ΟΛΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΟΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ
Είναι μια φευγαλέα στιγμή. Ένα μόλις κλάσμα του δευτερολέπτου. Που με τρόπο κυνικό αποτυπώνει την άξαφνη ανατροπή, που στις fragile υπάρξεις μας το τυχαίο επιφέρει. Που καταδεικνύει το εύθραυστο της κανονικότητας που ο ψυχισμός νομίζει ότι βιώνει. Η στιγμή που όλα παγώνουν και η ύπαρξή σου τίθεται υπό την αίρεση του αποτελέσματος που το Big Crash θα παραξει… Όπως όταν βλέπεις το στύλο που ρχεται ίσα πάνω σου… Και η ζωή σου είναι πλέον, στα χέρια των Βαυαρών.
Η στιγμή του μπαμ. Η φευγαλέα στιγμή που η συναίσθηση σε προετοιμάζει για το ενδεχόμενο της μετάβασης στην «αντίπερα όχθη». Και ξάφνου, απόλυτη σιωπή. Η μουσική δε παίζει πια. Τα γέλια κι οι χαρές έχουν κι αυτά χαθεί. Μόνο ένα απόκοσμο ημίφως και μια διαολεμένη μυρωδιά λες κι έσκασε δίπλα σου κροτίδα. Σε μια στιγμή έχουν αλλάξει όλα. Τίποτα πια δε θυμίζει την εικόνα της τάξης που’ χες στο μυαλό σου. Παντού χάος και αταξία. Φωτάκι αναμμένο δε βλέπεις πουθενά. Ακόμα κι η πιο γνώριμη εικόνα, αυτή του τιμονιού που χε το σήμα στη κόρνα απάνω, χάθηκε κι αυτή μονομιάς. Παντού στα παράθυρα λευκές κουρτίνες. Που ρθαν από το πουθενά. Που κάνουν μια απόκοσμη σκιά, λες κι είν’ ο ουρανός μουντός κι έτοιμος να βρέξει. Κι όλα γύρω σου τα νοιώθεις λυπημένα…
Και κει που δε ξέρεις αν πέρασες απέναντι ή αν σου φαίνεται ότι δε πέρασες, ακούς να ‘ρχεται από κάπου μια φωνή. Η φωνή της ζωής, που σε φωνάζει πίσω. Απ’ το πλαϊνό το κάθισμα, κάτι σα κλάμα και σα κραυγή συνάμα. Σα να θέλει να σου φωνάξει μ’ όση δύναμη έχει, αλλά για κάποιο λόγο δε μπορεί. Τόσο σιγανή και συνάμα τόσο δυνατή, που όμοια της δεν έχεις ξανακούσει. Δεν την ακούς με τ αυτιά σου. Την ακούς στα μάτια της, που σου τρυπάν τ αυτιά. Στα μάτια του πιο απροστάτευτου, του πιο εύθραυστου πλάσματος στο κόσμο. Που μόνο μια φωνουλα μπορεί και βγάζει… Τόσο εκκωφαντικά σιγανή, σα να ‘κους το νεοσσό όπως το φίδι μπαίνει στη φωλιά.
Λίγο μετά , αίμα πουθενά. Ούτε από μέσα ούτε απ’ έξω. Και σπάσιμο κανένα. Πόνος όμως πολύς. Ειδικά σε κείνο το κόκαλο δίπλα στη καρδιά, από όπου η ζώνη σε έπιασε σφιχτά για ΝΑ ΜΗ ΦΥΓΕΙΣ. Και επαναξιολογείς. Το εύθραυστο της ύπαρξης. Και αφού δε το ξερες αλλά τώρα το δες , πρέπει να βγεις και να το πεις. Για να τ ακούσει όλο το χωριό. Μέχρι τα 80 το σώμα πονάει πολύ αλλά δε σπάει. Μέχρι τα 120 το σώμα θα σπάσει πολύ, μπορεί όμως και να ζήσει. Και από κει και πάνω, το σώμα θα γίνει στάχτη ή χώμα, ανάλογα σε τι θεό πιστεύεις…
Και να τους πεις, ότι είν καλό το να πιστεύουν… Να χουν στο ταμπλό ένα μαγνητακι μπαμπά μη τρέχεις. Κι άμα μπορούνε, να χουνε παραδίπλα το εικονακι της Αγίας Βαυαρίας…
