείνου που ορίζει η Τράπεζα βαρύνονται με έξοδα τήρησης - παρακολούθησης και κινήσεων.
-- Ο όρος ότι η Τράπεζα δικαιούται να μεταβάλλει τους όρους λειτουργίας του λογαριασμού και τις τυχόν επιβαρύνσεις του, γνωστοποιώντας τις αλλαγές μέσω ενημερωτικών φυλλαδίων ή ανακοινώσεων που διατίθενται ή αναρτώνται στα Καταστήματα της.
Όλα τα ανωτέρω κρίθηκαν σε πρώτο βαθμό… Εκκρεμεί η εκδίκαση της ασκηθείσης έφεσης και βεβαίως η μετά βεβαιότητας ασκηθείσα αίτηση αναιρέσεως ενώπιον του ΑΠ …Μόλις αποφανθεί ο ΑΠ και κριθεί ότι οι όροι είναι άκυροι , πιθανόν να αλλάξουν εκ νέου κάποιες λέξεις των γενικών όρων των συμβάσεων και άντε πάλι από την αρχή…. Στο μεταξύ , οι τράπεζες απομυζούν το Λαό , τούτο δε το πράττουν ερήμην της πολιτείας ή κατά το ορθότερων με τη σύμπραξή της !!! Ο φαύλος αυτός κύκλος θα τελείωνε , μόνον αν η πολιτεία νομοθετούσε προς την κατεύθυνση της μαζικής απόδοσης των αχρεστητως και παρανόμως καταβληθέντων ποσών , τούτο δε δίχως να απαιτείται η προηγούμενη άσκηση αγωγής από τον πολίτη , πράγμα όμως που η πολιτεία δεν πράττει…Αντί αυτού περιορίζεται στη... «για τα μάτια του κόσμου» επιβολή «προστίμων» (βλ εδώ και εδώ) που δεν είναι παρά τα... ρέστα των τραπεζών…
Όλα τα ανωτέρω κρίθηκαν σε πρώτο βαθμό… Εκκρεμεί η εκδίκαση της ασκηθείσης έφεσης και βεβαίως η μετά βεβαιότητας ασκηθείσα αίτηση αναιρέσεως ενώπιον του ΑΠ …Μόλις αποφανθεί ο ΑΠ και κριθεί ότι οι όροι είναι άκυροι , πιθανόν να αλλάξουν εκ νέου κάποιες λέξεις των γενικών όρων των συμβάσεων και άντε πάλι από την αρχή…. Στο μεταξύ , οι τράπεζες απομυζούν το Λαό , τούτο δε το πράττουν ερήμην της πολιτείας ή κατά το ορθότερων με τη σύμπραξή της !!! Ο φαύλος αυτός κύκλος θα τελείωνε , μόνον αν η πολιτεία νομοθετούσε προς την κατεύθυνση της μαζικής απόδοσης των αχρεστητως και παρανόμως καταβληθέντων ποσών , τούτο δε δίχως να απαιτείται η προηγούμενη άσκηση αγωγής από τον πολίτη , πράγμα όμως που η πολιτεία δεν πράττει…Αντί αυτού περιορίζεται στη... «για τα μάτια του κόσμου» επιβολή «προστίμων» (βλ εδώ και εδώ) που δεν είναι παρά τα... ρέστα των τραπεζών…
Αποδίδεται έτσι , μια ιδιότυπη μορφή «δικαιοσύνης» εν μέσω της παράλειψης -από την πολιτεία- της καταστολής , και της ατιμωρησίας… Όπως ακριβώς ασυδοτουν οι τράπεζες παραβαίνοντας κατάφορα τις διατάξεις του νόμου σε βάρος της περιουσίας των πολιτών , ομοίως και οι κοκουλοφοροι ασυδοτουν σε βάρος της περιουσίας των τραπεζών (με την πολιτεία και στις δυο περιπτώσεις , σε ρόλο απλού παρατηρητή)…
