Σκέψεις για την ψηφιακή επαναθεμελίωση της Μαρξιστικής θεωρίας [iCommunism]

Κεφάλαια

@ το πρόβλημα

@ η αιτία  

@ η πτώση

@ η αφύπνιση 

@ οι Τέλειες Πολιτείες [iDemocracy]

- geolocation human tracking system

- μεταφορά των νομισματικών μονάδων σε “ψηφιακά πορτοφόλια”

- προσωποποιημένη παραμετροποίηση της βαρύτητας της εκλογικής ψήφου (εκλογικό set up)

@ “iCommunism” [καινοτόμος ψηφιακή επαναθεμελίωση της Μαρξιστικής θεωρίας με έξυπνα συστήματα Κεντρικού Ελέγχου της Οικονομίας και ρύθμιση των οικονομικών συναλλαγών, με αυστηρά καθορισμένες αναλογίες ανάμεσα στην παραγωγή και την κατανάλωση]

- “iNeoliberalism” και “iΚeynesianism”, ως βοηθητικό Setup της Οικονομίας που τρέχει σε πλατφόρμα “iCommunism”

Το άρθρο σε pdf εδώ

--------------------------------

Έχοντας ισχυρή την αίσθηση της βραχείας διόρασης στην θεωρητική προσέγγιση της καλύτερης οργάνωσης και λειτουργίας των κοινωνιών, όπως τότε [1] έτσι και τώρα, προβληματίστηκα πολύ. Διάβασα πολλά και στοχάστηκα βαθιά. Να εντοπίσω που βρίσκεται το πρόβλημα, ποια είναι η αιτία και προς ποια κατεύθυνση πρέπει να στοχεύουν οι πιθανές λύσεις για την αντιμετώπιση των συσσωρευμένων προβλημάτων από την πλημμελή λειτουργία του καταρρέοντος σήμερα καπιταλισμού, σε συνάρτηση με το δημοκρατικό έλλειμμα που σε περιόδους κρίσεων παράγει.

@ το πρόβλημα

Οι λαοί σε ολόκληρο σχεδόν τον Κόσμο βίωσαν την εμπειρία της πλήρους κατάρρευσης του καπιταλισμού, τόσο στην ήπια εκδοχή τού Φιλελευθερισμού της  Kλασικής Σχολής του Adam Smith, όσο και στην ακραία μορφή του, τού Νεοφιλελευθερισμού της περίφημης Σχολής του Σικάγου του Μίλτον Φρίντμαν. Η οικονομική ωστόσο Κρίση που ενέσκυψε στην Ελλάδα από το τέλος του 2008 και η υπαγωγή της χώρας αργότερα σε καθεστώς διεθνούς οικονομικής επιτήρησης, με την οποία εισήχθη στην ελληνική κοινωνία το δόγμα του νεοφιλελευθερισμού στην πιο άγρια μορφή του, δεν σκότωσε στην Ελλάδα μόνο την οικονομία, αλλά πλήγωσε θανάσιμα και την Δημοκρατία. Ο τορπιλισμός της οικονομίας και η  βίαιη βύθισή της στο λασπώδη βούρκο του αέναου Χρέους, συμπαρέσυραν και τις δημοκρατικές δομές και λειτουργίες του Κράτους. Το γεγονός βεβαίως αυτό δεν αναιρεί ότι στην Ελλάδα δημιουργήθηκε εντωμεταξύ υψηλού επιπέδου νομικός πολιτισμός, που αποτελεί προαπαιτούμενο για κάθε δημοκρατικό κράτος δικαίου, όπως το Ελληνικό πριν την υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς διεθνούς οικονομικής εποπτείας. Ο υψηλός νομικός πολιτισμός που δημιουργήσαμε στα χρόνια εκείνα του εγκληματικού δανεισμού, είναι σήμερα ότι μας απέμεινε… Είναι η κληρονομιά μας πάνω στην οποία πρέπει να πατήσουμε για να αναγεννήσουμε την Δημοκρατία μας μέσα από τις στάχτες της.

@ η αιτία  

Τα βαθύτερα αιτία της Μεγάλης αυτής Κρίσης, πηγάζουν από την έλλειψη καινοτομίας ως αποτέλεσμα του τέλματος στο οποίο περιήλθε η ανθρώπινη ευφυΐα από τη δεκαετία του 70 και μετά. Το πρόβλημα εντοπίζει στο βάθος  και την ουσία του, το εξώφυλλο του Economist  (τεύχος Ιανουαρίου 2013), με τον σκεπτόμενο του Ροντέν να στοχάζεται καθήμενος σε έναν σύγχρονο ουρητήρα, "αν θα υπάρξει ποτέ κάτι τόσο χρήσιμο όσο μια κοινή κοινότατη χέστρα"... Το δημοσίευμα αυτό αποτελεί το σημαντικότερο κατά την άποψή μου κείμενο που είδε το φως της δημοσιότητας και επιχειρεί να περιγράψει τα βαθύτερα αίτια της χρηματοπιστωτικής Κρίσης που διανύουμε. "O καπιταλισμός έχει από καιρό περιέλθει σε δεινή θέση, απόδειξη της οποίας είναι και η πρόσφατη οικονομική κρίση. Έχοντας εξαντλήσει τα τεχνολογικά πλεονεκτήματα των προηγούμενων αιώνων, από το ’70 και μετά για να μπορέσει να πάρει παράταση στράφηκε στον κούφιο τομέα των χρηματοπιστωτικών. Ο χρόνος ζωής όμως της πλαστής αυτής αναγέννησης αποδείχτηκε μικρός. Είναι φανερή η αγωνία του να εύρει μια νέα διέξοδο, ένα νέο πεδίο για να βάλει και πάλι μπροστά τις μηχανές της ανάπτυξης, της εκμετάλλευσης και του κέρδους" [2,3].

@ Η πτώση

Στην Ελλάδα που τα τελευταία σαράντα χρόνια κυριάρχησε ένα ανίκανο και καθολικά (σχεδόν) διεφθαρμένο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, ο διεθνής αντίκτυπος από την έλλειψη καινοτομίας και την στροφή στον κούφιο τομέα των χρηματοπιστωτικών, που στην ελληνική εκδοχή του μετουσιώθηκε στο δόγμα «ανάπτυξη μόνο με δανεικά», δημιούργησαν τις κατάλληλες στην οικονομία και την κοινωνία  συνθήκες, για το ξέσπασμα της Τέλειας Καταιγίδας… Η μη βιώσιμη οικονομική βάση πάνω στην οποία κτίστηκε η δημοκρατία μας, είχε σαν αποτέλεσμα, με την κατάρρευση της οικονομίας να καταρρεύσει ταυτόχρονα και η Δημοκρατία μας. Γίναμε έτσι στην Ελλάδα μάρτυρες, της βάναυσης δολοφονίας της Δημοκρατίας στον Τόπο που γεννήθηκε…  Γίναμε κυριολεκτικά και μεταφορικά μάρτυρες της κατάλυσης κάθε έννοιας  Κράτους Δικαίου, που αποτελεί τον θεμέλιο δομικό λίθο κάθε κοινωνίας που θεωρείται (ή θέλει να θεωρείται) δημοκρατική σύμφωνα με τα διεθνώς αναγνωρισμένα πρότυπα βάσει των οποίων μια πολιτεία αναγνωρίζεται ως ευνομούμενη. Οι παροικούντες στην Ιερουσαλήμ –και περισσότερο από κάθε άλλον οι λειτουργοί και συλλειτουργοί της Δικαιοσύνης-, γίναμε κοινωνοί μιας άνευ προηγουμένου σε ένταση, έκταση και διάρκεια, κατάλυσης κάθε έννοιας νομιμότητας. Η ταχύτητα της βίαιης μεταβολής της εθνικής μας νομοθεσίας και της εξαναγκαστικής μεταστροφής της νομολογίας των δικαστηρίων μας προς την κατεύθυνση της νομιμοποίησης του παράνομου και αντιδημοκρατικού χαρακτήρα των δομών που κτίζονται στη βάση ενός αέναου Χρέους, αποτέλεσε για τον νομικό κόσμο της χώρας το απόλυτο ΣΟΚ.

Θεωρώ ότι στο διαδίκτυο (ιδίως το ελληνόφωνο) γράφεται σήμερα η Ιστορία του καταρρέοντος καπιταλισμού. Οι τεκμηριωμένες οικονομικές αναλύσεις, τα εμπεριστατωμένα νομικά κείμενα και οι αποφάσεις εκείνες των δικαστηρίων που ορθώνονται κόντρα στην εξωθεσμικά επιβαλλόμενη λογική του "δικαίου της ανάγκης", που απογυμνώνουν νομικά και οικονομοτεχνικά τις υπό δημιουργία δομές που δολοφονούν τη Δημοκρατία, θα αποτελέσουν αναμφίβολα σημαντικό υλικό για τον ιστορικό του μέλλοντος. Περαιτέρω, πιθανόν να αποτελέσουν υλικό για τις μελλοντικές δίκαιες διαδικασίες αποζημίωσης των θυμάτων της Μεγάλης αυτής Κρίσης. Της Κρίσης με την οποία επιχειρείται η αρπαγή του ιδιωτικού πλούτου και ταυτόχρονα η υποτίμηση της αξίας του εργατικού κεφαλαίου, για να πληρωθούν τα τεράστια χρέη του χρηματοπιστωτικού τομέα που δημιουργήθηκαν με πρακτικές και μεθόδους συστημικής εκτροπής, ως αποτέλεσμα της έλλειψης καινοτομίας και της ακόρεστης ανάγκης του Κεφαλαίου για τη δημιουργία  Κέρδους.

@ η αφύπνιση 

Το μοναδικό αναμφίβολα θετικό στοιχείο της Κρίσης που διανύουμε, είναι ότι η κρίση των θεσμών που η κρίση στην οικονομία επέφερε, αφύπνισε τους Ευρωπαίους πολίτες, όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με την σκληρή   πραγματικότητα της ραγδαίας και συνεχώς εντεινόμενης υποχώρησης των θεσμών της Δημοκρατίας σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες. Και περισσότερο απ’ όλους, λόγω της  μεγαλύτερης σε σχέση με τους άλλους λαούς έντασης με την οποία τιμωρείται ο Ελληνισμός του Νότου, η Κρίση αυτή, που πλέον πλήττει ευθέως την ομαλή λειτουργία της Δημοκρατίας μας, αφύπνισε φιλοσοφικά εμάς τους Έλληνες, που είμαστε ιστορικά (και δικαιωματικά) οι θεματοφύλακες της αρχέγονης Ιδέας της Δημοκρατίας.

Η βίαιη πτώση της ποιότητας της Δημοκρατίας μας (αυτής έστω που κτίστηκε πάνω σε δανεικά), από τον αφρό της γαλάζιας ελληνικής θάλασσας στο σκοταδι(σμό) του βούρκου του αέναου Χρέους, μας πλήγωσε ως Έλληνες  βαθιά και μας συντάραξε όλους σύγκορμους. Εμβρόντητοι, αντιληφτήκαμε αίφνης ότι η δημοκρατία μας όχι μόνον δεν ήταν η ιδεώδης όπως νομίζαμε [4], αλλά ότι δεν λειτουργούσε καθόλου, καθότι στην πραγματικότητα λειτουργούσε σε μη βιώσιμη οικονομική βάση… Επρόκειτο συνεπώς για δημοκρατία επίπλαστη - ανάπηρη όπως τελικά αποδεδείχθηκε… Έχουμε συνεπώς χρέος έναντι της Ιστορίας μας να την αναγεννήσουμε. Η κατάσταση στην οποία έχει δυστυχώς περιέλθει σήμερα η Δημοκρατία στον Τόπο που γεννήθηκε, δημιουργεί θεωρώ τις συνθήκες εκείνες που θα μπορούσε να οδηγήσουν στην Αναγέννηση της αρχέγονης Έννοιας και Ιδέας της Δημοκρατίας, με νέες αντιλήψεις, νέους στόχους και διαφορετική νοοτροπία από όλες τις προηγούμενες και, κυρίως, από την αμέσως προηγούμενη εποχή του ελληνικού δημοκρατικού Μεσαίωνα.  

@ οι Τέλειες Πολιτείες [iDemocracy]

Στους Έλληνες πέφτει το ιστορικό βάρος του στοχασμού, προς την κατεύθυνση της εκ θεμελίων, με σύγχρονα μέσα, ανάδειξης της Καινοτόμου Δημοκρατίας [iDemocracy] που θα διαδεχτεί την “παλαιά δημοκρατία” όπως την ξέρουμε, και όπως κακήν κακώς λειτουργεί σήμερα στον πολιτισμένο κόσμο. Επίσης, της εφαρμογής της στη νέα μορφή της, στον τόπο που οι πρόγονοί μας “εφηύραν” την “παλαιά” – παρωχημένης πλέον τεχνολογίας Δημοκρατία. Αντικείμενο στοχασμού φρονώ ότι πρέπει να είναι η Αναγέννηση της βαθύτερης Έννοιας και Ιδέας της Δημοκρατίας, με απώτερο σκοπό τη δημιουργία της “Τέλειας Πολιτείας”.

Οι “Τέλειες Πολιτείες” μπορεί να αναδυθούν μέσα από την τεχνολογική αναβάθμιση των παρωχημένων τεχνολογικά δομών, πάνω στις οποίες οι   υπάρχουσες πολιτείες βασίζουν σήμερα την πλημμελή λειτουργία τους. Αυτό μπορεί να συμβεί με την εκ βάθρων ανασύσταση του συνόλου των δομών και δικτύων που χαρακτηρίζονται σήμερα από τεχνολογικό έλλειμμα στη λειτουργία τους, με κύριο μέλημα, την τεχνολογική αναβάθμιση του κρισιμότερου σημείου του συστήματος: της διασύνδεσης και αλληλεπίδρασης του πυρήνα της Πολιτείας (Άνθρωπος), με τις βασικές δομές στις οποίες οι κοινωνίες βασίζουν τη λειτουργία τους ήτοι της δημόσιας και ιδιωτικής οικονομίας, και της νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής λειτουργίας.

Σε βασικούς Πυλώνες της “Τέλειας Πολιτείας” θα μπορούσε να αναδειχθούν 

α) η ενεργοποίηση απορρήτου Συστήματος συνεχούς Καταγραφής Δεδομένων  Γεωεντοπισμού της Ανθρώπινης Δραστηριότητας (geolocation human tracking system), με ακώλυτη κατ’ αρχήν πρόσβαση στο Αρχείο, του Υποκειμένου από το οποίο διαβιβάζονται τα καταγραφόμενα στοιχεία. Επίσης, άρση του απορρήτου των εν λόγω στοιχείων από τις αρμόδιες αρχές, υπό αυστηρές δικαστικές εγγυήσεις, σε περιπτώσεις τυχόν τέλεσης πράξεως που προσβάλει έννομα αγαθά και εμφανίζει κατά τον Ποινικό Κώδικα κοινωνικοηθική απαξία - για πράξη δηλαδή που περιγράφεται από την αντικειμενική υπόσταση ενός εγκλήματος που θεωρείται  άδικη. Τα αρχεία καταγραφής γεωεντοπισμού, που παράγονται από καταγραφικό λογισμικό συστήματος γεωεντοπισμού και αποθηκεύονται σε απομακρυσμένο διακομιστή (σε πραγματικό χρόνο), παρέχουν απεριόριστες δυνατότητες αναδρομής στο παρελθόν, με πρόσβαση σε πληθώρα στοιχείων θέσης της ανθρώπινης σωματικής δραστηριότητας, όπως η κίνηση αποτυπωμένη σε ηλεκτρονικούς χάρτες (Google Maps, bing maps κλπ), η ακριβής θέση πάνω στο χάρτη, η ακριβής ημερομηνία και ώρα αποτύπωσης της θέσεως (ημερομηνία, ώρα, λεπτά και δευτερόλεπτα), η ταχύτητα κίνησης, το υψόμετρο (σε μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας), το  γεωγραφικό στίγμα (γεωγραφικό μήκος και  πλάτος)  και τη θέση σε σχέση με τη γωνία του πραγματικού Νότου (heading μετρήσιμο σε μοίρες).

β) η καθολική κατάργηση της υλικής υπόστασης του χρήματος (αχρήματες κοινωνίες) και η μεταφορά των νομισματικών μονάδων σε “ψηφιακά πορτοφόλια”, με τις συναλλαγές να πραγματοποιούνται αποκλειστικά μέσω  φορητών  ασύρματων συσκευών που θα λειτουργούν ως ψηφιακά τερματικά πληρωμών. Θέσπιση επίσης της αρχής της φορολόγησης κάθε συναλλαγής για όλες ανεξαιρέτως τις συναλλαγές, σε ολόκληρο το φάσμα της συναλλακτικής δραστηριότητας

γ) η προσωποποιημένη (ανά ψηφοφόρο) παραμετροποίηση της βαρύτητας της εκλογικής ψήφου (εκλογικό set up), με κατάργηση των πολιτικών φορέων και σχηματισμών με τη μορφή που υπάρχουν σήμερα και αντικατάστασή τους με νέες, σύγχρονες δομές αντιπροσώπευσης του εκλογικού σώματος, όπου η διαδικασία της εκλογικής αξιολόγησης θα πραγματοποιείται σε πραγματικό  χρόνο (on line), καθ όλη τη διάρκεια της θητείας του κυβερνητικού σχηματισμού. Με τον τρόπο αυτό θα μπορούσε να επιτευχτεί σε επίπεδο ψηφοφόρου και εκλογικού σώματος, συνεχής και παραμετροποιημένος εκλογικός έλεγχος, αφενός της αποτελεσματικότητας της παραγόμενης πολιτικής (συνολικά και ανά τομέα ευθύνης), αφετέρου της επάρκειας και αποτελεσματικότητας των προσώπων του κυβερνητικού σχήματος (ανά τομέα πολιτικής τους ευθύνης).

Για την επίτευξη των παραπάνω σκοπών θα απαιτούνταν η δημιουργία μιας ειδικής ψηφιακής εφαρμογής (ενός “Εκλογικού Δυναμικού Αλγορίθμου”), που μέσω της διαρκούς παραμετροποίησής του ανάλογα με τις εκάστοτε κοινωνικές συνθήκες, θα επιτύγχανε, i) αυτοματοποιημένη στάθμιση του εκλογικού αποτελέσματος των περιοδικά διενεργούμενων εκλογών, κατόπιν συνολικής επεξεργασίας, της προσωποποιημένης (ανά ψηφοφόρο)  παραμετροποίησης της βαρύτητας κάθε εκλογικής ψήφου και ii) αυτοματοποιημένη στάθμιση της βαρύτητας του εκλογικού αποτελέσματος από την συνεχή αξιολόγηση του κυβερνητικού έργου καθ όλη τη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας, κατά τρόπον ώστε η παραμετροποίηση της λειτουργίας της εφαρμογής, να προσαρμόζεται στις εξελισσόμενες ανάγκες της κοινωνίας, αξιοποιώντας την εμπειρία που αποκτάται συνολικά από την λειτουργία της Δημοκρατίας σε βάθος χρόνου, συμβάλλοντας με τον τρόπο αυτό στην εκλογή του καλύτερου δυνατού κυβερνητικού σχήματος που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες και τις προσδοκίες του εκλογικού σώματος και της κοινωνίας.

Ως εκλογική παραμετροποίηση (εκλογικό set up), θα όριζα τη διαδικασία κατά την οποία οι παράμετροι της εφαρμογής του “Εκλογικού Δυναμικού Αλγορίθμου” ρυθμίζονται, έτσι ώστε να προσομοιώνουν κατά το δυνατόν καλύτερα την πραγματική λειτουργία της Δημοκρατίας συνολικά, ή μιάς επιμέρους διαδικασίας της, ή κάθε λειτουργίας της ξεχωριστά, ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν στην κοινωνία. Μεγάλο μέρος της παραμετροποίησης θα έπρεπε να γίνει πριν τεθεί σε λειτουργία η εφαρμογή, πριν δηλαδή ξεκινήσει η συμμετοχή του εκλογικού σώματος στη διαδικασία της συνεχούς αξιολόγησης της λειτουργίας της κυβερνήσεως. Ωστόσο η παραμετροποίηση θα ήταν επίσης και μιά διαρκής (δυναμική) διαδικασία που θα επέκτεινε την λειτουργία της εφαρμογής, θα την προσάρμοζε στις εξελισσόμενες ανάγκες της κοινωνίας και θα αξιοποιούσε την εμπειρία που αποκτάται από την λειτουργία της Δημοκρατίας σε βάθος χρόνου. Άρα ως “παραμετροποίηση της εκλογικής ψήφου” θα μπορούσε να οριστεί η  συσχέτιση της λειτουργίας της κοινωνίας με την λειτουργία του “Εκλογικού Δυναμικού Αλγορίθμου” σε επίπεδο ψηφοφόρου και εκλογικού σώματος, πράγμα που σημαίνει ότι εκτός από την ικανότητα της εφαρμογής να προσαρμόζεται στις συνθήκες της κοινωνίας, θα όφειλε και η κοινωνία να μπορεί να προσαρμόζεται στις νέες τεχνολογίες.

δ) πυροδότηση της δημιουργικότητας και της καινοτομίας, μέσω ειδικού   μηχανισμού που θα λειτουργούσε στη βάση των ψηφιακών κοινωνικών δικτύων (facebook, google+, LinkedIn, twitter κλπ), κατά τρόπο που να πυροδοτείται η πραγματική πρόοδος και ανάπτυξη, με την πρόκληση διέγερσης της ανθρώπινης ευφυΐας προς την κατεύθυνση της παραγωγής καινοτομίας στις  τέχνες, τα γράμματα και τον πολιτισμό. 

“Ξέρω τι έκανα πέρυσι το καλοκαίρι”

Έχοντας ανεκαθεν την πίστη ότι τα συστήματα “geolocation tracking” αποτελούν τον “Ύψιστο Εγγυητή της Νομιμότητας”, άρχισα προς το τέλος της δεκαετίας του 90 να “πειραματίζομαι νομικά” με τις πρωτόγονες (της εποχής εκείνης) εφαρμογές καταγραφής δεδομένων θέσης [βλ περίληψη μελέτης “Δημιουργία ψηφιακής προσωπικής σφαίρας, ενταγμένη σε ψηφιακή έννομη τάξη” (το περίφημο σήμερα “Gps βραχιολάκι” για την αποσυμφόρηση των σωφρονιστικών καταστημάτων),  5, 6, 7, 8]. Δεδομένης όμως της παραδοχής ότι είναι «άλλο πράγμα η νομική και άλλο η δικηγορία», οι πνευματικές του τύπου αυτού αναζητήσεις (του ασκούμενου δικηγόρου), εγκαταλείφθηκαν -όπως ήταν αναμενόμενο- με την είσοδο μου στη μάχιμη δικηγορία. 

Τα σύγχρονα συστήματα γεωεντοπισμού προσφέρουν σήμερα άπειρες δυνατότητες αναδρομής στο παρελθόν, που ξεκινούν από την λεπτομερή στατική καταγραφή δεδομένων θέσης και εκτίνονται έως την λεπτομερή κινητική αναπαράσταση της ανθρώπινης δραστηριότητας. Ένα παράδειγμα  λεπτομερούς στατικής καταγραφής δεδομένων θέσης εντός οικιστικού περιβάλλοντος μπορείς να δεις εδώ [9], στη θάλασσα εδώ [10] και στον αέρα εδώ [11] (κλικ στα βέλη που δείχνουν τη θέση και κατεύθυνση κίνησης για να αναδυθούν πλήθος δεδομένων θέσης). Ένα παράδειγμα αναδρομής στο παρελθόν, με λεπτομερή κινητική αναπαράσταση της δραστηριότητας του ανθρώπινου σώματος, μπορείς να δεις εδώ [12]. [Φαντάσου ένα πιο εξελιγμένο σύστημα που να βασίζεται στην ίδια περίπου λογική, το οποίο να παρέχει μέσω μιας υπηρεσίας ανάλογης με αυτή του Street View των Google Maps, λεπτομερή αναδρομή στο παρελθόν, με κινητική αναπαράσταση της ανθρώπινης δραστηριότητας τόσο εντός, όσο και εκτός κλειστών χώρων].

  

Νομικά, τα παραπάνω ηλεκτρονικά έγγραφα συνιστούν ιδιωτικά έγγραφα που αποτυπώνουν δεδομένα γεωγραφικής θέσης, καθώς η αποτύπωση προκύπτει από εγγραφές δεδομένων σε μαγνητικό δίσκο ενός Υ/Η, αφού γίνουν αντικείμενο επεξεργασίας με βάση τις εντολές του προγράμματος GPS, κατά τρόπο αναγνώσιμο από τον άνθρωπο είτε στην οθόνη του μηχανήματος είτε στον προσαρτημένο εκτυπωτή και άρα η ηλεκτρονική αυτή απεικόνιση  εξομοιώνεται με την μηχανική.

Η θέσπιση και λειτουργία ενός τέτοιου Συστήματος, θα διασφάλιζε ότι παραβιάσεις κανόνων Ουσιαστικού Ποινικού Δικαίου θα σπάνιζαν, καθώς σε περίπτωση παραβίασης, η βέβαιη επιβολή κυρώσεων που το Σύστημα ως  “Ύψιστος Φρουρός της Ανθρώπινης Άξιας” και “Απόλυτος Εγγυητής της Νομιμότητας” θα εγγυόταν, θα λειτουργούσε αποτρεπτικά να θέσει κάποιος τον εαυτό του στη διάθεση της Ποινικής εξουσίας της Πολιτείας. Θα αυτορυθμίζονταν έτσι οι βιοτικές σχέσεις σύμφωνα με αυτά που επιτάσσουν οι κανόνες του δικαίου που περιλαμβάνονται στους νόμους και στα έθιμα, ενώ η κτήση δικαιωμάτων και η γένεση υποχρεώσεων, θα διασφαλίζονταν επίσης απόλυτα. Νοσηρά φαινόμενα ανομίας και κοινωνικής παθογένειας, όπως η βία και η επιθετικότητα, η διακίνηση και εμπορία ναρκωτικών, η διεθνική σωματεμπορία, η απανθρωποίηση, η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, τα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα (αλλά και τα μεταδιδόμενα νοσήματα γενικώς), θα εξέλειπαν σταδιακά, έως του σημείου να μην γίνονται καθόλου αντιληπτά από τους ανθρώπους, μέχρι που θα χάνονταν οριστικά στη λήθη της Ιστορίας. Ειδεχθή εγκλήματα κατά της ζωής και της σωματικής ακεραιότητας θα αντιμετωπίζονταν από τους ανθρώπους ως ταμπού, μέχρι που ο μηχανισμός της ανθρώπινης εξέλιξης θα τα εκρίζωνε εντελώς, όπως συνέβη με τις ανθρωποθυσίες και τον κανιβαλισμό. Θα δινόταν επίσης η δυνητική ευχέρεια (εσφαλμένα κατά την άποψή μου) να ρυθμιστούν ακόμη και ζητήματα που ταλαιπωρούν τις ανθρώπινες σχέσεις από αρχαιοτάτων χρόνων, όπως αυτό της παράβασης της πίστης στα πλαίσια των προσωπικών σχέσεων, που συνίσταται στην απιστία και κυρίως στην κατά φύση συνουσία εκτός των πλαισίων που έχουν (ρητώς ή σιωπηρώς) συμφωνηθεί κατά τρόπο που προκύπτει ανεντιμότητα στην πράξη, ώστε μέσω της συναίνεσης σε διαφανή διαχείριση, να προλαμβάνεται η έκθεση σε καταστάσεις απρόοπτες που δημιουργούν συναισθήματα δυσάρεστα, όπως θυμός, απώλεια εμπιστοσύνης, τύψεις, ενοχές και ντροπή.

Περαιτέρω, η συσχέτιση της λειτουργίας της Δημοκρατίας με τη λειτουργία του “Βέλτιστου Εκλογικού Δυναμικού Αλγορίθμου” σε επίπεδο ψηφοφόρου και εκλογικού σώματος, θα μπορούσε να απαλλάξει τη Δημοκρατία από τον χειρότερο εχθρό της:  το «πολιτικό κόστος» που ευθύνεται για τα μισά και παραπάνω από τα δεινά της ανθρωπότητας. Η αυτοματοποιημένη (δυναμική) παραμετροποίηση της βαρύτητας της εκλογικής ψήφου σύμφωνα με το “προφίλ” κάθε ψηφοφόρου, καθώς και η συνεχής αξιολόγηση της ποιότητας διακυβέρνησης κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας, θα εγγυόταν στη Δημοκρατία, ότι κανείς δεν θα είχε πλέον τη δυνατότητα χειραγώγησης του εκλογικού σώματος, διότι θα υπήρχε πλήρης αδυναμία πρόβλεψης του εκλογικού αποτελέσματος από οποιονδήποτε. Θα γλίτωνε έτσι η Δημοκρατία  από τον καρκίνο του “πολιτικού κόστους” που απειλεί να τη σκοτώσει, όπως δυστυχώς  συνέβη στον τόπο που γεννήθηκε…

Η καθολική τέλος κατάργηση της υλικής υπόστασης του χρήματος (αχρήματες κοινωνίες) και η μεταφορά των νομισματικών μονάδων σε “ψηφιακά πορτοφόλια”, με τις συναλλαγές να πραγματοποιούνται αποκλειστικά μέσω  φορητών ασύρματων συσκευών που θα λειτουργούσαν ως ψηφιακά τερματικά πληρωμών, θα διασφάλιζε τις συναλλαγές σε βαθμό απόλυτο. Το βασικότερο όμως  είναι, ότι θα διασφάλιζε την αποτελεσματική διαχείριση της φορολογικής συμμόρφωσης για τη διασφάλιση των δημοσίων εσόδων, με τα πλεονεκτήματα που αυτό συνεπάγεται για το συμφέρον της ολότητας.

@ iCommunism [καινοτόμος ψηφιακή επαναθεμελίωση της Μαρξιστικής θεωρίας με έξυπνα συστήματα κεντρικού ελέγχου της οικονομίας και ρύθμιση των οικονομικών συναλλαγών, με αυστηρά καθορισμένες αναλογίες ανάμεσα στην παραγωγή και την κατανάλωση]

Επιγραμματικά, τα αίτια των οικονομικών κρίσεων σύμφωνα με την Μαρξιστική θεωρία είναι α) η υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, β) η υποκατανάλωση των μαζών, γ) η αναρχία της παραγωγής και δ) η πτώση του μέσου ποσοστού του κέρδους. Στη Μαρξιστική θεωρία, οι οικονομικές κρίσεις θεωρούνται ως η βασική παθογένεια του καπιταλιστικού συστήματος. Μέσα από τις σελίδες του περίφημου «Κομμουνιστικού Μανιφέστου» διακηρύσσονται σχετικά με τις οικονομικές κρίσεις του καπιταλισμού τα εξής: «Στις κρίσεις ξεσπά μια κοινωνική επιδημία, που σε κάθε άλλη προηγούμενη εποχή, θα φαινότανε σαν παραλογισμός, η επιδημία της υπερπαραγωγής. Η κοινωνία ξαφνικά βρίσκεται ριγμένη πίσω, σε κατάσταση στιγμιαίας βαρβαρότητας, θα έλεγε κανείς ότι ένας λιμός, ένας γενικός πόλεμος ερήμωσης της έκοψε όλα τα μέσα ύπαρξης. Η βιομηχανία, το εμπόριο φαίνονται εκμηδενισμένα». Είναι χαρακτηριστικές οι λέξεις που χρησιμοποιεί ο Μαρξ σ’ αυτή την περίπτωση. Χαρακτηρίζει την κρίση ως επιδημία της κοινωνίας ή ακόμα χειρότερα ως λιμό.

H βασική αίτια των οικονομικών κρίσεων σύμφωνα με τον Μαρξ οφείλεται στη βασική αντίφαση του καπιταλιστικού συστήματος ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής από τη μια και στην ατομική μορφή της ιδιοποίησης από την άλλη. Ο κοινωνικός χαρακτήρας της παραγωγής απαιτεί τη συνειδητή ρύθμιση των οικονομικών συναλλαγών. Για να μπορούν να πωλούνται όλα τα εμπορεύματα πού παράγονται θα πρέπει να υπάρχουν εντός της οικονομίας αυστηρά καθορισμένες αναλογίες ανάμεσα στην παραγωγή και την κατανάλωση. Ωστόσο, η ατομική ιδιοποίηση των μέσων παραγωγής και των παραγομένων εμπορευμάτων αποκλείει τη δυνατότητα της σχεδιασμένης ανάπτυξης της οικονομίας. Ο κάθε μεμονωμένος  καπιταλιστής, κυνηγώντας το κέρδος, προσπαθεί ακριβώς στην επιχείρηση του και ακριβώς στην καθορισμένη στιγμή να παράξει και να ρίξει στην αγορά όσο περισσότερα εμπορεύματα μπορεί. Με τον ίδιο τρόπο ενεργούν και όλοι οι υπόλοιποι καπιταλιστές. Επιδιώκοντας να αυξήσουν τα κέρδη τους λοιπόν διευρύνουν συνεχώς την παραγωγή και ρίχνουν στην αγορά όλο και νέες ποσότητες εμπορευμάτων, ελπίζοντας ότι αυτά θα πουληθούν. Ως σύνολο οι καπιταλιστές, ενδιαφέρονται να διευρύνεται ή αγοραστική ικανότητα των μαζών έτσι ώστε να πωλούνται τα προϊόντα τους. Ο κάθε καπιταλιστής όμως ξεχωριστά στη προσπάθεια του να αυξήσει το κέρδος του επιδιώκει να περιορίσει το μισθό των εργατών του, αφού ο μισθός αποτελεί ένα βασικό συστατικό στοιχείο του κόστους παραγωγής του. Οι εργάτες, όμως, είναι οι βασικοί αγοραστές των τελικών προϊόντων της καπιταλιστικής παραγωγής. Όσο μικρότερους μισθούς έχουν, τόσο λιγότερα εμπορεύματα μπορούν να απορροφήσουν. Έτσι εμφανίζεται η αντίθεση ανάμεσα στην απεριόριστη συσσώρευση του κεφαλαίου που οδηγεί στην υπερπροσφορά προϊόντων  και στην περιορισμένη αγοραστική ικανότητα των μαζών που οδηγεί στο να μένουν απούλητες μεγάλες ποσότητες προϊόντων. Όταν λοιπόν η προσφορά ξεπερνάει τη ζήτηση σε μεγάλο βαθμό, προκαλεί μαζική πτώση των παραγγελιών και σημαντική μείωση της τρέχουσας παραγωγής. Η έλλειψη αυτή των πωλήσεων και η πτώση της τρέχουσας παραγωγής, οδηγούν στη συσσωρευτική κίνηση της κρίσης που μεταφράζεται σε πτώση των επενδύσεων, της παραγωγής, της απασχόλησης, των μισθών κ.λπ. Η πτώση του μέσου ποσοστού του κέρδους των επιχειρήσεων οδηγεί σε αλλεπάλληλες μειώσεις των επενδύσεων που είναι το κύριο χαρακτηριστικό των κρίσεων. [13,14,15,16]

Έχω από αυτά την αίσθηση, ότι ο εκφυλισμός και εν τέλει η πτώση των καθεστώτων του λεγόμενου "υπαρκτού σοσιαλισμού," οφείλεται, όχι στο εσφαλμένο της Μαρξιστικής θεωρίας όπως η πλειοψηφία των διανοητών - πολέμιων του Μαρξισμού θεωρεί σήμερα, ούτε στη θεωρία που το σύγχρονο λενινιστικό κίνημα στηρίζει την αναγκαιότητα της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης (του τραγικού εκφυλισμού των καθεστώτων του λεγόμενου «υπαρκτού» σοσιαλισμού και την μετατροπή τους σε ταξικά - εκμεταλλευτικά καθεστώτα στο όνομα του κομμουνισμού) [14,17,18] αλλά ότι η πτώση, οφείλεται κατά βάση στην αναποτελεσματικότητα των απαρχαιωμένων δομών της κομματικής/κρατικής γραφειοκρατίας, που ήταν υπεύθυνη για τον κεντρικό προγραμματισμό της οικονομίας και τη ρύθμιση των οικονομικών συναλλαγών. Το μεγάλο χρονικό διάστημα που μεσολαβούσε από την παραγωγή μέχρι τον κεντρικά καθοριζόμενο προσδιορισμό των τιμών (και αντίστροφα), είχε ως αποτέλεσμα τον εσφαλμένο (κατά βάση) καθορισμό στις αναλογίες ανάμεσα στην παραγωγή και την κατανάλωση, γεγονός που όπως όλα δείχνουν επέφερε μια συνεχώς επιδεινούμενη απορύθμιση της λειτουργίας της οικονομίας, με τελική κατάληξη την ολική κατάρρευση του συστήματος.

Η κομμουνιστική επαναθεμελίωση που αποτελεί ένα από τα θεμέλια της αντίληψης αρκετών δυνάμεων του κομμουνιστικού κινήματος (στο οποίο σημειωτέων δεν ανήκω) αλλά και πολλών μαρξιστών διανοητών, ή ορθότερα η ψηφιακή επαναθεμελίωση της οικονομίας στη βάση της Μαρξιστικής θεωρίας (κομμουνιστικό set up της οικονομίας), θα μπορούσε να κατευθύνεται προς την ψηφιακή ανασύσταση της εμπειρίας και της γνώσης του παρελθόντος, από την πολιτική και θεωρητική σκοπιά των δυνατοτήτων που παρέχει σήμερα η σύγχρονη τεχνολογία, στη βάση πάντοτε του πυρήνα της Μαρξιστικής θεωρίας: τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και της ρύθμισης των οικονομικών συναλλαγών σε πραγματικό χρόνο, με αυστηρά καθορισμένες αναλογίες ανάμεσα στην παραγωγή και την κατανάλωση, με γνώμονα τις επικρατούσες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες. Με τον τρόπο αυτό θα ήταν εφικτός ο βέλτιστος  (αυτόματος καθορισμός σε πραγματικό χρόνο), α) της συσσώρευσης των κεφαλαίων, β) της κατανάλωσης των μαζών, γ) της παραγωγής, δ) του συνεχούς επανακαθορισμού του ύψους των μισθών και ε) του συνεχούς κεντρικού καθορισμού του ποσοστού του κέρδους.  

Η λειτουργία ενός Υπερσυστήματος Κεντρικού Ελέγχου και Διασύνδεσης του συνόλου της Οικονομίας και η δυνατότητα της ρύθμισης των οικονομικών συναλλαγών που θα παρείχε, υποπτεύομαι ότι θα επανέφερε τον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής, κατά τρόπο που να μπορούν να πωλούνται όλα τα εμπορεύματα πού παράγονται, με αυστηρά καθορισμένες αναλογίες ανάμεσα στην παραγωγή και την κατανάλωση. Με τον τρόπο αυτό η ατομική ιδιοποίηση των μέσων παραγωγής και των παραγομένων εμπορευμάτων που χαρακτηρίζει την  λειτουργία του καπιταλισμού, δεν θα μπορούσε να επιδρά στη δυνατότητα της κεντρικά σχεδιασμένης ανάπτυξης της οικονομίας, διότι μέσω του κεντρικού καθορισμού των βασικών δεικτών της οικονομίας, το κέρδος (κατ αρχήν) κάθε μεμονωμένου συναλλασσομένου θα καθοριζόταν κεντρικά. Η λειτουργία του Κεντρικού Συστήματος Έλεγχου και Διασύνδεσης της Οικονομίας θα απέκλειε τη δυνατότητα που έχει σήμερα ο κάθε μεμονωμένος καπιταλιστής, κυνηγώντας το κέρδος να παράγει και να ρίχνει στην αγορά όσο περισσότερα εμπορεύματα μπορεί ελπίζοντας ότι αυτά θα πουληθούν.

Περαιτέρω, μέσω του μηχανισμού του συνεχούς (κεντρικού) καθορισμού του ύψους των μισθών, θα ήταν εφικτός (και) ο συνεχής επανακαθορισμός της αγοραστικής ικανότητας των μαζών, κατά τρόπο που θα διασφαλιζόταν ότι η πώληση (της κεντρικά καθοριζόμενης ποσότητας) του συνόλου  των προϊόντων που κυκλοφορούν στην αγορά, θα ήταν απολύτως εγγυημένη. Θα επιτυγχάνονταν έτσι η ιδανική ισορροπία μεταξύ κέρδους/ μισθού και κατανάλωσης, γεγονός που θα διασφάλιζε τον ιδανικό (στο δεδομένο χρόνο) καθορισμό του επιπέδου των μισθών, ώστε να διασφαλίζεται ότι οι εργάτες θα συνέχιζαν να είναι οι βασικοί αγοραστές των τελικών προϊόντων της παραγωγής, απορροφώντας σε μια δεδομένη στιγμή την ιδανική (για την εξισορρόπηση της οικονομίας) ποσότητα εμπορευμάτων, σε μια κεντρικά καθορισμένη τιμή, η οποία (επίσης) θα επανακαθοριζόταν με γνώμονα τις εκάστοτε επικρατούσες στην αγορά συνθήκες, με σκοπό την εξισορρόπηση της οικονομίας. «Κοινωνικά Μερίσματα Ευημερίας της Πολιτείας», θα μπορούσε να διανέμονται μέσω έξυπνων ψηφιακών εφαρμογών μέτρησης της παραγωγικότητας του εργατικού δυναμικού, κατά τρόπο που η παραγωγικότητα να ανταμείβεται σε επίπεδο ατομικό (βλ. παρακάτω).

Ο κεντρικός έλεγχος της οικονομίας θα διασφάλιζε επίσης σε συνεχή βάση, την ιδανική ισορροπία ανάμεσα στην συσσώρευση του κεφαλαίου (που στον καπιταλισμό οδηγεί στην υπερπροσφορά προϊόντων) και στην αγοραστική ικανότητα των μαζών, κατά τρόπο που να αποτρέπεται η δημιουργία στοκ απούλητων μεγάλων ποσοτήτων προϊόντων. Η λειτουργία ενός Υπερσυστήματος Κεντρικού Ελέγχου και Διασύνδεσης του συνόλου της Οικονομίας, υποπτεύομαι ότι θα επιτύγχανε την ιδανική ανά περίσταση ισορροπία μεταξύ προσφοράς και ζήτησης, ώστε η προσφορά να μην ξεπερνά ποτέ τη ζήτηση σε βαθμό που να προκαλεί μαζική πτώση των παραγγελιών και σημαντική μείωση της τρέχουσας παραγωγής. Θα αποφεύγονταν με τον τρόπο αυτό η συσσωρευτική κίνηση της κρίσης, που μεταφράζεται σε πτώση των επενδύσεων, της παραγωγής, της απασχόλησης και των μισθών. Θα διασφαλίζονταν επίσης ότι η πτώση του μέσου ποσοστού του κέρδους των επιχειρήσεων, δεν θα ήταν ποτέ μεγέθους τέτοιου που να οδηγεί σε αλλεπάλληλες μειώσεις των επενδύσεων, που είναι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό των κρίσεων του καπιταλισμού.

Η λειτουργία ενός Υπερσυστήματος Κεντρικού Ελέγχου και Διασύνδεσης του συνόλου της Οικονομίας, θα επέτρεπε την έγκαιρη διάγνωση των παραγόντων εκείνων που οδηγούν την οικονομία από την υπερθέρμανση στην κάμψη, διασφαλίζοντας (κατ αρχήν) ότι η οικονομία θα εμποδίζονταν να εισέλθει σε φάση επικίνδυνης υπερθέρμανσης. Τούτο θα ήταν εφικτό διότι το Κεντρικό Σύστημα Διαχείρισης θα αντιλαμβανόταν εγκαίρως τυχόν υπερθέρμανση, ενεργώντας άμεσα, με επιβολή περιορισμών στην υπερβολική αύξηση των επενδύσεων (για να φρενάρει την υπερθέρμανση), αποτρέποντας έτσι μια επικίνδυνη (σε δεύτερο χρόνο) υπερπροσφορά προϊόντων που δεν θα μπορουσε να απορροφηθεί βραχυπρόθεσμα.

Περαιτέρω, το Κεντρικό Σύστημα Έλεγχου της Οικονομίας θα είχε την ικανότητα να ισοσκελίζει (και μάλιστα εν τη γενέση της), την ανισοσκέλεια που παρατηρείται στην υφεσιακή φάση της Οικονομίας, μεταξύ της συνολικής προσφοράς και συνολικής ζήτησης προϊόντων εις βάρος της δεύτερης. Ο ισοσκελισμός θα ήταν άμεσος και αποτελεσματικός, λόγω της δυνατότητας που το Σύστημα θα παρείχε, της κεντρικής επαναρύθμισης των παραμέτρων της Οικονομίας έως ότου επέλθει ισοσκελισμός. Η επαναρύθμιση θα επιτυγχάνονταν με την λήψη των αναγκαίων (κάθε φορά) μέτρων, τα οποια θα διαχέονταν άμεσα και αποτελεσματικά στο σύνολο της Οικονομίας, μέσω του λογισμικού των κεντρικών και περιφερικών συσκευών και δικτύων της πλατφόρμας “iCommunism” που θα “έτρεχε” την Οικονομία.

Τα μέτρα θα μπορούσε να στοχεύουν στην άμεση φερ ειπείν αύξηση της κατανάλωσης, μέσω της έγκαιρης και στοχευμένης αύξησης του ύψους των μισθών και της μείωσης την ίδια στιγμή τόσο της παραγωγής, όσο και του ποσοστού του κέρδους και των επενδύσεων, έως ότου επέλθει στην Οικονομία ισοσκελισμός μεταξύ της συνολικής προσφοράς και συνολικής ζήτησης προϊόντων (η αυξομείωση των εδώ οικονομικών παραμέτρων θα μπορουσε εύκολα να είναι στοχευμένη, με αύξηση μισθών των εργαζομένων ενός συγκεκριμένου μόνο κλάδου ή μείωση κερδών και επενδύσεων ενός κλάδου της οικονομίας που υπερθερμαίνεται επικίνδυνα ή που έχει μπει σε υφεσιακό κύκλο). Οι πρόσκαιρες δε αυξήσεις στους μισθούς του παραδείγματος (ή αντίθετα οι πρόσκαιρες μειώσεις εφόσον οι συνθήκες το απαιτούσαν), θα μπορουσε να είναι, α) κλιμακωτές και σε βάση προσωποποιημένη ανάλογα με την παραγωγικότητα κάθε εργάτη (βλ παρακάτω, καθιέρωση έξυπνων ψηφιακών εφαρμογών μέτρησης της παραγωγικότητας του εργατικού δυναμικού), κατά τρόπο όμως που   διασφάλιζε, ότι η αναγκαία για την εξισορρόπηση της Οικονομίας διοχέτευση ρευστότητας θα έφτανε στην αγορά οπωσδήποτε, άσχετα με τον τρόπο που η χορηγηθείσα αυτή ρευστότητα θα κατανεμόταν εν τέλει στους εργαζόμενους  και β) οι αυξήσεις να έχουν γενική ή ειδική καταναλωτική αποκλειστικά στόχευση (να αποκλείουν δηλ τα φορητά “ψηφιακά πορτοφόλια” μέσω των οποίων θα πραγματοποιούταν όλες ανεξαιρέτως οι συναλλαγές την αποταμίευση της πρόσκαιρης μισθολογικής αύξησης, επιτρεπόμενης μόνο της κατανάλωσης, είτε της γενικής, είτε της στοχευμένης σε προϊόντα ή/και υπηρεσίες ενός ή περισσότερων παραγωγικών κλάδων της οικονομίας, σύμφωνα με τις επικρατούσες οικονομικές συνθήκες, ώστε να επανέλθει η Οικονομία σε συνθήκες εξισορρόπησης). Στην περίπτωση δε που τα παραπάνω μέτρα αποδεικνύονταν ανεπαρκή το λόγο θα είχε το κράτος, με αυτόματη ενεργοποίηση του κρατικού παρεμβατισμού ώστε να επιτευχθεί η απαραίτητη αύξηση της ζήτησης μέσω των δημοσίων επενδύσεων, ανάλογα με την φάση του οικονομικού κύκλου που θα βρισκόταν η Οικονομία (βλ. παρακάτω, εμπλουτισμός του Συστήματος με στοιχεία δανεισμένα από τις κεϊνσιανές αρχές).

Εφόσον το Σύστημα Κεντρικής Διαχείρισης της Οικονομίας ήταν δομημένο και set-αρισμένο σωστά και το λογισμικό του κεντρικού server “καλογραμμένο”, η διαχείριση θα ήταν ισορροπημένη και η Οικονομία θα ακολουθούσε μια συνεχή –ήπια έστω- διαδικασία ανόδου, όπου η ζήτηση θα ήταν πάντοτε μεγαλύτερη (έστω και λίγο) της προσφοράς. Δεν θα ερχόταν δηλαδή η κρίσιμη εκείνη στιγμή που αυτό θα ανατρεπόταν κατά τρόπο ακραίο, διότι το Κεντρικό Σύστημα Διαχείρισης της Οικονομίας θα το προλάμβανε και θα το απέτρεπε εγκαίρως. Άρα ποτέ η ταχύτητα με την οποία αυξάνεται η προσφορά δεν θα ήταν κατά πολύ μεγαλύτερη από την ταχύτητα με την οποία αυξάνεται η ζήτηση. Έτσι η μακροχρόνια εξέλιξη της οικονομικής δραστηριότητας, θα ήταν είτε σταθερή με τάσεις ελαφρώς ανοδικές ή καθοδικές (σε περιόδους στασιμότητας της καινοτομίας), είτε έντονα ανοδική (σε περιόδους έκρηξης της καινοτομίας), με την γενική πάντως τάση για μακροχρόνια (μάλλον) οικονομική ανάπτυξη, έστω και ήπια. Τούτο διότι το Κεντρικό Σύστημα Διαχείρισης θα επέτρεπε το “Καλό” μόνο Κέρδος, ήτοι το Κέρδος που θα βασιζόταν στην “Καλή” μόνο Ανάπτυξη, την Ανάπτυξη δηλ που έχει ως βάση την υπαρκτή καινοτομία. Αντίθετα, το Σύστημα θα απέκλειε πλήρως το “Κακό” Κέρδος, ήτοι το κέρδος που επιδιώκεται ως αυτοσκοπός και ερείδεται επί ψευδεπίγραφων προβλέψεων και εκτιμήσεων για την πορεία της Οικονομίας, όπως δυστυχώς συμβαίνει τα τελευταία τριάντα χρόνια στις καπιταλιστικές οικονομίες. 

Θα επρόκειτο για την μοναδική ίσως στην Ιστορία της οικονομικής εξέλιξης περίοδο όπου τα ευεργετικά πολλαπλασιαστικά και επιταχυντικά της οικονομίας φαινόμενα, δεν θα προέρχονταν από οικονομικές –τυχαίες εν πολλοίς- κυκλικές διακυμάνσεις εντός της οικονομίας (bysiness cycles), αλλά αποκλειστικά από την αύξηση των επενδύσεων εξαιτίας της εξέλιξης της τεχνολογίας και των καινοτομιών (αντί από μια επίπλαστη ζήτηση όπως συμβαίνει σήμερα). Σε περιόδους δε στασιμότητας ή κρίσης (από αιτίες που θα νοούταν αποκλειστικά ως εξωγενείς όπως οι φυσικές καταστροφές και οι πόλεμοι), το Κεντρικό Σύστημα Διαχείρισης θα αναλάμβανε τον κρίσιμο για την ισορροπία της οικονομίας ισοσκελισμό, μεταξύ της συνολικής προσφοράς και συνολικής ζήτησης προϊόντων στην πρώτη περιπτωση, και ενεργοποίηση του κρατικού παρεμβατισμού ώστε να επιτευχθεί η απαραίτητη αύξηση της ζήτησης μέσω των δημοσίων επενδύσεων στην δεύτερη περιπτωση. 

Περαιτέρω, παρέλκει στην προκείμενη περίπτωση η αναφορά στους ακραίους εκείνους παράγοντες που οδηγούν τις καπιταλιστικές οικονομίες από την ύφεση στην απότομη υπερθέρμανση, στην ακραία δηλαδή ανισοσκέλεια μεταξύ της συνολικής προσφοράς και συνολικής ζήτησης προϊόντων υπέρ της πρώτης, διότι ως ανωτέρω ελέχθη, μια υποθετική ψηφιακή επαναθεμελίωση της Μαρξιστικής θεωρίας [iCommunism] θα βάσιζε την λειτουργία της οικονομίας  σε καινοτόμα (αποκλειστικά) συστήματα Κεντρικού Ελέγχου, με αποτέλεσμα η ρύθμιση των οικονομικών συναλλαγών να γίνεται με αυστηρά καθορισμένες αναλογίες ανάμεσα στην παραγωγή και την κατανάλωση, γεγονός που θα απέκλειε την υπερθέρμανση, δεδομένου ότι θα επιτυγχάνονταν συνεχής ισοσκελισμός μεταξύ της συνολικής προσφοράς και ζήτησης προϊόντων.

Δεν θα πρέπει ωστόσο να παραβλεφθεί η χρησιμότητα του Ανταγωνισμού ως η κινητήριος δύναμη που προάγει την καινοτομία. Ο εκφυλισμός ωστόσο της έννοιας του ανταγωνισμού και η ασύδοτη ιδίως διαστολή των ορίων εντός των οποίων εκτείνεται στο οικονομικό περιβάλλον του αυταρχικού ιδιόμορφου  νεοφιλελευθερισμού, οδήγησε στις σοβαρές για την παγκόσμια οικονομία συνέπειες της Κρίσης που βιώνουμε σήμερα. Τα αίτια που οδηγούν στις καταστροφικές κρίσεις που παράγει ο καπιταλισμός πρέπει μάλλον να αναζητηθούν στο θανατηφόρο για την Οικονομία μείγμα, α) της έλλειψης πραγματικής καινοτομίας ως αποτέλεσμα του τέλματος στο οποίο περιήλθε η ανθρώπινη ευφυΐα και, β) της λειτουργίας ενός ιδιότυπου αυταρχικού μοντέλου νεοφιλελευθερισμού που προστάζει τον ασύδοτο (Καταστροφικό) ανταγωνισμό, του θατσερικού δηλαδή φονταμενταλισμού της “υπέροχης” εκείνης “πίστης” του “free trade faith”, που ιεροποιεί την εξουσία των αγορών στο όνομα της οικονομικής αποτελεσματικότητας καταργώντας κάθε διοικητικό εμπόδιο προς  τη μεγιστοποίηση του ατομικού οφέλους.

Την κατάσταση φαίνεται ότι επιτείνει ο κεϊνσιανισμός που ενοχοποιείται ότι ενισχύει την ανευθυνότητα. Ή ορθότερα, η βεβαιότητα ότι το κράτος θα παρέμβει για να βοηθήσει, που ενισχύει την ακραία ανεύθυνη συμπεριφορά και κατ επέκταση την ακραία ανάληψη ρίσκου. Πολλώ δε μάλλον όταν η ανεύθυνη συμπεριφορά και η ακραία ανάληψη ρίσκου είναι ήδη παρούσες, εντός του πλαισίου λειτουργίας της οικονομίας που προστάζει ο αυταρχικός νεοφιλελευθερισμός, με μια άναρχα δομημένη –ελεύθερη τάχα- αγορά. Αν και οι πολέμιοι του κεϊνσιανισμού συμφωνούν ότι κάποια κυβερνητική παρέμβαση μπορεί πράγματι να βοηθήσει, κατηγορούν ωστόσο τον κεϊνσιανισμό ότι «κατέκτησε  τον νου και την ψυχή πολιτικών και απλών πολιτών, γιατί παρέχει μια θεωρία που δικαιολογεί την ανεύθυνη συμπεριφορά». Θεωρούν μάλιστα ότι αν οι κεϊνσιανές αρχές είναι η αιτία της ύφεσης, δύσκολα θα δώσουν την έξοδο από αυτήν - ενώ μάλλον ισχύει το αντίθετο: ένας καταστροφικός φαύλος κύκλος όπου οι κεϊνσιανές αρχές δεν είναι κατ αρχήν η αιτία, αλλά το αποτέλεσμα της ύφεσης (αφού στις κρίσεις που ο νεοφιλελευθερισμός δημιουργεί, το κράτος παρεμβαίνει μόνο για να βοηθήσει με το ορθό κατ αρχήν σκεπτικό, ότι μόνο η κρατική παρέμβαση μπορεί να οδηγήσει στην έξοδο από την ύφεση), πλην όμως η βεβαιότητα αυτή (ότι το κράτος θα παρέμβει για να βοηθήσει), ενισχύει την ακραία ανεύθυνη συμπεριφορά (που είναι ταυτόσημη με την ακραία ανάληψη ρίσκου), ενισχύοντας με τη σειρά του το λεγόμενο “Καταστροφικό  Ανταγωνισμό”, τα αποτελέσματα του οποίου (φαύλου κύκλου) βιώνουμε σήμερα.

Επείγει συνεπώς να βρεθεί τρόπος ώστε να μπορέσουμε στα πλαίσια της λειτουργίας της Οικονομίας, αφενός να προάγουμε τον Υγιή Ανταγωνισμό (μέσα από τον δραστικό περιορισμό του Καταστροφικού Ανταγωνισμού που προστάζει ο αυταρχικός νεοφιλελευθερισμός), αφετέρου τρόπος, ώστε η επιβράδυνση του ανταγωνισμού ως προϋπόθεση παραγωγής πλούτου, να μην σκοτώνει την ιδιωτική πρωτοβουλία, ούτε όμως και να δικαιολογεί την ανεύθυνη συμπεριφορά. Να βρεθεί δηλαδή η χρυσή εκείνη τομή, μεταξύ των θετικών στοιχείων της θεωρίας του νεοφιλελευθερισμού και των κεϊνσιανών αρχών. Αυτό μπορεί να γίνει Κεντρικά και με αυτοματοποιημένο μόνο τρόπο, μέσω της καινοτόμου - ψηφιακής επαναθεμελίωσης της Μαρξιστικής θεωρίας ως κύρια βάση λειτουργίας της Οικονομίας, που από την μια θα ρυθμίζει τον Ανταγωνισμό που αναπτύσσεται στα πλαίσια της ιδιωτικής πρωτοβουλίας (τόσο, όσο να μην γίνεται Καταστροφικός), από την άλλη όμως, να μπορεί ανά πάσα στιγμή να παρέμβει για να βοηθήσει (τόσο, όσο να μην ενισχύεται η ακραία ανεύθυνη συμπεριφορά και κατ επέκταση η ακραία ανάληψη ρίσκου).

Το ζήτημα άρα που εδώ ανακύπτει, είναι αν ένα υποθετικό μοντέλο ψηφιακής επαναθεμελίωσης της Μαρξιστικής θεωρίας ως κύριας βάσης της λειτουργίας της οικονομίας θα μπορούσε να ισορροπήσει από μόνο του, ή αν για την επίτευξη της ποθητής ισορροπίας θα απαιτούνταν ο ψηφιακός εμπλουτισμός του, με στοιχεία προγραμματισμού της Οικονομίας δανεισμένα από τις θεωρίες του νεοφιλελευθερισμού και του κεϊνσιανισμού (iNeoliberalism και iΚeynesianism, ως βοηθητικό Setup της Οικονομίας που τρέχει σε πλατφόρμα iCommunism). Ο προβληματισμός δηλαδή συνίσταται στο αν μια αυτορυθμιζόμενη στη βάση της ψηφιακής μόνο επαναθεμελίωσης της Μαρξιστικής θεωρίας Οικονομία, οδηγούσε σε φαινόμενα υπαίτιας ραθυμίας σωματικής και πνευματικής για την εργασία, οκνηρίας ή αδιαφορίας για το συμφέρον της ολότητας, ή υπαίτιας νωθρότητας και χαυνότητας στην προαγωγή του κοινού σκοπού της ευημερίας του Συνόλου, που αποτελούν στοιχεία του ανθρώπινου χαρακτήρα που δεν μπορεί και δεν πρέπει να έχουν θέση σε μια “Τέλεια Πολιτεία”, διότι ουδείς έχει το δικαίωμα να καρπώνεται σε βάρος της ολότητας τους καρπούς της κοινωνικής ευημερίας από τον κόπο και τον μόχθο των άλλων. Τούτο είναι  σημαντικό, διότι τα παρασιτικά του τύπου αυτού φαινόμενα αποτελούν τροχοπέδη της ανάπτυξης και της κοινωνικής ευημερίας, πρόσθετα δε επιδρούν στην κοινωνία διαλυτικά, και συνεπώς δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνονται ανεκτά ούτε από οικονομικής, ούτε από ηθικής απόψεως.

Το πρόβλημα της υπαίτιας ραθυμίας (σωματικής και πνευματικής) για την εργασία και οκνηρίας ή αδιαφορίας για το συμφέρον της ολότητας, θα μπορουσε να αντιμετωπιστεί με καινοτόμες εφαρμογές αξιολόγησης του συνόλου του εργατικού δυναμικού, οι οποίες θα «έτρεχαν», αφενός στο Κεντρικό Σύστημα Διαχείρισης της Οικονομίας, αφετέρου στα ασύρματα (περιφερικά) τερματικά των πολιτών που θα λειτουργούσαν ως “ψηφιακά πορτοφόλια”, εντός μιας αχρήματης αποκλειστικά Οικονομίας [δεν νοείται ψηφιακή επαναθεμελίωση της Μαρξιστικής θεωρίας δίχως αχρήματη οικονομία, διότι η εφαρμογή της στην πράξη θα αποτύγχανε εκ νέου], ως εξής:

α) Με την καθιέρωση «Κοινωνικών Μερισμάτων Ευημερίας της Πολιτείας” που θα μπορούσε να διανέμονται μέσω έξυπνων ψηφιακών εφαρμογών μέτρησης της παραγωγικότητας του εργατικού δυναμικού, που θα ανταμειβόταν σε επίπεδο καθαρά ατομικό. Τα “Κοινωνικά Μερίσματα Ευημερίας” που θα επιβράβευαν την παραγωγικότητα κάθε εργαζόμενου, θα μπορούσε να προκύψουν από την αλγοριθμική παραμετροποίηση της απόδοσης των εργαζομένων (ιδίως των εργατών), σε συνάρτηση με τυχόν ανοδική πορεία των δημόσιων οικονομικών. Θα διανέμονταν δε στη βάση τυχόν πλεονασμάτων της κρατικής οικονομίας, σε ένδειξη καθαρά ανταμοιβής, ανάλογα με την συνεισφορά και την προσήλωση που κάθε εργάτης επέδειξε στην επίτευξη του κοινού σκοπού για την ευημερία της Ολότητας. Υπό την έννοια αυτή, πιθανόν να  εκπληρωνόνταν η Μαρξιστική θεωρία, κατά το σκέλος της ευχαρίστησης που ο άνθρωπος αντλεί από την εργασία, αφού πράγματι, η εργασία θα γινόταν αντιληπτή όχι ως καταπιεστική ανάγκη αλλά ως μία ευκαιρία δημιουργικής εκδίπλωσης των ικανοτήτων του ατόμου με αποτέλεσμα να μην διαχωριζόταν από τον ελεύθερο χρόνο. 

Πλήρης ωστόσο θα μπορούσε να είναι ο αποκλεισμός, όσων υπαίτια επεδείκνυαν ραθυμία σωματική και πνευματική για την εργασία, οκνηρία ή αδιαφορία για το συμφέρον της ολότητας, ή υπαίτια νωθρότητα και χαυνότητα στην προαγωγή του κοινού σκοπού της ευημερίας του Συνόλου, που αποτελούν στοιχεία του ανθρώπινου χαρακτήρα που δεν μπορεί και δεν πρέπει να έχουν θέση σε μια “Τέλεια Πολιτεία”. Για αυτούς, το Κεντρικό Σύστημα Διαχείρισης της Οικονομίας θα προνοούσε να τους συντηρεί σε ένα ελάχιστα ανεκτό επίπεδο διαβίωσης, στο όνομα του αφηρημένου καθαρά ανθρωπισμού, υπό την προϋπόθεση ότι θα αποδέχονταν την συμμετοχή τους στις “Υποδείξεις Συνεισφοράς” που θα έκανε το Σύστημα. Και ναι μεν με τον Κεντρικό Έλεγχο της Οικονομίας το φαινόμενο της φτώχειας θα μπορούσε να έχει εξαλειφθεί πλήρως, άρα και η διαβίωση των ράθυμων στο κατώτατο ανεκτό επίπεδο να μην είναι επιτρεπτή ηθικά, καθώς οι πόροι και τα παραγόμενα αγαθά θα κατανέμονταν ισομερώς σε όλους ενώ η οικονομική παραγωγικότητα θα μπορούσε να είναι μεγιστοποιημένη, πλην όμως η διαβίωση της κατηγορίας αυτής στο ελάχιστα ανεκτό επίπεδο διαβίωσης θα ήταν επιβεβλημένη, προκειμένου να αποφευχθούν φαινόμενα υπαίτιας ραθυμίας σωματικής και πνευματικής για την  εργασία, µε γνώμονα αποκλειστικά την προστασία του δημοσίου συμφέροντος.

Κρούσματα δε αδικαιολόγητης μεταφοράς οικονομικών πόρων στα πλαίσια χαριστικής σύμβασης, είτε από τις προηγούμενες γενιές προς τις ράθυμες ή απρόθυμες για εργασία νεότερες, είτε (κατ οποιονδήποτε τρόπο) σε πρόσωπα που δεν συνεισφέρουν στην ευημερία της Κοινότητας και παρά ταύτα καταφέρνουν να ζουν παρασιτικά εις βάρος της Ολότητας (ενίοτε μάλιστα πολυτελώς κατά τρόπο που ο κοινός μέσος εργατικός άνθρωπος δεν έχει ποτέ διανοηθεί), εκμεταλλευόμενοι αποκλειστικά, στοιχεία της προσωπικότητας ή καταστάσεις που δεν συνιστούν αντικειμενικά “αρετές” (όπως φερ ειπείν η εύπορη οικονομική καταγωγή ή η φυσική ομορφιά – ιδίως δε η γυναικεία), θα μπορουσε να αντιμετωπιστούν από το Σύστημα σε καθαρά παρασιτική λογική, με μεθόδους σκληρής φορολόγησης των ηλεκτρονικών συναλλαγών είτε στην πηγή (δωρητής), είτε στις συναλλαγές που τα πρόσωπα αυτά (δωρεοδόχοι) θα επιχειρούσαν. Η λογική θα μπορουσε να είναι, ότι για την απόκτηση ενός καταναλωτικού αγαθού (ιδίως πολυτελούς) ή για την διασκέδαση και αναψυχή των προσώπων των οποίων η προκλητική ραθυμία εμφανίζει έντονη κοινωνικοηθική απαξία, να απαιτείται η καταβολή εξοντωτικά υψηλού τιμήματος, που στο πνεύμα της χαλάρωσης της προστασίας της προσωπικής ελευθερίας και της ελευθερίας ανάπτυξης της προσωπικότητας και των συναλλαγών υπέρ του δημοσίου συμφέροντος, θα ήταν κατά πολύ υψηλότερο από το τίμημα που θα καλούνταν να καταβάλουν οι εργαζόμενοι συμπολίτες τους.

Η υιοθέτηση παρόμοιων περιορισμών σε μια κεντρικά ελεγχομένη οικονομία, θα εξωθούσε τα εν λόγω πρόσωπα είτε σε πλήρη κοινωνική περιθωριοποίηση, είτε σε ταχεία επιστροφή στην αρετή της εργασίας – αναγκαστική αποποίηση της παρασιτικής στάσης ζωής που συνίσταται στην κενότητα μιας ετερόφωτης δόμησης της προσωπικότητας. Θα εξέλιπαν έτσι οι “ετερόφωτοι”, οι άνθρωποι δηλαδή που εκπέμπουν “φως” από το “φως” που συνήθως αντλούν από την λάμψη του καταναλωτισμού, που συνδέεται με την κενότητα της προσωπικότητά τους υπαρξιακά. Η απάντηση του Tom Hanks (στην ταινία ο Οικογενειάρχης) που στέκεται μπρος σε ένα κοστούμι Ermenegildo Ζegna κόστους 600 δολαρίων στην ερώτηση της φτωχής πλην τίμιας και σκληρά εργαζόμενης συζύγου του «γιατί κάποιος να θέλει να αγοράσει ένα τόσο ακριβό κοστούμι», «γιατί όταν το φοράω αισθάνομαι καλύτερος άνθρωπος», θα μπορούσε να είναι αντικείμενο ηθικολογικού προβληματισμού, υπό την προϋπόθεση ότι ο Tom Hanks ήταν “Αυτόφωτος”, δηλαδή σκληρά εργαζόμενος στον τομέα του και επομένως δεν ζούσε παρασιτικά σε βάρος της Ολότητας.

β) Το πρόβλημα της υπαίτιας πνευματικής ραθυμίας για τους μη χειρώνακτες, όπως επιστήμονες και ερευνητές, ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών,  στελέχη επιχειρήσεων, αυτοαπασχολούμενους επιστήμονες αλλά και γενικά όλων όσων μπορούσαν ή ήθελαν να παράγουν καινοτομία  στις επιστήμες, τις τέχνες και τον πολιτισμό, θα μπορουσε να αντιμετωπιστεί -πέραν των καινοτόμων εφαρμογών αξιολόγησης του συνόλου του εργατικού δυναμικού που περιέγραψα παραπάνω-, μέσω ενός καινοτόμου μηχανισμού που θα λειτουργούσε στη βάση των ψηφιακών Κοινωνικών Δικτύων (facebook, google+, LinkedIn, twitter κλπ), κατά τρόπο που να πυροδοτεί την καινοτομία, με την πρόκληση διέγερσης της ανθρώπινης ευφυΐας. Ο μηχανισμός αυτός θα μπορουσε να  ενσωματωθεί στα Κοινωνικά Ψηφιακά Δίκτυα κατά τρόπο που να αποτελεί για επιστήμονες, καλλιτέχνες, πολιτικούς κλπ, την προσωπική τους ταυτότητα καινοτομίας.    

Έχω από τα παραπάνω την αίσθηση, ότι το “Τέλεια Ισορροπημένο Setup της Οικονομίας” θα μπορούσε να προκύψει από τον συνδυασμό της ψηφιακής επαναθεμελίωσης της Μαρξιστικής θεωρίας (ως κύρια βάση λειτουργίας της οικονομίας), με επικουρική (παρεμβατική) πιθανόν λειτουργία στην Οικονομία της Κεϋνσιανής θεωρίας, ώστε σε περιόδους κρίσεων να προλαμβάνεται έγκαιρα τυχόν «οριακή αποδοτικότητα του κεφαλαίου» που κατά την θεωρία αυτή αποτελεί τον ουσιαστικό χαρακτήρα του οικονομικού κύκλου. Η επικουρική συνεπώς λειτουργία στην Οικονομία των κεϊνσιανών αρχών, πιθανόν να απαιτούσε την αυτόματη ενεργοποίηση του κρατικού παρεμβατισμού, ώστε να επιτευχθεί η απαραίτητη αύξηση της ζήτησης μέσω των δημοσίων επενδύσεων ανάλογα με την φάση του οικονομικού κύκλου που θα βρισκόταν η Οικονομία, την οποία (φάση), θα εντόπιζε έγκαιρα και θα προσδιόριζε με ακρίβεια το Κεντρικό Σύστημα Ελέγχου της Οικονομίας. Αν και σε συνθήκες κανονικότητας (ειρήνης, ήπιων καιρικών φαινομένων κλπ) το πιθανότερο είναι ότι η Κεϋνσιανή παρέμβαση θα αποδεικνύονταν περιττή, διότι θα αρκούσε μάλλον η ψηφιακή επαναθεμελίωση της Μαρξιστικής θεωρίας ως κύρια βάση λειτουργίας της οικονομίας, ως ικανή να επιτύχει από μόνη της την αυτορρύθμιση της Οικονομίας, μέσω της δυνατότητας που θα της παρείχε το Υπερσυστήμα Κεντρικού Ελέγχου της Οικονομίας αναφορικά με την αποτελεσματική πρόληψη και καταστολή των αιτίων που γεννούν και πυροδοτούν τις Κρίσεις [η υπόθεση αυτή βασίζεται στην προηγούμενη πιθανολόγηση, ότι σε συνθήκες κανονικότητας, τα ευεργετικά πολλαπλασιαστικά και επιταχυντικά φαινόμενα μιας Κεντρικά Ελεγχόμενης Οικονομίας δεν θα προέρχονταν από οικονομικές –τυχαίες εν πολλοίς- κυκλικές διακυμάνσεις εντός της οικονομίας (bysiness cycles), αλλά αποκλειστικά από την αύξηση των επενδύσεων εξαιτίας της εξέλιξης της τεχνολογίας και των καινοτομιών (αντί από μια επίπλαστη ζήτηση όπως συμβαίνει σήμερα) και άρα, ότι η αναγκαιότητα μιας επικουρικής πιθανόν λειτουργίας στην Οικονομία των κεϊνσιανών αρχών, θα προέκυπτε από αιτίες που θα νοούταν αποκλειστικά ως εξωγενείς, όπως οι φυσικές καταστροφές και οι πόλεμοι. Σε αυτή την περίπτωση, το Κεντρικό Σύστημα Διαχείρισης θα αναλάμβανε τον κρίσιμο για την ισορρόπηση της οικονομίας ρόλο, της ενεργοποίησης του κρατικού παρεμβατισμού ώστε να επιτευχθεί η απαραίτητη αύξηση της ζήτησης μέσω των δημοσίων επενδύσεων].

Επειδή δε το Σύστημα δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει χωρίς πρόληψη και καταστολή φαινομένων υπαίτιας ραθυμίας (σωματικής και πνευματικής) για την εργασία ή/και οκνηρίας ή αδιαφορίας για το συμφέρον της ολότητας, απαραίτητη (ως προελέχθη) θα ήταν, η εισαγωγή καινοτόμων μεθόδων αξιολόγησης της παραγωγικότητας του εργατικού δυναμικού, μέσω της καθιέρωσης μια μορφής ανταμοιβής, όπως τα «Κοινωνικά Μερίσματα Ευημερίας της Πολιτείας” που θα μπορούσε να διανέμονται μέσω έξυπνων ψηφιακών εφαρμογών μέτρησης της παραγωγικότητας των εργατών. Για τους μη χειρώνακτες, οι οποίοι κατά βάση προάγουν τις επιστήμες, με την  καθιέρωση καινοτόμων μηχανισμών που θα μπορούσε να λειτουργούν στη βάση των ψηφιακών κοινωνικών δικτύων (facebook, google+, LinkedIn, twitter κλπ), κατά τρόπο που να διεγείρεται η  ανθρώπινη ευφυΐα προς την κατεύθυνση της παραγωγής καινοτομίας στις τέχνες, τα γράμματα και τον πολιτισμό. 

Κι αν στο φλεβικό σύστημα της Πολιτείας «έτρεχαν» και τα υποσυστήματα της καταγραφής δεδομένων γεωεντοπισμού της ανθρώπινης δραστηριότητας, της άυλης διενεργείας των οικονομικών συναλλαγών και της αυτοματοποιημένης παραμετροποίησης της βαρύτητας της εκλογικής ψήφου σε επίπεδο εκλογέα και εκλογικού σώματος (εκλογικό set up), τότε ίσως μέσα από τις στάχτες των πρωτόγονων οικονομικών και κοινωνικών μοντέλων που λειτουργούν σήμερα, να αναδύονταν  οι “Τέλειες Πολιτείες”.

[Είναι από τα παραπάνω προφανές, ότι η παρούσα προσέγγιση δεν αφορά (αν και θα μπορούσε) στην σκέψη επαναθεμελίωσης της Μαρξιστικής θεωρίας στην αυτούσια διατύπωσή της (του κομμουνιστικού δηλ κράτους που τα μέσα παραγωγής, όπως γαίες, εργοστάσια, μεγάλες επιχειρήσεις κλπ, αποτελούν κοινωνική / κοινοτική ιδιοκτησία και όχι ατομική, με συλλογική διαχείρισή τους από όλους τους εργαζόμενους), ούτε στην μαρξιστική άποψη σύμφωνα με την οποία “ο κομμουνισμός αποτελεί την ανώτατη, τελική εξελικτική βαθμίδα της κοινωνίας, στην οποία πλέον δεν λαμβάνεται υπόψιν η έννοια κράτος και δεν νοείται ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής ή διακριτές κοινωνικές τάξεις” [13,14] – χωρίς αυτό όμως να μπορεί να αποκλειστεί με βεβαιότητα, αν προηγουμένως δεν επιχειρηθεί μια ολοκληρωμένη εμπειρία εφαρμογής του μοντέλου στην πράξη.

Μόνο σε αυτή την περίπτωση, μέσα από την πλήρη ψηφιοποίηση δηλ του μοντέλου και την εφαρμογή του στην πράξη, θα μπορούσαν να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα σε σχέση με το ουτοπικό ή μη της βασιμότητας της Μαρξιστικής  θεωρίας στην επαναθεμελιωμένη εκδοχη της, περιπτωση κατά την οποία δεν θα μπορούσε να αποκλειστεί, ακόμη και το ενδεχόμενο να οδηγούμασταν στην “ιδεατή κομμουνιστική κοινωνία” που προέβλεψε ο Κάρλ Μάρξ, όπου πράγματι η κοινωνία θα ήταν σε θέση να λειτουργεί αυτόνομα, αμεσοδημοκρατικά και αποκεντρωμένα, χωρίς αγορά, κράτος ή διακριτές κοινωνικές τάξεις, με στόχο την κάλυψη των υλικών αναγκών όλων των πολιτών, κατά το δόγμα «από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του» που χαρακτηρίζει την κομουνιστική ιδεολογία. Έχω την αίσθηση ότι τυχόν  ψηφιακή εφαρμογή της Μαρξιστικής θεωρίας, θα μπορουσε να δικαιώσει τον Karl Marx για την “αυτοδιάλυση του κράτους ως απόρροια της ανώτατης τελικής βαθμίδας εξέλιξης της κομμουνιστικής κοινωνίας” που είχε θεωρητικά προβλέψει, όπως o Μεγάλος Επιταχυντής Αδρονίων του CERN δικαίωσε τον Peter Higgs για το «το σωματίδιο του Θεού», την ύπαρξη του οποίου είχε θεωρητικά (και αυτός) προβλέψει].

Η παρούσα προσέγγιση γράφτηκε στο πνεύμα μιας πιθανής επαναθεμελίωσης της Μαρξιστικής θεωρίας στην ήπια εκδοχη της, ξεκινώντας από την ψηφιακή επαναθεμελίωση της σοσιαλδημοκρατίας, η οποία να επιχειρεί έναν πιο περιορισμένο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μέσω διαρκών μεταρρυθμίσεων, στοχεύοντας σε μεγαλύτερη κατά το δυνατόν ισοκατανομή του πλούτου, μέσα όμως στο υπάρχων πλαίσιο της συνταγματικής νομιμότητας [15] και ενός κεντρικά ελεγχομένου αστικού “φιλελευθερισμού”. Είναι δε πιθανό, τα εν λόγω κοινωνικά και οικονομικά σοσιαλιστικά μοντέλα να αποδεικνύονταν όντως μεταβατικά, υπό την έννοια ότι θα λειτουργούσαν σε μια συνεχή φάση εξελικτικής μετάβασής τους προς τον “ιδεατό κομμουνισμό” όπου το κράτος θα έφτανε τελικά στο σημείο που θα αυτοδιαλυόταν, αποδεικνύοντας έτσι στην πράξη την βασιμότητα της σχετικής “προφητείας” της Μαρξιστικής θεωρίας. 

Σε κάδε δε περίπτωση, η ιδέα της Μαρξιστικής θεωρίας που τόσο δαιμονοποιήθηκε από την κυρίαρχη ιδεολογία των τελευταίων τριάντα ετών, που όμως σήμερα θεωρείται ως η πειστικότερη θεωρία ερμηνείας του οικονομικού κύκλου και των παθογενειών της λειτουργίας του καπιταλισμού, ιδίως δε του ιδιόμορφου αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού που προστάζει την απόλυτη υποταγή του κράτους στις απαιτήσεις της οικονομικής ελευθερίας καταργώντας κάθε κανονιστικό πλαίσιο για τη λειτουργία των αγορών, επανέρχεται σήμερα ολικά, μέσα από τις απεριόριστες δυνατότητες που παρέχουν οι νέες τεχνολογίες (ιδίως το διαδίκτυο και οι πανίσχυρες ασύρματες φορητές συσκευές), που πλέον  καθιστούν τον Κεντρικό Έλεγχο της Οικονομίας απολύτως εφικτό. Πρόκειται για ολική επαναφορά της ιδέας της επαναθεμελίωσης της Μαρξιστικής θεωρίας μέσα από τις νέες τεχνολογίες [iCommunism].

Θα μπορούσε ασφαλώς να γραφτούν χιλιάδες σελίδες για τη δομή και την διάρθρωση των έξυπνων ψηφιακών οικονομικών μοντέλων που θα αποπειρώνται την καινοτόμα (ψηφιακή) αναβίωση μιας κεντρικά ελεγχομένης οικονομίας στην βάση της Μαρξιστικής θεωρίας. Το ίδιο και με τον πιθανό εμπλουτισμό της με στοιχεία προγραμματισμού της οικονομίας δανεισμένα από τις θεωρίες του νεοφιλελευθερισμού και του κεϊνσιανισμού (iNeoliberalism και iΚeynesianism ως βοηθητικό Setup της Οικονομίας που τρέχει σε πλατφόρμα iCommunism). Αυτά όμως είναι ζητήματα που (προφανώς) εκφεύγουν από το πνεύμα και το σκοπό του παρόντος άρθρου. Να σημειώσω ότι την παρούσα (εισαγωγική στο ζήτημα) μελέτη, για την οποία αφιέρωσα κάτι λιγότερο από 100 ώρες, εκπόνησα σε μια προσπάθεια να περιγράψω την μορφή που (νομοτελειακά) θα έχουν οι Δημοκρατίες και οι Κοινωνίες μετά από 30-40 χρόνια. Αυτονόητο επίσης  είναι, ότι για τον σχεδιασμό και την ψηφιακή υλοποίηση του Συστήματος θα απαιτούνταν εκατοντάδες επιτροπές Σοφών και αρκετά χρόνια έως ότου αποκτηθεί η απαραίτητη εμπειρία από τυχόν πειραματική εφαρμογή του Συστήματος. Μια πειραματική πάντως εφαρμογή θα μπορούσε να επιχειρηθεί σε μια περιορισμένη (αρχικά) γεωγραφική και οικονομική κλίμακα, πιθανόν με δύο “Πρότυπες Πολιτείες” (κλειστές σχετικά στο έξω κόσμο), οι επισκέπτες των οποίων θα εισέρχονταν αποδεχόμενοι πλήρως τους Όρους λειτουργίας τους (αχρήματη κοινωνία, γεωεντοπισμός κλπ).

Η πρώτη θα μπορουσε να βασίζει τον Κεντρικό Έλεγχο της Οικονομίας της στην επαναθεμελίωση της Μαρξιστικής θεωρίας στην αυτούσια διατύπωσή της ήτοι του κράτους που τα μέσα παραγωγής όπως γαίες, εργοστάσια, μεγάλες επιχειρήσεις κλπ, αποτελούν κοινωνική / κοινοτική ιδιοκτησία και όχι ατομική, με συλλογική διαχείρισή τους από όλους τους εργαζόμενους. Η δεύτερη, θα μπορουσε να βασίζει τον Κεντρικό Έλεγχο της Οικονομίας της σε μια ιδιότυπη επαναθεμελίωση της Μαρξιστικής θεωρίας, που θα διέφερε από την αυτούσια διατύπωσή της μόνο στο γεγονός ότι τα μέσα παραγωγής όπως γαίες, εργοστάσια, μεγάλες επιχειρήσεις κλπ, θα εξακολουθούσαν να αποτελούν  ιδιοκτησία  ατομική, πλην όμως θα υπάγονταν σε αυστηρούς κεντρικούς περιορισμούς, που θα αποσκοπούσαν στον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και της ρύθμισης των οικονομικών συναλλαγών, με αυστηρά καθορισμένες αναλογίες ανάμεσα στην παραγωγή και την κατανάλωση, ανάλογα με τις επικρατούσες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες, ώστε να ήταν εφικτός ο βέλτιστος (σε πραγματικό χρόνο) καθορισμός, α) της συσσώρευσης των κεφαλαίων, β) της κατανάλωσης των μαζών, γ) της παραγωγής, δ) του συνεχούς επανακαθορισμού του ύψους των μισθών και ε) του συνεχούς κεντρικού καθορισμού του ποσοστού του κέρδους.

Σε κατακλείδα, η υλοποίηση παρόμοιων Συστημάτων θα οδηγούσε σε μία άνευ προηγουμένου έκρηξη του τομέα υψηλής τεχνολογίας, αλλά και της Οικονομίας συνολικά. Θα άνοιγε ένα νέο (τεράστιο) πεδίο έρευνας και εξέλιξης, πάνω στη σχεδίαση και παραγωγή των απαραιτήτων για τη λειτουργία της καινοτόμου Δημοκρατίας ψηφιακών εφαρμογών που θα αναλάμβαναν να διαχειριστούν τα νέας γενιάς Συστήματα Πολιτικής Οικονομίας. Το ίδιο και με την βιομηχανία σχεδίασης και παραγωγής των απαραίτητων για την λειτουργία του Συστήματος υλικών (κυρίως αισθητήρων νέας γενιάς), που θα αναλάμβαναν τη διασύνδεση των επιμέρους στοιχείων της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας με το λογισμικό της πλατφόρμας που θα έτρεχε την Οικονομία και την Δημοκρατία συνολικά.

Θα επρόκειτο για μια από τις λίγες περιόδους στην Ιστορία της  εξέλιξης του Καπιταλισμού όπου τα ευεργετικά πολλαπλασιαστικά και επιταχυντικά της καπιταλιστικής οικονομίας φαινόμενα θα προέρχονταν όχι από μια υπερβάλλουσα επίπλαστη ζήτηση, αλλά από μία αρχική αύξηση των επενδύσεων, εξαιτίας της εξέλιξης της τεχνολογίας και των καινοτομιών των  (υπό κατασκευή) νέων οικονομικών και κοινωνικών μοντέλων. Θα επρόκειτο για ώθηση στην Οικονομία και στις επενδύσεις ανάλογη με αυτή που συνέβη το 19ο αιώνα με την είσοδο της μηχανής στην παραγωγική διαδικασία – ώθηση που θα ήταν πολύ ισχυρότερη ακόμα και από αυτή του 20ου αιώνα με την είσοδο των ηλεκτρονικών υπολογιστών και κυρίως με τη διάδοση του Ίντερνετ. 

Θα δινόταν έτσι ένα νέο όραμα στον καπιταλισμό που σήμερα καταρρέει, πραγματικής οικονομικής ανάπτυξης, προόδου και ευημερίας των ανθρώπων, που θα βασιζόταν στην αδιαμφισβήτητη πλέον παραδοχή, ότι “οι μηχανές μόνο μπορούν να δαμάσουν τον άνθρωπο, προς όφελος του ιδίου και της αξίας του”... Υπό την έννοια αυτή, η ψηφιακή επαναθεμελίωση της Μαρξιστικής θεωρίας, θα μπορούσε να αποδειχθεί η σωτηρία του καταρρέοντος σήμερα καπιταλισμού.
  

Έχω από αυτά την απόλυτη βεβαιότητα, ότι τα πρωτόγονα οικονομικά και κοινωνικά μοντέλα που “τρέχουν” σήμερα στις προηγμένες –τάχα- δημοκρατίες, μέλλεται σύντομα να παραχωρήσουν τη θέση τους σε καινοτόμα οικονομικά και κοινωνικά ψηφιακά μοντέλα, που θα προάγουν την κοινωνική ευημερία και πρόοδο και θα αναδεικνύουν την αξία του ανθρώπου σε όλο της το μεγαλείο.

Το άρθρο σε pdf εδώ